Στην πρεμιέρα της παράστασης “Πυγμαλίων – Ωραία μου κυρία”

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου. Φωτογραφίες Μαριαλένα Δογγούρη.

Την Παρασκευή 9/12 πραγματοποιήθηκε η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Πυγμαλίων – Ωραία μου Κυρία” στο θέατρο Πάνθεον, με την παρουσία πλήθος κόσμου. Το Τρίτο Κουδούνι παρευρέθηκε στην πρεμιέρα και σας παρουσιάζει φωτογραφικό υλικό των καλεσμένων της παράστασης, καθώς και κριτική του έργου.

Για να μπεις στην καλή κοινωνία είναι απαραίτητο να μάθεις να υποκρίνεσαι ακόμα και όταν δεν συμφωνείς με αυτό. «Ωραία μου κυρία», στο θέατρο Πάνθεον.

Πρεμιέρα για το έργο που φέρει το διπλό τίτλο “Πυγμαλίων- Ωραία μου κυρία”, σ’ένα κατάμεστο θέατρο. Μια παράσταση που είχε πολύ συναίσθημα, τραγούδι και κωμικά στοιχεία. Ο μύθος του Πυγμαλίωνα σκιαγραφεί μια προσωπικότητα ενός άνδρα που ζει μόνος του και κατασκευάζει ένα άγαλμα που έχει γυναικεία μορφή. Ο προαναφερθείς μύθος ζωντανεύει με πρωτόγνωρα συναισθήματα για τους δύο πρωταγωνιστές, τον Γουίλλιαμ Χίγκινς και την Ελίζα Ντούλλητ.

Ο Κώστας Κόκλας ήταν ένας γοητευτικός και συνάμα εξουσιαστικός Χίγκινς. Ο ρόλος της Ελίζας ταίριαξε γάντι στη Δήμητρα Ματσούκα. Υποδύθηκε τη νεαρή αμόρφωτη κοπέλα με ευθραυστότητα, προσδίδοντας στο ρόλο της νότες χαριτωμενιάς. Ο Παύλος Χαικάλης είχε ωραία εκφορά στο λόγο του και δεν ξέφυγε από το εκφραστικό του μέτρο. Η Μπέτυ Λιβανού στάθηκε επάξια επί σκηνής, υποδυόμενη το ρόλο της κυρίας Χίγκινς. Έβγαζε μια ψυχραιμία και μια γλυκύτητα, αφού στο έργο ήταν μια γυναίκα που χαίρεται τη ζωή και λειτουργούσε όντας η φωνή της λογικής. Η Χριστίνα Θεοδωροπούλου ενσάρκωσε τη Μαίρη Ντέξτερ. Πιστεύω ότι στην έναρξη της παράστασης ήταν περισσότερο πειστική ως κυρία της καλής κοινωνίας. Στο δεύτερο μέρος της έλειπε το νεύρο. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος ήταν υποδειγματικός στο ρόλο του πατέρα. Ο Ησαίας Ματιάμπα εντυπωσίασε με τις φωνητικές του ικανότητες, δίνοντας σε αυτή την ρομαντική κομεντί μια πιο συγκινητική διάσταση. Ο Ορέστης Τζιόβας αν και είχε μικρό ρόλο, εντούτοις μας παρουσίασε έναν αξιόλογο ερωτευμένο νέο χωρίς ανταπόκριση.

Αναμφισβήτητα, οι εκπλήξεις της βραδιάς ήταν ο Περικλής Αλμπάνης και ο Ιάσων Παπαματθαίου. Ο κύριος Αλμπάνης απέδωσε στο μέγιστο τη χειμαρρώδη προσωπικότητα του υπηρέτη. Ο Ιάσων Παπαματθαίου ενσάρκωσε το διερμηνέα με σιγουριά στο βηματισμό και σταθερότητα στο λόγο.

Πολλά συγχαρητήρια στον κύριο Μανώλη Παντελιδάκη που φιλοτέχνησε τα σκηνικά. Αποτύπωσε με τρόπο πιστό, τη διακόσμηση που επικρατούσε στα σαλόνια της βικτοριανής Αγγλίας. Τα κοστούμια δια χειρός Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, κινούνταν στο μοτίβο της χλιδής. Άκρως εντυπωσιακά, θα έλεγε κανείς ότι κλέβουν την παράσταση. Ήταν ταιριαστά με τις προσωπικότητες του έργου.

Με την ονειρική σκηνοθετική προσέγγιση του Αλέξανδρου Ρήγα, ταξιδέψαμε σε μια άλλη εποχή που χαρακτηριζόταν από αθωότητα. Άλλωστε, οι ήρωες που ανήκουν στον καλό κόσμο δεν έχουν ίχνος πονηριάς μέσα τους, κατά βάθος. Και οι φτωχοί που βρίσκονται στον αντίποδα, είναι επίσης αθώοι, έχουν δηλαδή μια παιδική αφέλεια. Το μόνο αρνητικό στοιχείο που εντόπισα ήταν ότι η διάρκεια της παράστασης ήταν εξαιρετικά μακρά. Θα μπορούσαν οι συντελεστές να την συντομεύσουν κρατώντας αναλλοίωτο το νόημα του κειμένου.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους φωτισμούς. Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου έκανε πολύ καλή δουλειά όσον αφορά τα φώτα. Αρχικά, χρησιμοποιώντας τους υποβλητικούς φωτισμούς, έδωσε μια ρεαλιστική απεικόνιση στη σκηνή της γνωριμίας του Χίγκινς με την Ελίζα, ένα βροχερό βράδυ. Στη συνέχεια, όσον αφορά τη σκηνή του χορού, τα φώτα ήταν σαφώς πιο έντονα και υποδήλωναν ότι οι παρευρισκόμενοι περνούσαν όμορφα το χρόνο τους διασκεδάζοντας.