Βρεθήκαμε στην παράσταση «Η κυρία της νύχτας»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Να προσέχεις τη μοιραία γυναίκα. Θα σε τυλίξει με το άρωμα της και δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις. «Η κυρία της νύχτας» στο θέατρο Κιβωτός.

Πρεμιέρα για το έργο του Γιάννη Μαρή που φέρει τον τίτλο «Η κυρία της νύχτας» στις 26/1/2017 στο θέατρο Κιβωτός. Αν αγαπάτε το αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής, τότε σπεύσατε να δείτε την παράσταση αυτή. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί. Αρχικά, πρέπει να πω ότι έχει γίνει μια αξιολογότατη δουλειά από τους συντελεστές. Η σκηνή του θεάτρου έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθεις πως βρίσκεσαι στα σκοτεινά σοκάκια του 1950. Συγκεκριμένα, η Φρόσω Λύτρα έκανε μια ωραία μεταφορά του κειμένου για τη σκηνή. Σκηνοθέτησε τους χαρακτήρες με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται θεατρικοί. Άλλωστε, ήρωες σαν αυτούς, όταν τους διαβάζεις στο μυθιστόρημα, δεν έχεις και την καλύτερη εικόνα. Όταν τους βλέπεις στη σκηνή, τους θαυμάζεις για την κομψότητα και τη θρασύτητά τους. Ο Μανόλης Παντελιδάκης ενέταξε επιτυχώς το ρομαντικό- ερωτικό στοιχείο στα σκηνικά του σε συνδυασμό με το σκοτεινό πέπλο μυστηρίου που κυριαρχεί στο είδος του φιλμ νουάρ. Ο Νίκος Χαρλαύτης, με τις ενδυματολογικές του επιλογές, έδωσε μια αριστοκρατική πινελιά στους ήρωες, αναβαθμίζοντας το αποτέλεσμα στο μέγιστο. Ο Μιχάλης Νιβαλιανίτης, υπό τους ήχους ενός δυναμικού ταγκό, μας εισάγει στο πνεύμα της εποχής. Η μουσική του τοποθετείται σε καίρια σημεία του έργου και του προσδίδει έναν εμβληματικό χαρακτήρα.

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφέρω ότι η διανομή των ρόλων ταίριαξε γάντι στους πρωταγωνιστές. Η Λίνα Σακκά υποδύεται τη μοιραία γυναίκα, παρουσιάζοντας όμως μια ευαίσθητη ευθραυστότητα. Εκφραστική και δυναμική, ενσαρκώνει το προϊόν φαντασίας των ανδρών όπως είναι η μοιραία γυναίκα την οποία λατρεύουν να φοβούνται. Ο Όθωνας Μεταξάς ξεχωρίζει με τις υποκριτικές του ικανότητες ως αφηγητής. Εκφραστικός, με καθαρή εκφορά του λόγου. Μέσα στο έργο είναι ετεροδιηγητικός- αμέτοχος αφηγητής. Αυτό σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην ιστορία που αφηγείται, εντούτοις κάνει την αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο. Είναι όμως και αμέτοχος αφηγητής διότι σχολιάζει και περιγράφει τα πάντα, ακόμα και τις σκέψεις των προσώπων. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς ενσαρκώνει τον πλούσιο Χρηστάκη και μας αποδεικνύει ότι το συναίσθημα μπορεί να κάνει τον άνθρωπο ευάλωτο. Η Φανή Γέμπτου υποδύεται την ευκατάστατη Λένα Ιωακείμογλου. Ξεχωρίζει για τις ικανότητες της στο τραγούδι. Ο Αλέξανδρος Ρήγας ενσαρκώνει το σύζυγο της Λένας. Όταν τον παρατηρείς τον Ιωακείμογλου να έχει βιώσει την οικονομική του καταστροφή, συμπάσχεις μαζί του. Έπεισε ότι ήταν συντετριμμένος. Η Κατερίνα Νικολοπούλου υποδύεται μια νέα κοπέλα, τη Λίζα. Παρ’όλο που έχει λιγότερες ατάκες σε σχέση με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, κατάφερε να πείσει ως ευαίσθητη νεαρή που διακατέχεται από ανησυχία. Ο Αγησίλαος Αλεξίου ενσαρκώνει το Χρυσοσπάθη με τρόπο υποδειγματικό. Ο Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης ενσαρκώνει τον πατέρα της Λίζας. Μας θυμίζει το κλασσικό πρότυπο πατέρα που κυριολεκτικά κάνει τα πάντα για την ευτυχία της κόρης του. Οι Στάθης Ματζώρος και Κωνσταντίνος Αρνοκούρος είναι αξιοπρεπείς παρουσίες επί σκηνής.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι η συγκεκριμένη παράσταση θα μπορούσε να μαγνητοσκοπηθεί και να μπει σε αρχείο παραστάσεων. Είναι ένα εικαστικό κόσμημα που προάγει το αισθητικό αποτέλεσμα χωρίς υπερβολή.