Κριτική της παράστασης “Η τέλεια γυναίκα”

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ως αποτέλεσμα της μοναξιάς, το μυαλό δημιουργεί μια δική του φαντασιακή πραγματικότητα μέσα στην οποία τα πάντα είναι τέλεια.”Η τέλεια γυναίκα” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Ένας γλυκόπικρος μονόλογος που καθηλώνει τον θεατή. Ο Ιάκωβος Μυλωνάς σκηνοθετεί τον εαυτό του επί σκηνής και το κατορθώνει με επιτυχία. Βιώνει όλα τα συναισθήματα της θεατρικής περσόνας που υποδύεται χωρίς να χάνει το μέτρο. Ο ήρωας είναι ο μέσος άνθρωπος που έχει σωρεία ανέκφραστων απωθημένων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Από την πρώτη στιγμή που ξεκινάει η παράσταση, παρατηρεί κανείς ότι υπάρχει ροή στο λόγο και μια γλυκύτητα στις εκφράσεις, ακόμα και όταν θυμώνει. Με αμφίθυμα συναισθήματα που είναι εμποτισμένα με το στοιχείο της πίκρας, εξιστορεί με το τι ήθελε να καταπιαστεί στη ζωή του και πως εμποδίστηκε από τους γονείς του. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ότι πάνω στη σκηνή έκανε διάλογο με τον εσώτερο εαυτό του. Ο θεατής γίνεται κοινωνός των πιο μύχιων σκέψεων του ήρωα. Ο τελευταίος κρύβει μέσα του έναν δυισμό. Ψάχνει να βρει το τέλειο και το δημιουργεί στο μυαλό του.

Το τέλειο όμως δεν υπάρχει και έτσι πλάθεται από την αρχή, στη σφαίρα του φανταστικού όπου εκεί παραμένει υψωμένο στο βάθρο σαν ένα άλλο Υπερεγώ. Η τέλεια γυναίκα είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, ο οποίος έχοντας πάθει κατάθλιψη, τη δημιουργεί ως ένα φιλικό πρόσωπο για το οποίο μας μιλάει όση ώρα διαρκεί η εξέλιξη της υπόθεσης. Σημειολογικά, αναπαρίσταται ο προαναφερθείς δυισμός με το μακιγιάζ της μισής πλευράς του προσώπου. Αυτό υποδεικνύει ότι μέσα στις σκέψεις του προσώπου επικρατεί σύγχυση και χάος καθώς έχει μπερδέψει την εδώ πραγματικότητα και έχει φτιάξει μια δική του που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη.

Το γεγονός ότι στην ψυχοσύνθεσή του κυριαρχεί το άγχος, σημαίνει ότι δεν αφήνει ανεπηρέαστη την ερωτική του ζωή. Αιτιολογείται ως εξής: Δεν χαίρεται και δεν απολαμβάνει τον έρωτα γιατί λειτουργεί φοβισμένα σε όλο το φάσμα της ζωής του. Επίσης, τον έχουν επηρεάσει τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας και τον έχουν σημαδέψει καθιστώντας τον ένα άβουλο και δειλό όν χωρίς προσωπικότητα. Η παράσταση σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς αλλά κυρίως να προβληματιστείς. Είναι ένα έργο που εμπεριέχει κοινωνικές προεκτάσεις αφού διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή. Όπως λέει και ο ήρωας, η μοναξιά καλλιεργείται μέσω του διαδικτύου. Ακόμα περισσότερο, γιγαντώνεται όταν έχει επιλέξει κανείς με τη θέλησή του να παραμείνει μόνος ,αντιμετωπίζοντας πολλές φορές το κόστος των συνεχόμενων στενάχωρων σκέψεων.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ