“BU21” στο θέατρο 104.. Συνέντευξη με την ηθοποιό Λία Τσάνα

Η Λία Τσάνα είναι απόφοιτη σχολής θεάτρου «δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Έχει πληθώρα συμμετοχών στο θέατρο, όπως στις παραστάσεις: «Στα σκοτεινά- Making movies» του Γιώργου Ηλιόπουλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο Θέατρο Cartel, «Άκουσε τα κύματα» της Ιόλης- Σοφία Μπούντα σε σκηνοθεσία Πάνου Ηλιακόπουλου στο Θέατρο Olvio. Αυτή την περίοδο την συναντάμε στην παράσταση ‘94 ΜΙΛΙΑ’ της Ελένης Γιασσά σε σκηνοθεσία Στέλιου Καλαίτζη, στο θέατρο Vault, ενώ από την νέα χρονιά θα την απολαύσουμε στην παράσταση «BU21” σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο θέατρο 104.

Η Λία Τσάνα σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Bu21».

ΛΤ: Η παράσταση αγγίζει το φαινόμενο της τρομοκρατίας και πραγματεύεται την ιστορία έξι επιζώντων από ένα τρομοκρατικό χτύπημα σε μία περιοχή του Λονδίνου. Μας παρουσιάζει κυρίως κοινωνικά τις επιπτώσεις της τρομοκρατίας και με ποιον τρόπο ο κάθε ήρωας μέσα από την δική του προσωπική ιστορία προσπαθεί να επανενταχθεί στην κοινωνία και να προχωρήσει στην ζωή του.

ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε.

ΛΤ: Υποδύομαι την Celia, μία κοπέλα που μέσα από το Twitter, λίγα λεπτά μετά την τρομοκρατική επίθεση βλέπει σε φωτογραφία την μητέρα της νεκρή. Η Celia προέρχεται από μια πολύ ευκατάστατη οικογένεια που αυτό στην πορεία την καθορίζει πολύ στο πώς να συμπεριφερθεί για να διασφαλίσει το όνομα της οικογένειάς της. Είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος που κάνει τα πάντα για να προχωρήσει και να φτιάξει την ζωή της και τα καταφέρνει.

ΜΔ: Η παράσταση καταπιάνεται κυρίως με την απώλεια. Πώς τη διαχειρίζεται ο χαρακτήρας που υποδύεστε;

ΛΤ: Η ηρωίδα μου χάνει την μητέρα της και από εκείνη την στιγμή μέχρι το τέλος του έργου είναι σαν να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Προσπαθεί να κρύψει τον πόνο της. Αντιστέκεται στον θρήνο και με σπασμωδικές κινήσεις φτιάχνει την ζωή της. Προσπαθεί όλα να τα καλύψει, να τα δικαιολογήσει. Να δείξει στους άλλους ότι είναι δυνατή και δεν την αγγίζει τίποτα. Όμως αυτό είναι μία βιτρίνα για να επουλώσει τον πόνο της, να ξεγελάσει λίγο τον εαυτό της για να νιώσει καλά.

ΜΔ: Το θεατρικό κείμενο είναι διανθισμένο με χιούμορ. Ποια η λειτουργία του στην παράσταση;

ΛΤ: Στην παράσταση το χιούμορ έχει την θέση του εξισορροπιστή. Θεωρώ ότι όταν καταπιάνεσαι με τόσο σκληρά θέματα το χιούμορ είναι αναγκαίο. Είναι η μικρή ανάσα που θα σε πάει παρακάτω. Είναι η ελπίδα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο και η ζωή σε πετάει από το κλάμα στο γέλιο και πάλι πίσω. Το χιούμορ υπάρχει καθημερινά στην ζωή μας και κυρίως στις πιο δύσκολες περιόδους το έχουμε περισσότερο ανάγκη για να μας ισορροπήσει.

ΜΔ: Το έργο «Bu21» μιλάει για μια τρομοκρατική επίθεση. Οι θεατές του Λονδίνου, όπου και πρωτοανέβηκε το έργο πέρυσι, είναι πιο κοντά σε τέτοια γεγονότα από ότι οι Έλληνες. Πώς πιστεύετε ότι θα αντιδράσει το Ελληνικό κοινό;

ΛΤ: Η τρομοκρατία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Σίγουρα στο Λονδίνο έχουν άλλα βιώματα από εμάς στην Ελλάδα, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο δεν παύει να μας αφορά όλους. Πιστεύω ότι το ελληνικό κοινό όπως κάθε κοινό σε οποιαδήποτε χώρα θα αντιδράσει όπως θα αντιδρούσε σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό θέμα. Η αντίδραση του κοινού είναι προσωπικό ζήτημα του κάθε θεατή σύμφωνα με την μόρφωση, την ανάγκη που έχει εκείνη την χρονική στιγμή, τα βιώματά του και όχι απαραίτητα την χώρα του.

ΜΔ: Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε περισσότερο στο έργο και τι σας δυσκόλεψε;

ΛΤ: Αυτό που με άγγιξε πιο πολύ είναι όπως λέει και η ηρωίδα μου, «τώρα είμαι πιο δυνατή, επειδή κατάλαβα πόσο εύθραυστα είναι τα πράγματα γύρω μας.» Το γεγονός ότι η ζωή μας μπορεί να αλλάξει δραματικά από την μία στιγμή στην άλλη είναι κάτι που συμβαίνει χωρίς να σε προετοιμάσει, χωρίς να σε ρωτήσει. Οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα πόσο πολύτιμη είναι η ζωή, γκρινιάζουμε για ασήμαντα πράγματα και κυρίως ξεχνάμε να ζούμε την στιγμή. Η στιγμή είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και κυρίως όλα συμβαίνουν τώρα. Και αυτό το έργο πραγματεύεται την ανάγκη μας αρχικά για επιβίωση και κατ’ επέκταση για ζωή από την στιγμή που τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Αν υπάρχει κάτι που με δυσκόλεψε, είναι όπως σε κάθε παράσταση που έχεις να ερμηνεύσεις έναν ρόλο, να ανακαλύψω και να συναντηθώ με την Celia η οποία, όπως και οι περισσότεροι ρόλοι, απέχει πολύ από εμένα.