Οι πρωταγωνίστριες έρχονται στον Ακάδημο
6 Σεπτεμβρίου 2016
Ακρόαση Καλλιτεχνών για το Appointment on Stage με την Άντζελα Λαμπριανίδου
7 Σεπτεμβρίου 2016
Προβολή όλων

Κριτική της παράστασης “Του Κουτρούλη ο Γάμος”


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ο γάμος του Εμμανουήλ Κουτρούλη πιο επίκαιρος από ποτέ…

Βρέθηκα στις 5/9/2016 στο θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη, στα Βριλήσσια και παρακολούθησα την εύθυμη παράσταση που τιτλοφορείται ” Του Κουτρούλη ο γάμος”. Το έργο χαρακτηρίζεται ως κωμειδύλλιο. Το κωμειδύλλιο είναι ηθογραφική κωμωδία όπου εμπεριέχει πολλά εμβόλιμα τραγούδια, που λειτουργούν σαν ιντερμέδια και σχολιάζουν την εξέλιξη της πλοκής. Το κωμειδύλλιο αποτελεί την πρωιμότερη μορφή της αθηναϊκής επιθεώρησης, λαικό θέαμα που ήταν προσφιλές και αγαπητό στο ευρύ κοινό.

Σε αυτό το έργο βλέπουμε μέσα σε δύο ώρες την ιστορία του ελληνικού έθνους να ξεδιπλώνεται. Συγκεκριμένα, στηλιτεύονται τα κακώς κείμενα της εποχής. Έννοιες όπως η δημιουργία κράτους, η ανάθεση Συντάγματος, οι πελατειακές σχέσεις, τα ρουσφέτια, διακρίνονται μέσα από τα αυτοτελή τμήματα που παρουσιάζονται επί σκηνής. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Καλατζόπουλου είναι έξυπνα δοσμένη. Ο ίδιος υποδύεται το Στροβίλη, τον υπηρέτη του Κουτρούλη και κερδίζει τις εντυπώσεις. Γιατί; Γιατί τον διακρίνει αμεσότητα και ζωντάνια. Με την ευφράδεια των λόγων του παραμένει ετοιμόλογος και κινεί τα νήματα στην υπόθεση. Σε αυτό το σημείο παρατήρησα ότι ακολουθείται το μοτίβο της σχέσης μεταξύ υπηρέτη και αφέντη. Για την ιστορία, το μοτίβο αυτό απαντάται για πρώτη φορά στην Commedia dell’ Arte και συνεχίζει το ταξίδι στο χρόνο για να φτάσει έως τις μέρες μας. Ο υπηρέτης “ανταλλάζει” ρόλο με τον κύριο του και λειτουργεί με δυναμισμό. Ο Κουτρούλης δεν έχει εξ’ορισμού αυτό το στοιχείο διότι τυφλώνεται από την επιθυμία και δεν βλέπει γύρω του τι πραγματικά συμβαίνει.

Ο Γιάννης Βούρος υποδύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Του προσδίδει μια γλυκύτητα, και μια ίσως παιδική αφέλεια. Ο θεατής συμπάσχει και λυπάται μαζί του στην τελευταία σκηνή του έργου όταν ανακαλύπτει ότι η επιθυμία να γίνει υπουργός ήταν μια έωλη ελπίδα υποκινούμενη από το πάθος για μια γυναίκα. Ο Κουτρούλης είναι έρμαιο, μια ετεροκατευθυνόμενη μαριονέτα στα χέρια επικύνδυνων ανθρώπων. Ο λόγος για τις Ξένες Δυνάμεις. Οι Ξένες Δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία του υπόσχονται αμέριστη στήριξη και συμμαχία σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Με αντάλλαγμα: υπέρογκα ποσά δανείων όπου η χώρα αδυνατεί να αποπληρώσει. Η Δανάη Αγγελάτου, η Δέσποινα Μπουγιατιώτη και η Θάλεια Χαραρά ενσάρκωσαν τις Μεγάλες Δυνάμεις με μπρίο, σκέρτσο και δυναμική εκφραστικότητα.

Την όμορφη και συνάμα ξιπασμένη κόρη, την Ανθούσα υποδύεται άψογα η Τάνια Τρύπη. Ο ρόλος αυτός υποδεικνύυει ότι για να πάρει αυτό που θέλει, δηλαδή να νυμφευτεί έναν πλούσιο άνδρα, οδηγείται στο να σκαρφιστεί ένα ψεύτικο επιχείρημα για να γλιτώσει την πολιορκία του συριανού ήρωα. Στη δεύτερη πράξη, τα χρώματα που απαρτίζουν το φόρεμα και τα γάντια μαρτυρούν πιθανές σημειολογικές ερμηνείες. Το πορτοκαλί δηλώνει την έντονη φιλοδοξία, το μωβ ότι έχει ηγετικές βλέψεις και το κίτρινο δηλώνει το μίσος. Η Ανθούσα απεχθάνεται να την αποκαλούν κυρά ράπταινα και δεν συμβιβάζεται με αυτό. Αντιθέτως, κοροιδεύει όχι μόνο τον Κουτρούλη αλλά και τον κρυφό αγαπητικό της, ρόλο που υποδύεται ο Μιχάλης Μαρκάτης. Ενσαρκώνει αυτό το χαρακτήρα με εκφραστικότητα και πλαστικότητα στις κινήσεις του και κάνει έντονη την παρουσία του επί σκηνής.

Στο ρόλο του πατέρα ξεχωρίζει ο Γιώργος Γιαννόπουλος. Εδώ, ο Ραγκαβής περιπαίζει με τον τρόπο του το συγκεκριμένο θεατρικό ήρωα. Επεξηγηματικά, για τα δεδομένα της εποχής ήταν γνωστό ότι η πατριαρχική φιγούρα έλυνε και έδενε ειδικά σε θέματα που αφορούσαν την κόρη του, ήταν αμετάκλητος στις αποφάσεις του. Σε αυτό το σημείο, ο πατέρας χάνει αυτή τη δυνάτοτητα και δεν χαλάει χατίρι στην μονάκριβή του. Παραμένει ένας απλός ακροατής και δεν επιβάλλει τη γνώμη του. Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος είναι ένας τυπικός μάγειρας ο οποίος σχολιάζει μαζί με τους σερβιτόρους τα τεκταινόμενα, επί σκηνής. Ο Θοδωρής Αντωνιάδης υποδύεται και ξεχωρίζει στους ρόλους του ρεσεψιονίστ και του ποιητή. Ως ρεσεψιονίστ παίζει με το βλέμμα του θεατή αφού λειτουργεί κατασκοπευτικά. Ως ποιητής εντυπωσιάζει με την υπερβολή που διακρίνει τις κινήσεις και την αμφίεση του καθώς και τις γκροτέσκες εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπο του.

Η παράσταση περνάει με απόλυτα σαφή τρόπο το μήνυμα ότι κανείς πρέπει να στηρίζεται στις δυνάμεις του. Να έχει μεν, εμπιστοσύνη στον εαυτό του αλλά να μη χάνει το αίσθημα της αυτογνωσίας. Να ξέρει δηλαδή μέχρι που μπορεί να φτάσει και που πρέπει να σταματήσει.