Η Σφαγή των Παρισίων, του Κρίστοφερ Μάρλοου από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων στην Πειραιώς 260

Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων και ο Χρήστος Θεοδωρίδης παρουσιάζουν στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το έργο του Κρίστοφερ Μάρλοου, Η Σφαγή των Παρισίων.

Γραμμένο πιθανότατα το 1592, η Σφαγή των Παρισίων αφορά σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της Ευρωπαϊκής ιστορίας, την σφαγή 3000 περίπου προτεσταντών Ουγενότων από Καθολικούς, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βαρθολομαίου. Εν μέσω των γαλλικών θρησκευτικών πολέμων, το 1572 αποφασίζεται ο γάμος της καθολικής Μαργαρίτας Βαλουά με τον προτεστάντη Ερρίκο της Ναβάρρας. Χιλιάδες κόσμου συρρέουν στο Παρίσι για τη γιορτή. Ο γάμος τελείται και το ίδιο βράδυ με εντολή του ορκισμένου εχθρού των προτεσταντών Δούκα του Γκιζ, οι καμπάνες της εκκλησίας του Σαιν Ζερμαίν σημαίνουν για να δώσουν την εκκίνηση. Ακολουθεί η δολοφονία όλων των ουγενότων ηγετών και η σφαγή, με τη συμμετοχή και του απλού καθολικού λαού, εξαπλώνεται σε όλους τους Ουγενότους καλεσμένους, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Το Παρίσι βάφεται με αίμα σε μία νύχτα.

Το έργο παρακολουθεί τα γεγονότα από τον γάμο της Μαργαρίτας και του Ερρίκου μέχρι την ανάληψη του βασιλικού αξιώματος από τον Ερρίκο. Το κείμενο που έχουμε στα χέρια μας θεωρείται από όλους τους μελετητές το πιο προβληματικό έργο του Κρίστοφερ Μάρλοου, ξεσηκώνοντας μέχρι σήμερα θύελλα διαφωνιών και συζητήσεων.

Η παράσταση του Χρήστου Θεοδωρίδη επιχειρεί να ασχοληθεί με την ποίηση που κρύβεται όχι πια πίσω από τον λόγο αλλά πίσω από τη σκηνική δράση. Αντιλαμβανόμενοι το σωζόμενο κείμενο σαν ένα ολοκληρωμένο έργο και με εργαλεία την κίνηση, τη μουσική και μια νέα ελληνική μετάφραση της Ιζαμπέλας Κωνσταντινίδου, ως κεντρικό θέμα επιλέγεται ο αέναος κύκλος της βίας που χαρακτηρίζει το κείμενο. Φιλοδοξώντας να αναδειχτεί η γρήγορη σχεδόν κινηματογραφική δομή του έργου, η θηριωδία μιας μαζικής δολοφονίας και το μέγεθος της πράξης αυτής, οι ηθοποιοί επιδίδονται σε μια σειρά από εναλλαγές ρόλων. Θεωρώντας οτι η εποχή του θεατρικού υπαινιγμού έχει πια περάσει, το ωμό συμβάν οφείλει να ειδωθεί αυτούσιο. Η κίνηση, η μουσική και ο λόγος είναι εκεί όχι για να υπαινιχθούν, να συνοδεύσουν ή να μεγενθύνουν αλλά να τεθούν στην υπηρεσία της ίδιας της πράξης. Η ποίηση, όπως υποδηλώνει η δομή του κειμένου, αναδεικνύεται από την συρραφή των θραυσμάτων της δράσης και το κενό μεταξύ τους. Μπλεγμένος στα γρανάζια της μηχανής της Ιστορίας, ο άνθρωπος μοιάζει ανίκανος να ορίσει την μοίρα του. Η δύναμη αυτής της μηχανής φαίνεται ανίκητη. Η φύση του ανθρώπου δέχεται καθημερινά πια μια σφαγή.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας
Δραματουργική Επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου, Χρήστος Θεοδωρίδης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης
Χορογραφία: Ξένια Θεμελή
Σκηνογραφία-Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντριάννα Χαλκίδη
Βοηθός σκηνογράφου: Νόρα Δεληδήμου
Επιμέλεια κομμώσεων: Κωνσταντίνος Κολιούσης/2K Hairstyling
Μακιγιάζ: Τατιάνα Garabedian
Εκτέλεση παραγωγής: Άννα Γκόμεζ
Ιστορική έρευνα: Παύλος Σούλης

Παίζουν: Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Γιώργος Κισσανδράκης, Ντένης Μακρής, Μαρία Μπαγανά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Σαμψών Φύτρος, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Γιώργος Χριστοδούλου

Διάρκεια: 2 ώρες χωρίς διάλειμμα