Συνέντευξη με τον ανερχόμενο ηθοποιό Πέτρο Τσαπαλιάρη
6 Μαρτίου 2017
Η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Νίκη” στον Ελληνικό Κόσμο
8 Μαρτίου 2017
Προβολή όλων

Τζίνη Παπαδοπούλου: Η ζωή δεν έρχεται σε σενα. Πρέπει εσύ να την καλέσεις.

Η Τζίνη Παπαδοπούλου σπούδασε στο Τμήμα θεατρικών σπουδών στο ΕΚΠΑ (2004), στη Νομική σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών( 1998) και στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1993). Έχει πολλές συμμετοχές τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο. Ενδεικτική αναφορά στις τηλεοπτικές συμμετοχές: Πρόβα νυφικού (1996), Ας πρόσεχες(2005), Ο Άγγελος μου, ο Διάβολος μου(2008). Όσον αφορά το θέατρο, έχει συμμετάσχει στη Στέλλα Βιολάντη (1995-1996), Φοιτητές(2000-2001), Με δύναμη από την Κηφισιά (1997-1998), Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας( 2008-2009), Ο βυσσινόκηπος(2009-2010), Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα(2010-2011) κλπ. Αυτή την περίοδο, τη συναντάμε στο θέατρο ανωτάτης σχολής καλών τεχνών όπου ενσαρκώνει τη Μπέμπα Ταντή, στη Βιοτεχνία υαλικών του Μένη Κουμανταρέα.

H Τζίνη Παπαδοπούλου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ε.Α: Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για το έργο στο οποίο πρωταγωνιστείτε και ονομάζεται «Βιοτεχνία υαλικών». Συγκεκριμένα, θα ήθελα να μου μιλήσετε για το ρόλο που υποδύεστε. Ο λόγος για τη Μπέμπα Ταντή.

Τζίνη: Η βιοτεχνία υαλικών είναι κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πάρει λογοτεχνικό βραβείο. Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας της Μπέμπας Ταντή μέσα σ’αυτό είναι από τους πιο καλοφτιαγμένους χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε λογοτεχνικό κείμενο. Περιγράφεται με πολλές λεπτομέρειες. Είναι ένα πρόσωπο πολύ γοητευτικό και συνάμα αγριευτικό. Επικίνδυνο αλλά και απόλυτα «διπλανό», οικείο. Με συγκινεί γιατί μέσα στο βιβλίο δεν υπάρχει μια στιγμή αυτής της γυναίκας, αλλά μια πορεία ζωής πολύ γνωστής. Και αληθινής γιατί η ζωή που περιγράφεται ως ζωή της Μπέμπας Ταντή είναι αναγνωρίσιμη σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Νομίζω ότι αυτό που με συγκίνησε είναι ακριβώς το ότι ακόμα και αν δεν έχω όλα τα χαρακτηριστικά μου κοινά με την ηρωίδα- πως θα μπορούσα άλλωστε;- νομίζω ότι είναι ένα πρόσωπο που γοητεύει γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή παλεύει, ψάχνει να βρει τρόπους να ζήσει, να επιβιώσει και στο τέλος όταν η ζωή τη νικάει, έχει μια γλυκιά αποδοχή. Για μένα αυτό είναι μάθημα ζωής σε προσωπικό επίπεδο και γενικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Κουμανταρέας είναι διδακτικός.

Ε.Α: Η Μπέμπα είναι νικημένη από τη ζωή;

Τζίνη: Όχι. Η Μπέμπα είναι μαχήτρια που στο τέλος παραδίνεται σε αυτό που είναι το απλό, το οριστικό. Δηλαδή, η ζωή των ανθρώπων ενέχει μέσα τη φθορά της, ήδη από τη στιγμή της γέννησης. Ο άνθρωπος έχει μόνο μια βεβαιότητα σε όλη τη ζωή του: το θάνατο του. Δεν το λέω πεσιμιστικά, το λέω ρεαλιστικά. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αποδέχεται τη φθορά του, πολλά πράγματα ξεδιαλύνονται μες το μυαλό του και πια εντοπίζει τι είναι ουσιώδες και σημαντικό για αυτόν.

Ε.Α: Άρα μαλακώνει η συμπεριφορά του.

Τζίνη: Ναι, οπωσδήποτε. Οι άνθρωποι που δεν μαλακώνουν είναι άνθρωποι που δεν έχουν φτάσει στην ενηλικίωση. Η ζωή πέρασε από δίπλα τους και δεν τους ακούμπησε. Δεν κατάφερε να τους δείξει το μεγαλείο της και την κυριαρχία της.

Ε.Α: Οι ήρωες του Κουμανταρέα είναι ενήλικοι, έτσι όπως το θέτουμε;

Τζίνη: Όχι όλοι. Έχουν αυτή τη γλύκα, να ενηλικιώνονται. Αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα τους στο τέλος του έργου. Αποδέχονται αυτό που τους έχει συμβεί και πορεύονται με βάση αυτό. Θέλει θάρρος. Δεν είναι απλή υπόθεση. Ακόμα και να αποδεχτείς είτε έχεις νικήσει αλλά κυρίως όταν δεν έχεις νικήσει. Το να αποδεχτείς ότι αυτή είναι η ζωή σου και έτσι θα ζεις από εδώ και πέρα θέλει μια ιδιαίτερη γενναιότητα.

Ε.Α: Όσον αφορά το Βάσο και τον Σπύρο, πως το ζεύγος Ταντή τους έδειξε εμπιστοσύνη να δουλεύουν στο μαγαζί;

Τζίνη: Ο Βάσος και ο Σπύρος είναι δύο άνθρωποι αγαθοί. Αφελείς. Είναι δίπλα στο ζευγάρι. Το θαυμάζουν. Τους φαίνεται εξωτικό ότι τους κάνουν παρέα. Αντίστοιχα, η Μπέμπα και ο Βλάσσης έχουν απομακρυνθεί από τις κομματικοποιημένες παρέες που είναι όλο τσιτάτα και υποκρισία. Βρίσκουν σε αυτούς τους ανθρώπους, δύο απροσποίητους, απλούς ανθρώπους.

Ε.Α: Ποιο είναι το κοινό σημείο αναφοράς και των τεσσάρων; Τι τους φέρνει κοντά;

Τζίνη: Η Μπέμπα. Τους αγαπάει και τους δέχεται γιατί δεν χρειάζεται να προσποιείται. Δεν χρειάζεται να παριστάνει τίποτα όταν είναι μαζί τους. Αυτό την καθησυχάζει. Αρκεί να είναι η Μπέμπα.

Ε.Α: Να είναι ο εαυτός της. Αυτό είναι πιο σημαντικό.

Τζίνη: Ναι. Δεν χρειάζεται ούτε να παριστάνει την κομμουνίστρια, ούτε να απολογείται. Και αυτό είναι πολύ ξεκούραστο μέσα σε μια ανθρώπινη σχέση. Να μη χρειάζεται να διαρκώς να έχεις δεύτερες σκέψεις ή επιφυλάξεις.

Φωτογραφίες: Στέφανος Κοσμίδης

Ε.Α: Μπορούμε λοιπόν να πουμε ότι το έργο είναι επίκαιρο. Αλλά και προφητικό, αναφορικά με την οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Αναφέρομαι στο σημείο όπου ο Σπύρος μιλάει για το δάνειο.

Τζίνη: Κοίταξε, δεν ξέρω. Νομίζω ότι ο Κουμανταρέας ήταν ένας άνθρωπος πολύ διορατικός και μέσα στα πράγματα, νομίζω ότι με έναν τρόπο, το διέβλεψε. Μπορεί να μην περίμενε ή να απευχόταν το μέγεθος της συμφοράς αλλά πιστεύω πραγματικά ότι μίλαγε για το μέλλον της Ελλάδας. Καταρχήν, μίλαγε πολύ απλά για τον τρόπο που σκέφτεται ο Έλληνας. Ότι μπορούμε να αρπάξουμε τώρα. Δεν μπορεί να δει σε βάθος χρόνου. Όλα τα σχέδια που κάνουμε ως κράτος, ως έθνος είναι βραχυπρόθεσμα.

Ε.Α: Συμπερασματικά, φαίνεται ότι μας ενδιαφέρει η στιγμιαία επιβίωση χωρίς να σκεφτούμε τις μετέπειτα συνέπειες.

Τζίνη: Βεβαίως. Αυτό είναι χαρακτηριστικό μας ως λαού. Πιθανότατα, αυτός ο υπέροχος τόπος με το υπέροχο κλίμα που ζουμε, να έχει συμβάλλει με κάποιο τρόπο. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις όμως την ομορφιά του φυσικού τοπίου ως αιτία για τις ανοησίες του κόσμου. Πιστεύω ότι ο ευδαιμονισμός που μας διακατέχει, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό με την αίσθηση ευδαιμονίας που προκαλεί αυτός ο καιρός. Η σχέση της Ελλάδας σήμερα είναι απόλυτα συνυφασμένη με την Ευρώπη. Άλλωστε, το να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε γεμίζει ελπίδα για το μέλλον. Λες, αύριο, θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα που θα είναι εξίσου ωραία με αυτήν.

Ε.Α: Η σχέση του ζευγαριού διαβρώνεται λόγω της τροπής που παίρνει η ζωή τους;

Τζίνη: Η σχέση του ζευγαριού διαβρώνεται όπως διαβρώνεται η κάθε σχέση. Η ρουτίνα, η καθημερινότητα, η αλλαγή αντιμετώπισης ζωής είναι κάποιες αιτίες. Η Μπέμπα λόγου χάρη «μετακινείται», προχωράει ενώ ο Βλάσσης δεν μετακινείται, παραμένει στάσιμος. Είναι περίεργο, αλλά κάθε ανθρώπινη σχέση ενέχει τη φθορά της.

Ε.Α: Πως είναι η εμπειρία να παίζετε θέατρο στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών;

Τζίνη: Κοίταξε να δεις, εγώ δεν είχα πάει ποτέ. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, η σκηνή πάνω είναι εξαιρετική, μεγάλη, ευρύχωρη κλπ. Αυτό που μας ξένισε αρχικά, είναι ότι οι θεατές βρίσκονται σε σχετική απόσταση με τη σκηνή. Φοβάσαι ότι ξαφνικά μιλάς και δεν ξέρεις αν αυτό που λες, «φτάνει». Φτάνει ψυχικά εννοώ, αν περνάει το συναίσθημα. Το θέατρο έχει υποδομές, είναι σωστά φτιαγμένο.

Ε.Α: Ως θεατρολόγος, αν είχατε την ευκαιρία να ασχοληθείτε πάλι με το θεατρικό παιχνίδι, θα μπαίνατε εκ νέου στη διαδικασία;

Τζίνη: Θα είμαι ειλικρινής. Αν είχα την ευκαιρία τώρα να ασχοληθώ με το θεατρικό παιχνίδι, θα ήθελα να το κάνω σε λίγο πιο ιδανικές συνθήκες. Με ποια έννοια: να είναι λιγότερα τα παιδιά γιατί αν είναι λιγότερα, και εκείνα έχουν ευκαιρίες να κάνουν περισσότερα πράγματα και εσύ μπορείς να ελέγξεις καλύτερα την ομάδα, να καταλάβεις πιο εύκολα το κάθε παιδί. Τα τελευταία χρόνια, επειδή διδάσκω υποκριτική στη σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, μ’αρέσει πάρα πολύ αυτό. Αγαπώ τα παιδιά αλλά μου αρέσει εξίσου η τριβή και η ενασχόληση με νεαρά παιδιά που φιλοδοξούν να μπουν στο επάγγελμα. Σε πολλά από αυτά, αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Έχουμε κοινό στόχο, κοινή επιθυμία. Αυτό διευκολύνει πολύ τα πράγματα.

Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;

Τζίνη: Το πιο άμεσο είναι να πάει καλά η παράσταση. Την αγαπάω πολύ, την πιστεύω πολύ και θέλω να έρθει ο κόσμος να μας στηρίξει όλους. Νομίζω ότι έχουμε κάνει κάτι αξιοπρεπές. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά και αισιόδοξα. Από κει και πέρα, παλιά, έκανα σχέδια για το μέλλον. Τώρα πια το μέλλον είναι αόρατο. Είμαι ανοιχτή στο μέλλον. Αυτή τη δουλειά την κάνω γιατί θέλω να συστηθώ στο χώρο μου με έναν ρόλο μιας άλλης υφής. Δεν έχω παίξει κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Από την άλλη, είμαι σε αναμονή και ψάχνω να κάνω και κάτι άλλο δικό μου, με φίλους και ανθρώπους αγαπημένους. Ξέρεις, πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι η ζωή δεν έρχεται σε σενα. Πρέπει να την καλέσεις, να της πεις: Είμαι εδώ. Αυτό το «εδώ» καλείσαι να υποστηρίξεις.