Συνέντευξη με τον ηθοποιό Λάζαρο Βαρτάνη

Ο Λάζαρος Βαρτάνης είναι απόφοιτος του Κ.Θ.Β.Ε και βρίσκεται στην Αθήνα από το 2008, έχοντας ήδη σημαντικές θεατρικές συμμετοχές, όπως στο έργο «Οιδίπους Τύρρανος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη και στην παράσταση «Armadale» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Αυτήν την περίοδο τον συναντάμε στην παράσταση «Mall» σε σκηνοθεσία Αναστάση Πινακουλάκη, ενώ από τον Νοέμβρη θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη.

Ο Λάζαρος Βαρτάνης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και την Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: «Mall» στο θέατρο Επί Κολωνώ. Πες μας λίγα πράγματα για την παράσταση.

Λάζαρος: Ένας υπάλληλος σε κατάστημα παιχνιδιών – τη «Neverland» – φέρεται σύμφωνα με τα λεγόμενα του να έχει απαγάγει ένα μικρό παιδί. Οι κάμερες ασφαλείας δεν κατέγραψαν το γεγονός αλλά το παιδί είναι εξαφανισμένο. Βρίσκεται στο ανακριτικό γραφείο για τρείς μέρες λέγοντας και αναιρώντας τα πάντα. Το έργο ξεκινάει την τρίτη μέρα. Αυτή τη φορά ζητάει να του φέρουν όλα τα παιχνίδια που έχει στο σπίτι του για να ξετυλίξει μαζί τους το «πώς» και το «γιατί» απήγαγε τον μικρό. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα παραμύθια… «Ο Κοντορεβυθούλης», «Η Χώρα του Ποτέ»… Τα υπόλοιπα θα τα δείτε.

ΜΔ: Πρόκειται για μονόλογο. Ποιος ο ρόλος σου στο έργο;

Λάζαρος: Για πρώτη φορά εντελώς μόνος επί σκηνής. Είχα κάνει και πέρυσι κάτι αντίστοιχο αλλά εκεί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που επίσης έκαναν τους δικούς τους μονολόγους. Αυτή τη φορά όμως είναι διαφορετικά. Έχω όλο τα βάρος πάνω μου. Και αυτό είναι ιντριγκαδόρικο. Κάνω τον Χρήστο Λαζάρου. Τον υπάλληλο που απήγαγε (;;;) το παιδί.

ΜΔ: Το έργο «Mall» ανήκει στην «Η Πικρή Τριλογία του Νεοφασισμού». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό και με ποιο τρόπο ο νεοφασισμός εκδηλώνεται στην συγκεκριμένη παράσταση;

Λάζαρος: «Η Πικρή Τριλογία του Νεοφασισμού» αποτελείται από τρείς μονολόγους ανθρώπων με διαταραχές. Όλοι έχουν κάνει κάτι για το οποίο είναι περήφανοι αλλά οι πράξεις τους, τους οδήγησαν στη φυλακή. Ακολουθεί σε περίπου ένα μήνα το δεύτερο μέρος που λέγεται «Υγρασία στους τοίχους» με τον Στέφανο Παπατρέχα και αρχές του 2018 το τρίτο μέρος με τίτλο «Το αγόρι της Οδού Αμερικής» με τον Δημήτρη Κυπραίο. Ο Αναστάσης Πινακουλάκης έχει κάνει τρομερή μελέτη στα πάντα και έχει γράψει κάτι που πραγματικά χαίρει προσοχής. Όσον αφορά τον τρόπο που εκδηλώνεται ο νεοφασισμός στην παράσταση μας, θα δανειστώ ένα μικρό απόσπασμα του κειμένου: «Ξέρετε πόσες φορές έχω δει τους γονείς να παρκάρουν σε παιδότοπους ή πάρκα τα παιδιά τους κι αυτοί να κάθονται με το κινητό στο χέρι; Πόσο busy είναι πια που δεν ρίχνουν μισό βλέμμα στα παιδιά τους; Αν τα παιδιά τους είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουν, τότε γιατί δεν τα προσέχουν λίγο; Κυκλοφορούν τόσοι ανώμαλοι που απαγάγουν παιδιά».

ΜΔ: Ποιες οι αντιδράσεις του κοινού;

Λάζαρος: Μέχρι τώρα πολύ θερμές ευτυχώς. Βλέπω ανθρώπους που μπαίνουν δισταχτικά στην αίθουσα, το νοιώθω, και στην πορεία συγκινούνται. Όχι γιατί είμαι ο Al Pacino αλλά γιατί το κείμενο είναι από μόνο του εξαιρετικό. Εγώ απλά πρέπει να το σεβαστώ και να το ακολουθήσω. Και αυτό κάνει από μόνο του τη δουλειά.

ΜΔ: Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτό το έργο;

Λάζαρος: Ευτυχώς τα πάντα. Βαριέμαι αφόρητα τα φρου φρου έργα που δεν έχουν δυσκολίες και μένουν σε επιφάνεια ή απλή διασκέδαση. Δεν τα κατακρίνω απλά τα βαριέμαι. Εδώ έχω να κάνω με έναν άνθρωπο με Ναρκισσιστική διαταραχή που απαγάγει ένα παιδί και ταυτόχρονα μπορεί να μιμηθεί τον Darth Vader ή να σηκωθεί και να παίξει με ένα μηχανοκίνητο σκυλάκι. Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να απευθύνομαι ειλικρινά στον κόσμο που είναι από κάτω και όχι να καταφύγω σε δηθενιές.

ΜΔ: Εκτός από το «Mall» , από τις 8 Νοεμβρίου θα σε απολαύσουμε στην παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια» στο Από Μηχανής θέατρο. Πες μας λίγα λόγια για αυτήν την παράσταση.

Λάζαρος: Τη νύχτα του θερινού ηλιοστασίου, στήνεται ένα ξέφρενο πάρτυ των υπηρετών. Το αλκοόλ ρέει άφθονο και παντού καίνε φωτιές. Η κόρη του κόμη, Τζούλια και ο υπηρέτης του ο Ζαν, βρίσκονται τυχαία στον αχυρώνα και χορεύουν για πρώτη φορά. Και κάπου εκεί ξεκινάει το έργο. Ένα πραγματικά σπουδαίο κείμενο και ελπίζω και σε μια αντίστοιχη παράσταση. Τη Δεσποινίδα Τζούλια κάνει η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, η οποία σκηνοθετεί κι όλας, και την Κριστίν – τη μαγείρισσα της Τζούλιας και αγαπημένη του Ζαν – η Ελεάννα Παναγουλέα. Η φοβερή μουσική της παράστασης ανήκει στη Σίσσυ Βλαχογιάννη.

ΜΔ: Ποιος ο ρόλος σου;

Λάζαρος: Κάνω τον Ζαν. Νομίζω δεν χρειάζεται συστάσεις ο συγκεκριμένος ρόλος. Τον ονειρευόμουν χρόνια και για καλή μου τύχη η Ανδρονίκη σκέφτηκε να μου τον δώσει.

ΜΔ: Το συγκεκριμένο έργο γράφτηκε το 1888. Είναι επίκαιρο σήμερα;

Λάζαρος: Φυσικά. Σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι ερωτεύονταν ή απιστούσαν.

ΜΔ: Η συγκεκριμένη παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. Θα υπάρξουν αλλαγές στο φετινό ανέβασμα;

Λάζαρος: Φέτος κάνω εγώ τον Ζαν ενώ πέρυσι ο Μάριος Σουγιουτζόγλου. Η σκηνοθεσία είναι ακριβώς η ίδια αλλά σίγουρα η παράσταση δε μπορεί να είναι η ίδια με πέρυσι. Μοιραία όταν «αλλάζει» ένας ηθοποιός αλλάζει με κάποιο τρόπο και το αποτέλεσμα.

ΜΔ: Τι προσδοκάτε να πάρει το κοινό από αυτή την παράσταση;

Λάζαρος: Για αρχή σίγουρα με ενδιαφέρει να ακουστεί η υπέροχη αυτή ιστορία που έγραψε ο Στρίντμπεργκ και μετέφρασε εξαιρετικά η Ανδρονίκη. Το έργο έχει μια πληθώρα συναισθημάτων που μπορούν να προκληθούν. Εύχομαι να τα μεταφέρουμε όλα.

ΜΔ: Μελλοντικά σχέδια;

Λάζαρος: Έχω δύο υπέροχες δουλειές αυτή τη στιγμή και είμαι βοηθός σκηνοθέτη στην υπόλοιπη «Τριλογία του Νεοφασισμού». Τι καλύτερο από αυτό; Το «μετά» δεν το σκέφτομαι ποτέ γιατί όσες φορές το έχω κάνει έχω φάει τα μούτρα μου.