Είδαμε την παράσταση “Χωρίς Ανάσα”

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου.

Πρεμιέρα χτες, 28/10/2016 για το Χωρίς ανάσα, στο θέατρο Λύχνος. Ένα ψυχολογικό-ερωτικό θρίλερ, γεμάτο ανατροπές. Η υπόθεση παρουσιάζει την ιδεατή πλευρά του έρωτα, εδώ συνυφασμένη με την έννοια της απώλειας. Πως μπορείς να αντιμετωπίσεις την απώλεια όταν αυτή επέρχεται από αστάθμητους παράγοντες; Βρήκα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον το γεγονός ότι πραγματεύεται το ζήτημα της δειλίας και τη γενική αλήθεια ότι όλες οι σχέσεις υφίστανται ένα τέλος. (…) Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, λέει η ανάμνηση με τη μορφή της ηρωίδας. Συνάγουμε το εξής συμπέρασμα: χρειάζεται προσπάθεια να συμφιλιωθούμε με την απώλεια. Άλλωστε, ερχόμαστε άπειρες φορές αντιμέτωποι με αυτήν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Δεν είναι απαραίτητα ο θάνατος μια μορφή φυσικής απώλειας. Υπάρχει και η πνευματική απώλεια, όταν χάνουμε ανθρώπους από τη ζωή μας είτε αυτοί είναι φίλοι είτε είναι σχέσεις.

Το flashback που εμφανίζεται καθ’όλη τη διάρκεια του έργου, αναβιώνει το παρελθόν του ήρωα, το οποίο προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό, με κόστος το συναισθηματικό λούνα πάρκ που στοχεύει στο ευάλωτο της ψυχής του. Η μορφή της μητέρας λειτουργεί καταλυτικά, σχεδόν θεραπευτικά. Προσπαθεί με την άδολη αγάπη της, να απαλύνει τον ψυχικό πόνο του γιού της. Η μητέρα εδώ, είναι η χαμένη ελπίδα, η παρηγοριά, η υποστήριξη. Είναι όλα αυτά που δεν μπορεί να έχει μια ερωτική σχέση. Η καλύτερη σκηνή του έργου κατ’εμέ.

Ο Ιάκωβος Μυλωνάς ενσαρκώνει έναν άνδρα ανυπεράπιστο, κυριευμένο από το πάθος, γεμάτο ενοχές. Η Αθηνά Βαλκώνη, άλλοτε σαν σειρήνα και άλλοτε σαν απλή γυναίκα, αποτυπώνει την παθιασμένη σχέση του ζευγαριού που έχει σκαμπανεβάσματα. Εδώ, η εξαρτητική σχέση είναι απόρροια ενός έντονου έρωτα, πράγμα σπάνιο για την εποχή. Ο Φίλιππος Παπαγεωργίου επιμελείται τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης. Και τα δύο χαρακτηρίζονται από απλότητα, επειδή εντάσσονται στη διαρρύθμιση και τη μόδα της σύγχρονης εποχής. Η μπανιέρα λειτουργεί σημειολογικά ως τόπος θανάτου. Ο Ηλίας Καρτάκης απεικόνισε με τους φωτισμούς του, την ένταση που διέπει τη θλιβερή ιστορία αγάπης. Απέδωσε επιτυχημένα, το μυστήριο και τα ερωτηματικά που γεννιούνται στους θεατές. Η σκηνοθεσία του Ιάκωβου Μυλωνά και της Μυρτώς Ντέντε είναι μια αξιόλογη θεατρική προσπάθεια. Οι χορογραφίες της Κίρκης Αθανασιάδου, εκφράζουν από τη μια πλευρά, τη λαγνεία και τον ερωτικό πόθο σε αντίθεση με το μπλουζ που εκφράζει τη γλυκύτητα και ντροπαλότητα των πρώτων σκιρτημάτων.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.