“BU21” στο θέατρο 104.. Συνέντευξη με την ηθοποιό Χρηστίνα Γαρμπή

Η Χρηστίνα Γαρμπή είναι μια νέα ηθοποιός. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και της Νομικής Αθηνών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Από το 2012 έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων ως ηθοποιός με τους Θωμά Μοσχόπουλο, Ξένια Καλογεροπούλου, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Θωμά Βελισσάρη, Ιόλη Ανδρεάδη σε παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο θέατρο Πόρτα κ.α. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Θεάτρου τ ρ ι ς στην οποία εργάζεται ως σκηνοθέτης και ηθοποιός. Έχει μεταφράσει για το θέατρο τα έργα Sleepers του Μάικλ Φρέιν, Belongings της Μόργκαν Λόιντ Μάλκολμ και L’histoire du soldat του Σαρλ Φερντινάν Ραμύ. Έχει συμμετάσχει στην μικρού μήκους ταινία ''(Un)familiar'' του Χρήστου Συμεωνίδη και της Σοφίας Ορφανού.. Από τον Ιανουάριο θα την απολαύσουμε στην παράσταση «BU21» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο 104.

Η Χρηστίνα Γαρμπή σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.


ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Bu21».

ΧΓ: Πρόκειται για την ιστορία έξι ανθρώπων που σχετίζονται -με διαφορετικό τρόπο ο καθένας – με ένα τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο. Ένα αεροπλάνο καταρρίπτεται την ώρα που πετάει πάνω από την καρδιά του Λονδίνου και η πτώση του σαρώνει έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους μιας πλούσιας περιοχής της πόλης. Οι έξι ήρωες του έργου καλούνται να διαχειριστούν την απρόσμενη αλλαγή στη ζωή τους και να μας εντάξουν στη χαοτική τους πραγματικότητα. Στην ουσία το τρομοκρατικό χτύπημα είναι η αρχή ενός ολικού επαναπροσδιορισμού στις ζωές τους. Το bu21 είναι μια μελέτη στην ικανότητα προσαρμογής και εξέλιξης των ανθρώπων. Πώς διαχειριζόμαστε την απώλεια και την καταστροφή; Μήπως το σκοτάδι της καταστροφής εγκυμονεί πάντα ένα απροσδόκητο φως;

ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε.

ΧΓ: Στο έργο υποδύομαι την Φλωρενς, μια φοιτήτρια που μένει με τον πατέρα της σε ένα πλούσιο προάστιο του Λονδίνου. Η σύνδεσή της με το τρομοκρατικό χτύπημα είναι έμμεση: ένας άγνωστος που έχει εκτιναχθεί από το αεροπλάνο προσγειώνεται στον κήπο της και πεθαίνει μπροστά της. Το συμβάν αυτό τραντάζει δυνατά την αντίληψη της για τη ζωή. Ο θάνατος του « Ανθρώπου που Έπεσε στη Γη» της εντυπώνεται τόσο τραυματικά που τον βιώνει ξανά και ξανά για μεγάλο διάστημα. Αναγκάζεται να κλειστεί στο σπίτι της για να ελαττώσει τα κρούσματα της μετατραυματική διαταραχής που έχει πάθει. Ωστόσο η απρόσμενη γνωριμία με τον γιο του αγνώστου που πέθανε στον κήπο της θα της αλλαξει τη ζωή.. Στο έργο η Φλωρενς διαγράφει μια πορεία από το σκοτάδι προς το φως, από την κατάρρευση στην ανασυγκρότηση. Λόγω του νεαρού της ηλικιας της έχει χώρο μέσα της για επαναπροσδιορισμό και αναζήτηση. Δεν είναι βέβαιη για τίποτα και αυτό την κάνει να εξελίσσεται. Τελικά ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη μοιάζει με έναν από μηχανής θεό που την ξυπνάει από το λήθαργο της και την κάνει να αναζητάει την ουσία των πραγμάτων.

ΜΔ: Η παράσταση καταπιάνεται κυρίως με την απώλεια. Πώς τη διαχειρίζεται ο χαρακτήρας που υποδύεστε;

ΧΓ: Έχω την αίσθηση ότι η Φλωρενς δεν εθελοτυφλει, δεν προσποιείται ότι δεν συνέβη τίποτε. Αφήνει χώρο στον θάνατο -που έρχεται ουρανοκατέβατα στον κήπο της- να την συντρίψει. Για την ακρίβεια βουτάει στο συμβάν με την καθαρότητα παιδιού και αφήνει να της αλλάξει πλήρως τη ζωή. Δεν φοβάται να καταρρεύσει πλήρως ώστε μετά να ανασυνθέσει τα κομμάτια της ένα ένα. Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό επανεφευρίσκει τους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζει κάποιος. Νιώθω ότι εν αγνοία της μετατρέπει την απώλεια από καταστροφή σε δώρο.

ΜΔ: Το θεατρικό κείμενο είναι διανθισμένο με χιούμορ. Ποια η λειτουργία του στην παράσταση;

ΧΓ: Όπως και στη ζωή έτσι και στο κείμενο αυτό, τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Αυτή η καταστροφή αφήνει πίσω της τους επιζώντες τόσο απογυμνωμένους που η κατάσταση τους είναι κωμικοτραγική. Στην προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν με τους άλλους κάτι τόσο προσωπικό εκτίθενται. Μοιάζουν με μωρά που μαθαίνουν να περπατάνε: μπουσουλάνε, πέφτουν, γελάνε, κλαίνε, θυμώνουν. Το χιούμορ -άλλοτε αυτοσαρκαστικό, άλλοτε όχι -λειτουργεί εξισορροπητικά. Είναι μια ενστικτώδης ανάγκη που έχουμε όλοι στις δύσκολες καταστάσεις, να βγαίνουμε για λίγο από την κατάσταση και να την βλέπουμε απ' έξω.

ΜΔ: Το έργο «Bu21» μιλάει για μια τρομοκρατική επίθεση. Οι θεατές του Λονδίνου, όπου και πρωτοανέβηκε το έργο πέρυσι, είναι πιο κοντά σε τέτοια γεγονότα από ότι οι Έλληνες. Πώς πιστεύετε ότι θα αντιδράσει το Ελληνικό κοινό;

ΧΓ: Το θέμα του έργου παρότι σχετίζεται με την τρομοκρατία-για την ακρίβεια εκκινεί από αυτή- στην πραγματικότητα δεν είναι η τρομοκρατία. Το πραγματικό θέμα του έργου είναι η αντίληψή μας για τη ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις και η δύναμη του να συνεχίζεις. Είναι έξι εντελώς πραγματικοί άνθρωποι με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα τους που προσπαθούν να βρουν ξανά ένα νόημα στα πράγματα. Μπαίνουμε στις πιο προσωπικές τους σκέψεις και γινόμαστε ενεργοί παρατηρητές της ανασυγκρότησης τους. Όλοι μας στη ζωή κάποια στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάρρευση. Μπορεί να μην μας αφορά άμεσα σαν χώρα ένα τρομοκρατικό χτύπημα ωστόσο η αίσθηση ματαιότητας είναι κυρίαρχη στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Όταν σε μια χώρα -όπως η Ελλάδα- όλα καταρρέουν είναι σαν να υπάρχει συνεχώς ο απόηχος μιας μεγάλης καταστροφής. Πώς λοιπόν διαχειριζόμαστε εμείς τις δικές μας απώλειες;;

ΜΔ: Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε περισσότερο στο έργο και τι σας δυσκόλεψε;

ΧΓ: Νομίζω αυτό που με αφορά πολύ στο κείμενο είναι ο διαφορετικός τρόπος που οι ήρωες διαχειρίζονται την απώλεια. Αυτή η παλέτα από τόσο διαφορετικά συστήματα σκέψης συνθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ανθρώπινο μοντάζ. Διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, άλλα επίπεδα μόρφωσης, άλλη συναισθηματική διαθεσιμότητα περιστρέφονται σαν δορυφόροι γύρω από το ίδιο συμβάν. Από την άλλη κάτι που βάζει τον πήχη ψηλά στο κείμενο είναι η αφηγηματική του μορφή – είναι γραμμένο κατά κύριο λόγο σε μορφή μονολόγων. Σίγουρα ο παρτενέρ επί σκηνής είναι ένας σύμμαχος, ένας συμπαίκτης που κάνει πιο γλυκιά τη διαδρομή. Ο μονόλογος σε βάζει στη διαδικασία να επανεφεύρεις την έννοια του απευθύνομαι και του διαδρώ. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση.