Βρεθήκαμε στην παράσταση “φόρτυ ½ – (μύησις)”
24 Ιανουαρίου 2017
Βρεθήκαμε στην παράσταση “Ταξίδι στο κέντρο της γης”
25 Ιανουαρίου 2017
Προβολή όλων

Θωμάς Κινδύνης: Καλό είναι να είσαι αναγνωρίσιμος αν θες να περάσεις τα μηνύματα σου.

Ο Θωμάς Κινδύνης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και μουσικοδιδάσκαλος. Φοίτησε πλάι στο Δ. Ροντήρη για 11 χρόνια που ήταν και τα τελευταία της ζωής του, ενώ υπήρξε βοηθός του στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και στους «Πέρσες» του Αισχύλου. Αποφοίτησε από την Ανώτερη Δραματική Σχολή του Π. Κατσέλη το 1973.

Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο Βυζαντινή μουσική πλάι στον Απόστολο Βαληνδρά από όπου και πήρε Δίπλωμα Βυζαντινής Μουσικής , ενώ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή του Σίμωνα Καρά.
Θέατρο:Τρία χρόνια το Άρμα Θέσπιδος όπου περιόδευσε σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργάστηκε για αρκετά χρόνια με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, με το θέατρο Κνωσός του Χ. Τσάγκα, με το θέατρο Άλφα του Ληναίου και Φωτίου, με το θέατρο της Άννας Βαγενά, με το θέατρο του Ν. Περέλη, με το Δημοτικό θέατρο Κρήτης και Πάτρας, κ.α.
Διδασκαλία: Έχει διδάξει σε Δραματικές Σχολές, (Π. Κατσέλη, Πειραϊκό Ωδείο) σε Ωδεία (Ωδείο Αττικής, Γλυφάδας) καθώς και σε Εργαστήρια Ελευθέρων Σπουδών, (Σχολές Αυγερινοπούλου).
Έχει ιδρύσει τον Καλλιτεχνικό Οργανισμό «Μορφές Έκφρασης», όπου εδρεύει στην Αθήνα, έχει διδάξει Αρχαία Τραγωδία, και Ελληνική Παράδοση και τα έργα που ανέβασε περιόδευσαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας και οι παραστάσεις φιλοξενήθηκαν από πολλά επίσημα φεστιβάλ, όπως Ηρώδειο, Λυκαβηττός, Κασσάνδρα, Οινιάδες, Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Θέατρο Πέτρας, Υπαίθριο θέατρο Κοζάνης, κ.α. Στα πλαίσια ων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του καλλιτεχνικού οργανισμού «Μορφές Έκφρασης» έχει δημιουργήσει εκπαιδευτικούς κύκλους και προγράμματα για ενήλικες και παιδιά.

Ο Θωμάς Κινδύνης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ε.Α: Αυτή την περίοδο, πρωταγωνιστείτε στην παράσταση: «Το όνειρο ενός γελοίου». Θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια σχετικά με τον ήρωα που υποδύεστε.

Θωμάς: Όπως είναι γνωστό, «Το όνειρο ενός γελοίου» του Ντοστογιέφσκι είναι ένα διήγημα. Η μετάφραση έγινε από τα Γαλλικά, από την Άννα-Σεβαστή Τζίμα. Εγώ έκανα τη διασκευή. Αυτό που με συγκίνησε πάνω απ’όλα στον ήρωα αυτό, σε αυτό το μονόλογο είναι το μήνυμα που κουβαλάει και φέρει η παράσταση: πως ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς, που βρίσκεται σε μια κατάσταση απελπισίας, όπως σχεδόν όλοι εμείς στην εποχή μας, σε μια κατάσταση που μυρίζει θάνατο και σήψη, δεν υπάρχει ελπίδα. Όπως και κάθε εποχή, οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα, το κυριότερο και αυτό είναι το απελπιστικό που μεταφέρει ο ήρωας αυτού του έργου είναι η έλλειψη ελπίδας. Ότι όλα είναι τα ίδια και όλα είναι ένα τίποτα. Έτσι, σε απόφασή του να αυτοκτονήσει βρίσκει εμπόδιο κάτι πολύ σημαντικό: ένα κοριτσάκι. Αυτό το κοριτσάκι είναι ένα σύμβολο: είναι η ίδια η ζωή. Είναι το ίδιο το μέλλον. Στην επιθυμία του και στην ορμή του να βρει έστω και κάτι, μια ελάχιστη ελπίδα. Ο Ντοστογιέφσκι, με εκπληκτικό τρόπο, μέσα σε λίγες σελίδες αποκαλύπτει τον Παράδεισο και την Κόλαση του. Στο τέλος περνάει το μήνυμα ότι αυτό που θα σώσει την ανθρωπότητα και αυτό που είναι πραγματικά η λύση, είναι η αγάπη. Η αγάπη που δεν είναι μια συναισθηματικούρα, είναι ένα επίπεδο κατάκτησης του ανθρώπου, είναι ένα ανώτερο επίπεδο που έχει τα στοιχεία της επικοινωνίας και της στοργής, που σημαίνει ότι μόνο έτσι θα καταφέρουμε να βγούμε από το αδιέξοδο. Να καταφέρουμε να ακούσουμε τους ανθρώπους, να τους δουμε, να τους αγγίξουμε, να τους αισθανθούμε. Είναι εκπληκτικός ο ρόλος γιατί περνάει από διάφορες συναισθηματικές διακυμάνσεις, απίστευτες ποικιλίες, ειρωνεύεται, έχει εκλεπτυσμένο χιούμορ ο Ντοστογιέφσκι δείχνοντας μας την τραγελαφικότητα και το αδιέξοδο του ανθρώπου αλλά και τη λύση. Αυτό έχει σημασία. Για αυτό και είναι ένα έργο πολύ αισιόδοξο.

Ε.Α: Ο γελοίος του Ντοστογιέφσκι είναι ένας άνθρωπος που μεταφέρει μηνύματα που αφορούν την αγάπη αλλά και το μίσος. Η αγάπη λείπει από τη σημερινή κοινωνία;

Θωμάς: Όχι μόνο λείπει αλλά έχει πάρει και τέτοια τροπή που παρατηρώντας χρόνια τώρα, κυρίως τους νέους ανθρώπους και αυτό είναι το ανατριχιαστικό γιατί συμπτώματα τέτοια καταδεικνύουν το τέλος και το εννοώ αυτό. Δηλαδή, βλέπω ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν πάψει να ερωτεύονται. Έχουν πάψει να έλκονται από το άλλο φύλο. Το παιχνίδι είναι η ουσία της ζωής. Η επικοινωνία είναι ώρα μηδέν. Δημιουργείται μια εικονική πραγματικότητα και ο νέος άνθρωπος, του έχουν μπολιάσει τέτοια ψευδή διαδικασία που δεν είναι η ζωή αυτή αλλά ένα αντίγραφο, κακέκτυπο αυτής. Εμένα προσωπικά μου δημιουργεί δέος. Τρόμο.

Ε.Α: Πως προσεγγίσατε το ρόλο του γελοίου;

Θωμάς: Θέλω να εξομολογηθώ κάτι: Είχα ασχοληθεί με το Ντοστογιέφσκι αλλά αυτό το έργο δεν το ήξερα. Μου έκανε εντύπωση και το αγόρασα κατευθείαν. Με το που το διάβασα και το τέλειωσα, έπεσα κάτω από τη συγκίνηση. Θεέ μου, τι έργο είναι αυτό! Αυτό το έργο μου ανήκει, είναι δικό μου. «Το ερωτεύτηκα», που λενε. Το έργο δεν πρέπει να το δεις βαρύγδουπα. Πρέπει να το δεις με χιούμορ. Για αυτό και ντύθηκα κλόουν. Επηρεασμένος από ένα άλλο διήγημα του Ντοστογιέφσκι, «Ο παλιάτσος» κατάλαβα ότι αλλάζει ρόλους, αλλάζει φάτσες. Έχει ένα κοινωνικό προσωπείο. Άλλο δείχνει και άλλο είναι. Όλα αυτά τα στοιχεία τα έβαλα για να αποφύγω την περίπτωση η παράσταση να γίνει κήρυγμα. Ήθελα να περάσει με χιούμορ, με θεατρική δομή, ο θεατής να παρακολουθεί με ενδιαφέρον.

Ε.Α: Το έργο αυτό, παρ’όλο που είναι γραμμένο το 1877, είναι εξαιρετικά επίκαιρο . Τι περιμένετε να αποκομίσουν οι θεατές βλέποντας την παράσταση;

Θωμάς: Αυτό που με ενδιαφέρει πάνω απ’όλα είναι να αποκομίσουν το μήνυμα του έργου. Δηλαδή ότι μόνο με την αγάπη, μόνο με το όραμα μπορεί κανείς να βρει τη συνέχεια της ζωής και την ελπίδα. Διαφορετικά, τα πράγματα είναι κόλαση.

Ε.Α: Παρακολουθώντας το έργο, αντιλήφθηκα ότι έχετε εστιάσει στο θεολογικό ζήτημα. Θεωρείτε ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση είμαστε εμείς οι άνθρωποι;

Θωμάς: Θέλω να εξηγήσω ότι ο Ντοστογιέφσκι και εδώ δεν έχω κάνει καμία παρεμβολή, ήταν βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Βαθύτατα ορθόδοξος. Μάλιστα, είναι μια εποχή που έχει αποφυλακιστεί, ήταν εξόριστος στη Σιβηρία, και έχει διαβάσει όλη τη Φιλοκαλία. Πρόκειται για απίστευτα κείμενα της Ορθοδοξίας τα οποία είναι αξιολογότατα. Δείχνουν την αληθινή ψυχολογία του ανθρώπου, πως μπορείς να βγεις από το αδιέξοδο. Έχει καταφέρει να μεταφέρει αυτή τη θρησκευτικότητα στα έργα του. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι θρησκευόμενο πλάσμα. Δύο πράγματα αν του κόψεις, πάει η κοινωνική του δομή. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο ένας πυλώνας είναι η θρησκεία. Ο άλλος είναι η οικογένεια. Μπορεί να ακούγονται λιγάκι περίεργα αυτά αλλά χωρίς τα παραπάνω, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί. Ο στόχος του άνδρα είναι να κάνει ευτυχισμένη τη γυναίκα του και η γυναίκα να κάνει ευτυχισμένο τον άνδρα της. Εάν δεν υπάρξει αυτό συνεχώς, δεν υπάρχει οικογένεια, υποκρινόμαστε την οικογένεια, για αυτό καταλήγουμε σε αυτά που καταλήγουμε. Η ουσία και ο δρόμος του ανθρώπου είναι να γίνει ευτυχισμένος.

Ε.Α: Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στο Δημήτρη Ροντήρη. Με δεδομένο το γεγονός ότι μαθητεύσατε κοντά του, θα ήθελα να μου πείτε, κατά πόσο ήταν απαιτητικός στο θέατρο;

Θωμάς: Ο Δημήτρης Ροντήρης ήταν μια μεγάλη φυσιογνωμία, ένας μεγάλος θεατράνθρωπος και ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αγαπούσε τόσο πολύ το θέμα της τέχνης και την αρχαία ελληνική τραγωδία και αγαπούσε πολύ τους μαθητές του, τόσο ώστε τους τυραννούσε. Τους τυραννούσε από αγάπη γιατί ήθελε να τους κάνει σπουδαίους τεχνίτες, για να μπορούν να βγάζουν τέλεια τα συναισθήματα και τέλειες τις καταστάσεις που υπαγορεύουν οι ρόλοι έτσι ώστε ούτε να τραυματίζουν τα αυτιά των θεατών ούτε να τραυματίζονται. Επέμενε στο θέμα της μουσικότητας του λόγου και στο ρυθμό. Έχει αφήσει τα αποτυπώματα του στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Δυστυχώς, μοναδικά. Θα ήθελα να υπήρχαν και άλλα πατήματα. Έχει κάνει μια ολοκληρωμένη πρόταση πάνω στην αρχαία ελληνική τραγωδία και θα μπορούσα να απαντήσω στους επικριτές του ότι καλά, εκεί θα μείνουμε; Βεβαίως και δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Ήταν ξεκάθαρος άνθρωπος, μας δίδαξε την ακεραιότητα.

Ε.Α: Ένας καλός ηθοποιός, κατά τη γνώμη σας, αποδεικνύει τις ικανότητές του στο θέατρο ή στην τηλεόραση και γιατί;

Θωμάς: Κοίταξε να δεις τώρα, αυτά είναι δύο διαφορετικές τέχνες. Τόσο ο κινηματογράφος, όσο η τηλεόραση και το θέατρο είναι διαφορετικές τέχνες. Θέλει διαφορετική τεχνική, διαφορετική προσέγγιση. Επειδή έχω παίξει κινηματογράφο και έχω κάνει αρκετή τηλεόραση παλιότερα και θέατρο εννοείται, δεν μπορώ να κάνω σύγκριση. Είναι άλλες τεχνικές και άλλα τα δεδομένα.

Ε.Α: Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε κρίση αξιών. Θεωρείτε ότι το θέατρο έχει επηρεαστεί σημαντικά;

Θωμάς: Εννοείται. Πιστεύω ότι αν εμείς οι καλλιτέχνες δεν αποφασίσουμε να πάρουμε την κοινωνία στα χέρια μας, με τον τρόπο μας, γιατί μπορούμε να επηρεάσουμε κόσμο και να αποφασίσουμε ότι αυτό που θα δείχνουμε θα είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος. Όχι αυτό που τον «γαργαλάει». Να σεβαστούμε την πνευματικότητα του. Να του δώσουμε πνευματική τροφή. Γιατί αυτός είναι ο προορισμός της τέχνης, είναι να δώσει την ομορφιά, την ελπίδα και την αισθητική στον κόσμο.

Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;

Θωμάς:
Αυτή τη στιγμή, έχω ήδη δώσει μια υποτροφία σε νέους καλλιτέχνες-ηθοποιούς πάνω στη μελέτη της Ηλέκτρας του Σοφοκλή. Αυτό κάνουμε αυτή την περίοδο και ευελπιστώ ότι αυτό που θα δει ο κόσμος νομίζω ότι αγγίζει την αισθητική. Αυτό είναι το άμεσα μελλοντικό μου σχέδιο. Είναι σε εξέλιξη, μια παραμυθένια ορχήστρα γιατί εγώ ξέρετε είμαι μουσικός. Βάσει του συστήματος Orff, η παραμυθένια ορχήστρα θέλω να μην είναι μόνο μια μουσική ορχήστρα που θα παίξει κάποια κομμάτια αλλά να τραγουδήσει, να χορέψει, να κάνει δρώμενα. Παραμύθια για τα παιδιά. Η παράδοσή μας έχει καταπληκτικούς μύθους για θεατροποίηση.