Μια “ληστεία” αφορμή για κουβέντα, για νοιάξιμο και για στοργή. Θέατρο Αυλαία

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ξεκινώντας αυτή την κριτική, νιώθω έντονη την ανάγκη να αναλύσω τις σκέψεις μου διότι η παράσταση για την οποία πρόκειται να μιλήσω, εμπεριέχει ένα φαινόμενο το οποίο υφίσταται γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος για τη μοναξιά. Η μοναξιά λοιπόν, αποτελεί σημείο των καιρών. Αναρωτηθήκατε ποτέ πως αντιδρούμε στο άκουσμά της; Ή τη φοβόμαστε και κάνουμε τα πάντα για να την αποφύγουμε ή κλείνουμε τα μάτια και αδιαφορούμε και κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σκεφτόμαστε: Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Για να γίνω πιο σαφής, η μοναξιά όσο περνάει ο καιρός κακοφορμίζει το είναι και καθιστά τον άνθρωπο αγρίμι. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει συνηθίσει να ζει με τη μοναξιά του, τόσο που του έχει γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση.

Στη «ληστεία» ο ήρωας μας βρίσκεται στον αντίποδα των προαναφερθέντων. Δεν κακίζει, εντούτοις εκλογικεύει την απουσία των παιδιών του. Αν κοιτάξει κανείς τριγύρω και μπει στη διαδικασία να παρατηρήσει σε βάθος, τότε θα καταλάβει ότι πίσω από τις ψυχρές αντιδράσεις, κρύβεται μια οντότητα που έχει ανάγκη να αγαπηθεί, έχει ανάγκη για προσοχή. Άλλωστε, οι ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν αποτελούν τη μοναδική κατηγορία μοναχικών ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να πω ότι παρακολούθησα για πρώτη φορά τον Κώστα Πρέκα στο θέατρο. Είναι δυνατός ηθοποιός με όλη την έννοια της λέξης. Υποδύεται τον ηλικιωμένο άνδρα με πειστικότητα. Εξάλλου, ο τόνος της φωνής του και οι κινήσεις του το επιβεβαιώνουν. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, παρατήρησα ότι κινείται σε απλούς ρυθμούς και κατανοητούς. Όταν καλείσαι να ανεβάσεις ένα τέτοιο έργο στο θέατρο, θεωρώ ότι η «μαγκιά» κρύβεται στην απλότητα των κινήσεων και στην καθαρότητα των εκφράσεων.

Η Φωτεινή Παπαδάκη, είναι μια νέα, αξιόλογη παρουσία για τα θεατρικά δρώμενα. Ενσαρκώνει το alter ego του ήρωα, ειδομένο με τη μορφή της νεότητας. Βιώνει τη δική της μοναξιά και έρχεται να ταράξει την κατά τα άλλα ήσυχη (αδιάφορη) ζωή του κυρίου Αλέξανδρου. Το γεγονός ότι οι ήρωες φέρουν το ίδιο όνομα, Αλέξανδρος-Αλεξάνδρα δεν θεωρώ ότι είναι τυχαίο. Ήταν γραφτό να συναντηθούν με αφορμή τη ληστεία με σκοπό να αλληλοσυμπληρώσουν τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που τους λείπουν.

Κλείνοντας, θα χαρακτήριζα δυνατή την τελευταία σκηνή. Δεν θα αποκαλύψω το τι συμβαίνει. Απλώς, μερικές φορές στη ζωή υπάρχουν ανατροπές και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να τις διαχειριστούμε. Είναι μια παράσταση που αγγίζει την ανθρώπινη ευαισθησία και περνάει εύγλωττα το μήνυμα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι να σου προσφέρει. Αυτό είναι το αναντικατάστατο.