Συνέντευξη με την ηθοποιό Αργυρώ Ανανιάδου

Η Αργυρώ Ανανιάδου είναι ηθοποιός. Είναι απόφοιτος της νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, καθώς και του Κ.Θ.Β.Ε. Έχει δουλέψει με το Κ.Θ.Β.Ε. στη Θεσσαλονίκη και με την ομάδα passatempo, ενώ τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τον Στάθη Λιβαθινό στις παραστάσεις “Ιλιάδα” και “Γάμος του Φίγκαρο”.
Αυτή τη περίοδο την συναντάμε στο Εθνικό Θέατρο και στη παιδική παράσταση “Ευτυχισμένος Πρίγκιπας” σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη.

Η Αργυρώ Ανανιάδου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στις Ελένη Αναγνωστοπούλου και Μαριαλένα Δογγούρη.

ΤΚ: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση: “Ευτυχισμένος Πρίγκιπας”.

Αργυρώ: “Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας” είναι μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ. Ένας νεαρός πρίγκιπας που ζούσε κάποτε στο βασίλειο της ανεμελιάς και της ευτυχίας γίνεται μετά θάνατον χρυσοποίκιλτο άγαλμα στην πλατεία της πόλης. Αυτή η απόλυτη ακινησία και μοναξιά του δίνουν την ευκαιρία της παρατήρησης της καθημερινότητας των κατοίκων αυτής της πόλης, που οδηγεί στη συνειδητοποίηση, για πρώτη φορά στη “ζωή” του, της δυστυχίας και της ασχήμιας που συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά και της προσωπικής του αδυναμίας να φανεί πραγματικά χρήσιμος. Ένα χελιδόνι, που καθυστέρησε την αναχώρησή του για θερμότερα κλίματα λόγω έρωτα, ξαποσταίνει για ένα βράδυ στα πόδια του πρίγκιπα. Η συνάντηση αυτή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο…

ΤΚ: Θέλουμε να μας μιλήσετε για το χαρακτήρα που υποδύεστε.

Αργυρώ: Η παράσταση αυτή είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, που όλοι οι ηθοποιοί, αλλά και οι δύο μουσικοί που μας συντροφεύουν στη σκηνή, έχουμε την τύχη να συναντιόμαστε, σε όλη τη διάρκειά της, με πολλά και διαφορετικά υλικά “ηρώων”. Με δεδομένο ότι η δουλειά μας αφορούσε σε ένα παραμύθι και όχι σε θεατρικό έργο με συγκεκριμένα δραματικά πρόσωπα, βασιστήκαμε σε αυτοσχεδιασμούς, ομαδικούς και ατομικούς, πάνω σε “πρόσωπα” που υπάρχουν μέσα στο κείμενο ή απλώς υπονοούνται. Η δουλειά αυτή ,κάποια στιγμή, αποκάλυψε τις πραγματικές ανάγκες της παράστασης.

ΤΚ: Ποια μηνύματα στοχεύετε να περάσετε στο παιδικό κοινό;

Αργυρώ: Μία από τις δυσκολίες με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπος ανεβάζοντας παιδική παράσταση είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι, δηλαδή τα παιδιά, και μάλιστα παιδιά διαφορετικής μεταξύ τους ηλικίας. Ένα παιδί φαντάζει κάτι τόσο μακρινό, αλλά και τόσο κοντινό ταυτόχρονα, αφού κάποτε ήσουν κι εσύ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, διερωτάται κανείς τι θέλει να πει σε ένα παιδί και, κυρίως, πώς αυτό θα γίνει κατανοητό μέσω ενός συγκεκριμένου εκφραστικού κώδικα, καθώς το παιδικό θέατρο, αναγκαστικά, υπακούει σε κάποιους κανόνες. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στο παιδικό και το ενήλικο κοινό, ως προς αυτό που θέλεις να μοιραστείς μαζί του, παρά μόνο στον τρόπο μεταφοράς και πρόσληψης. Μια παιδική παράσταση, λοιπόν, δε θεωρώ ότι έχει να κάνει με “μηνύματα”, αλλά με την αφήγηση μιας ιστορίας με την οποία ο καθένας μας συναντιέται σε διαφορετικό σημείο και για διαφορετικό λόγο. Τα “παραμύθια” πάντα συγκινούν τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, γιατί σε αφήνουν να ονειρεύεσαι.

Από τη παράσταση “Ιλιάδα”.
Φωτογραφία της Ελίνας Γιουνανλή

ΤΚ: Τι είδους απαιτήσεις έχει το παιδικό θέατρο όσον αφορά τον ηθοποιό;

Αργυρώ: Σε σχέση, λοιπόν, με τον τρόπο μεταφοράς, αλλά και πρόσληψης της ιστορίας που έχεις να αφηγηθείς, το παιδί αποτελεί έναν αρκετά απαιτητικό θεατή. Καταρχάς, του λείπει κάτι εξαιρετικά βολικό για τον ηθοποιό: η αστική ευγένεια. Ένα παιδί θα σου δείξει, χωρίς καμία ενοχή, αυτό ακριβώς που αισθάνεται: αν κουράστηκε, αν βαρέθηκε, αν δεν καταλαβαίνει, αν δεν ακούει ή δε βλέπει καλά, αν πεινάει, αν διψάει κ.ο.κ. Ο ηθοποιός πρέπει να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες, μένοντας πιστός στην ποιότητα της δουλειάς που έχει καταβάλει. Επιπλέον, το απόλυτα εξοικειωμένο με τη σύγχρονη τεχνολογική πραγματικότητα παιδί δύσκολα πια φαίνεται να εντυπωσιάζεται από αυτό που έχεις να του πεις, με μόνα σου μέσα, ουσιαστικά, το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη φωνή. Από την άλλη, βέβαια, αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που καθιστούν ένα παιδί ιδανικό και απολαυστικό θεατή, γιατί την ίδια στιγμή, θα σου φανερώσει γενναιόδωρα τον ενθουσιασμό και τη χαρά του, καθώς και τη λαχτάρα του να ακούσει αυτό που έχεις να του πεις, αν εσύ πραγματικά έχεις κάτι να του πεις.

Φωτογραφία της Ελίνας Γιουνανλή

ΤΚ: Κατά πόσο είναι διαχρονικό το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ;

Αργυρώ: Ο Όσκαρ Ουάιλντ αυτοσχεδίαζε παραμύθια για να κοιμίσει τα παιδιά του και, κάπως έτσι, γεννήθηκε και ο “Ευτυχισμένος Πρίγκιπας”. Ένα παραμύθι που διαπραγματεύεται την προσφορά ως την πραγματική και μόνη ομορφιά της ζωής, προσφορά η οποία δεν μπορεί να επιτελεστεί σε ατομικό επίπεδο, παρά μόνο μέσα από όρους ομαδικούς. Μόνο “μαζί” έχουμε νόημα οι άνθρωποι και οι ζωές μας. Θαρρώ πως δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο διαχρονικό από αυτό.

ΤΚ: Πώς αντιδρούν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της παράστασης;

Αργυρώ: Τα παιδιά μας συγκινούν κάθε μέρα με τον τρόπο που προσλαμβάνουν την παράσταση. Είναι ζωντανοί κοινωνοί μιας θεατρικής περιπέτειας στην οποία επιθυμούν με ενθουσιασμό, προς μεγάλη μας ευχαρίστηση και χαρά, να συμμετάσχουν. Θέλουν να ενημερώσουν, να προειδοποιήσουν, να συμβουλεύσουν, να παρηγορήσουν τους ήρωες που βλέπουν μπροστά στα μάτια τους, σαν άλλοι γονείς…Εκφράζουν άφοβα τη γνώμη τους και τη θέση τους απέναντι σε αυτό που παρακολουθούν. Υπάρχει ένα σημείο σχετικά στην αρχή της παράστασης όπου το χελιδόνι μονολογεί στα πόδια του αγάλματος λέγοντας “εγώ είμαι ελεύθερη ψυχή. Θέλω να πετάω, να πετάω, να πετάω…” και ένα παιδί φώναξε “κι εγώ θέλω να πετάω, αλλά δε γίνεται…”. Θέλω να ελπίζω ότι η παράσταση κατάφερε, ως το τέλος, να πείσει εκείνο το παιδί ότι όλα μπορούν να γίνουν…Κι αν όχι η δική μας, κάποια άλλη…

ΤΚ: Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;

Αργυρώ: Θέλω να βλέπω το θέατρο ως μια συνάντηση, μια συνάντηση με ανθρώπους, με κείμενα, με ερωτήματα και κατ’ επέκταση με τον εαυτό μας, μια συνάντηση που θα μας κάνει χαρούμενους…