ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΜΟΥΛΗ
17 Μαρτίου 2017
Συνέντευξη τύπου στο θέατρο Αλκμήνη
20 Μαρτίου 2017
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω”


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Οι αδυναμίες των ηρώων είναι και δικές μας. Τολμάμε να τις αντιμετωπίσουμε; «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο στο Θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν (σκηνή Φρυνίχου).

Επίσημη πρεμιέρα για το έργο, Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω στις 13/3/2017 στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν. Πλήθος κόσμου και άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό χώρο, παρευρέθησαν στη Φρυνίχου για να παρακολουθήσουν την παράσταση. Το δεν πληρώνομαι δεν πληρώνω είναι μια κωμωδία προβληματισμού. Σαφώς και υπάρχουν κωμικές στιγμές οι οποίες δίνουν μια ανάλαφρη διάθεση στο ζοφερό κλίμα της σύγχρονης εποχής. Το κείμενο αυτό είναι διορατικό. Εύλογα, μπορείς να μαντέψεις τι είναι πιθανό να συμβεί σε μια χώρα η οποία μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι της είναι απελπισμένοι. Είναι αδρανείς πνευματικά. Βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια και φαντάζουν σαν «πιόνια», μαριονέτες που κινούνται χωρίς βούληση. Θεωρώ ότι το έργο περνάει υποδόρια, και πολιτικά μηνύματα. Στόχος κάθε κυβέρνησης είναι να πλάθει πολίτες ανίδεους και σχεδόν αγράμματους για να μπορεί να περνάει μέτρα και πολιτικές απάνθρωπες. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια όχι απλά καταστρατηγείται, καταπατάται. Ο Ντάριο Φο, σχολιάζει επίσης, τα κακώς κείμενα της εξουσίας. Στηλιτεύει την ύπαρξη του παρακράτους. Το παρακράτος δουλεύει στην υπηρεσία της πολιτικής εξουσίας. Θύτες, ταυτόχρονα και θύματα σε διάφορες περιπτώσεις. Το κοινό σημείο με τους απλούς ανθρώπους είναι πως και οι ίδιοι άγονται και φέρονται. Για να βρεις την αλληλεγγύη είναι ένα θέμα από μόνο του, που χρήζει συζήτησης. Χρειάζεται να σκύψεις στο πρόβλημα του άλλου, πρέπει να κατανοήσεις για να σε κατανοήσουν. Διανύουμε χαλεπούς καιρούς όπως είναι γνωστό. Το πνεύμα των καιρών φαίνεται πως επιτάσσει το χαρακτηριστικό «Ο θάνατος σου η ζωή μου» στη λογική του αγώνα της επιβίωσης. Η οικονομική κρίση ήταν η αφορμή για να δουμε πως υπάρχει κρίση στο μυαλό και στις καρδιές μας. Δεν νιώθουμε πλέον. Αυτό είναι απόρροια της εποχής του ατομικισμού που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, τουλάχιστον για την ώρα. Κρίση αξιών, όπου παντός είδους σχέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο.

Ο Παντελής Δεντάκης οπτικοποιεί αυτούς τους προβληματισμούς- θέματα προς συζήτηση, για αυτό και επιλέγει αυτό το έργο. Το σκηνοθετεί νατουραλιστικά χωρίς να αφαιρεί τη φυσικότητα από τους ήρωες. Τοποθετεί τα πρόσωπα επί σκηνής δίνοντας τους χαρακτήρα, όσο και αν αυτά πλήττονται από τη σκληρή καθημερινότητα. Η Γεωργία Μπούρδα κατασκευάζει ένα σπίτι το οποίο μοιάζει με νοσοκομείο. Φτωχικό, καθώς υπάρχουν μόνο τα βασικά αντικείμενα. Τα κοστούμια της είναι σχεδιασμένα με σύγχρονους τόνους. Και αυτά κινούνται σε απλό μοτίβο. Η Στέλλα Κάλτσου παίζει με το ανοιγοκλείσιμο των φώτων, φορτίζοντας τις κωμικές στιγμές όπως είναι λόγου χάρη το κυνηγητό του αστυνομικού ενάντια στους πολίτες. Αντίστοιχα, κάνει πιο δραματικό το σκηνικό χώρο στη σκηνή της έξωσης. Σπαρταριστή η Κάτια Γέρου ως Αντωνία. Δεν χάνει στιγμή το χιούμορ της ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Συμπάσχεις μαζί της στο αναπόφευκτο τέλος του έργου. Η Ερατώ Πίσση μας προσφέρει στιγμές αγωνίας και γέλιου με το μυστήριο της Αγίας Ευλαλίας. Ο Πέτρος Σπυρόπουλος ενσαρκώνει έναν άνθρωπο που έχει συνείδηση της κατάστασης και προσπαθεί να κινηθεί με το ρεύμα. Ο Γιώργος Μακρής είναι το εντελώς αντίθετο. Υποδύεται τον Τζιοβάννι, έναν άνθρωπο τόσο καλά κλεισμένο στην ιδεολογία του που του είναι αδύνατο να ξεφύγει από αυτήν. Αντιμετωπίζει τη δύσκολη κατάσταση με στεγανά. Ο Χρήστος Μαλάκης είναι η έκπληξη της βραδιάς. Υποδύεται τους αστυνομικούς χαρίζοντας άφθονο γέλιο. Υποδύεται όμως και τον ηλικιωμένο άνδρα ο οποίος μιλάει φαινομενικά ακατάληπτα. Παρουσιάζει όμως τη δική του αλήθεια. Ποια; Μη χάσουμε την αισιοδοξία μας γιατί είναι η μόνη ελπίδα που μας απέμεινε ούτως ώστε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Όλη η ζωή, όσο διαρκεί είναι αγώνας. Καλούμαστε να κυνηγήσουμε τα πράγματα όχι για τους άλλους. Το χρωστάμε στον εαυτό μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πρώτα πνευματικά για να προοδεύσουμε και στους υπόλοιπους τομείς.