Βρεθήκαμε στην παράσταση “Κεκλεισμένων των θυρών”
15 Μαρτίου 2017
Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Χρίστο Λύγκα
15 Μαρτίου 2017
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση “Αμάραντα”


Γράφει η θεατρολόγος Εύα Αγραφιώτη

 

Μια βουή, η μυσταγωγική ατμόσφαιρα που παρασύρει και η μορφή μιας γυναίκας περιμένοντας να κάνει την είσοδό της, περιμένει υπομονετικά με το μόνο που της έχει απομείνει η ιστορία της και η βαλίτσα της. Η παράσταση αρχίζει και παραδίδει τα δεινά της. «ΑΜΑΡΑΝΤΑ» στο Πολυχώρο FAUST βασισμένο στο μονόπρακτο του Παύλου Μάτεσι «Το Φτερό» και κείμενα της Γλυκερίας Μπασδέκη, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη.

Ο θρήνος, η απουσία και ο πόνος αποτυπώνεται από τον Μέμο (Αλέκο Συσσοβίτης)ο οποίος χάνει τον σύντροφό του και τον επί χρόνια συνεργάτη του Στάμο (Αλέξανδρο Παπαϊωάννου). Ο Μέμος εν όψει της πρόσφατης απώλειας προσπαθεί να συνέλθει και να βγει για πρώτη φορά χωρίς το ταίρι του πάνω στη σκηνή. Βρίσκεται στο μεταίχμιο κατάρρευσης και μιας αστείρευτης δύναμης που ξεπηδά από τη δίψα του να «εξιλεωθεί» μέσα από το θέατρο. Την εμφάνισή της στο προσκήνιο του τσίρκου κάνει η πρώην γυναίκα του Στάμου, Μερόπη (Μαρία Πανουργιά) η οποία διεκδικεί μερίδιο των χρημάτων από την παράσταση. Μια γυναίκα από την οποία αναδύεται όλη η απόγνωση και η χαμένη ελπίδα, ενώ προσπαθεί να βρει τρόπο να επιβιώσει. Ενθαρρύνει τον Μέμο να ανταποκριθεί και να ανέβει στη σκηνή, με μόνο σκοπό να πάρει το μερίδιο του πρώην άντρα της. Η Αντώνα, νεκρή καλλιτέχνης (Μπέττυ Βακαλίδου)αυτή η δραματική γυναικεία φιγούρα εξιστορεί τους πολλαπλούς θανάτους της, παράλληλα με τη δράση του Μέμου πριν βγει στη σκηνή.

Ο Γιάννης Σκουρλέτης με τη δεξιοτεχνία του σκιαγραφεί την Ελλάδα του τότε, του σήμερα, του αύριο μέσα από τα δεινά της, όπου μέσα από τα «Αμάραντα» προσπαθούν να επιζήσουν, να ενδυναμωθούν και να μην παραιτηθούν. Συνθέτει έναν κόσμο πραγματικό αλλά συνάμα φαντάζει τόσο εξωπραγματικός, καθώς μια λεπτή κλωστή χωρίζει ένα γένος θανόντων και ζώντων πάνω στη σκηνή. Τοποθετεί τους χαρακτήρες κάτω από τη συνθήκη της προσπάθειας να «ανθίσουν» ξανά μέσα από τις σκόνες τους. Ανεβάζει στη σκηνή τους θύτες, τα θύματα, τους ψυχικά νεκρούς και τους σωματικά νεκρούς να παραθέσουν το δικό τους μικρό φυλαχτό και τον δικό τους θάνατο με οποιαδήποτε μορφή. Η Γλυκερία Μπασδέκη δημιουργεί χαρακτήρες με αρχή, μέση και τέλος. Μέσα από τη σκληρότητα της ζωής εξωθούνται στην προσωπική τους μοναξιά και τον δικό τους θάνατο. Προσπαθούν να βρουν παρηγοριά, όμως η συνεχή αναζήτησή τους στο να τη βρουν είναι αυτό που τους κρατά να στέκονται και όχι να ζουν. Παρατημένοι από τη «ζωή» οι ίδιοι παρατούν τη ζωή τους και βιώνουν το προσωπικό τους θάνατο ακόμα και αν δεν το γνωρίζουν ή δεν το παραδέχονται.

Οι ερμηνείες ενσαρκώνουν άψογα τους χαρακτήρες και ψυχογραφούν με μεγάλη δεξιοτεχνία. Ο Αλέκος Συσσοβίτης δίνει πνοή στον Μέμο με έναν εσωτερικό και δραματικό χειρισμό, ενσωματώνοντας το κωμικό στοιχείο με απόλυτη σύνεση. Η Μαρία Πανουργιά με την εκφραστικότητά της φτάνει τη Μερόπη στα επιθυμητά πλαίσια του ρόλου παρουσιάζει με μεγάλη πειστικότητα το «ζιζάνιο» το οποίο προσπαθεί να τρυπώσει παντού. Μια φιγούρα που ξεπηδά από το παράδοξο. Η Μπέττυ Βακαλίδου κινεί τα νήματα καθώς παραλληλίζονται οι δικοί της θάνατοι με τον εκάστοτε θάνατο του Μέμου, της Μερόπης, του Στάμου. Με τη ψυχολογική της κλιμάκωση δημιουργεί την αέρινη ύπαρξή της μέσα στο χώρο με σταθερότητα και χωρίς υπερβολές. Ο Αλέξανδρος Παπαϊωάννου είναι το στοιχείο που δίνει το έναυσμα για τη δράση και την ώθηση του έργου. Ακίνητος, αμίλητος βρίσκεται εκεί, οι μικρές κινήσεις του σε καίρια σημεία εξυπηρετούν εύστοχα τη δράση σαν ένα γαϊτανάκι που περιστρέφεται γύρω του.

Το στοιχείο της ελληνικότητας δεν λείπει από το έργο. Η Ελλάδα είναι αυτή που μέσα από τις στάχτες τις γεννιέται και ανθίζει σαν τα «αμάραντα», όπου και αν βρίσκεται, σε όποια κατάσταση και να επικρατεί είναι εκεί αεικίνητη. Πεθαίνει ξανά και ξανά, όμως όπου θάνατος υπάρχει και ζωή.

Μουσική: Κώστας Δαλακούρας ,Βοηθός σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη ,Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης ,Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα ,Βοηθός σκηνογράφου: Νίκος Παπαδόπουλος