Συνέντευξη με την ηθοποιό Μαρία Μπρανίδου
26 Ιανουαρίου 2017
Βρεθήκαμε στην παράσταση «IRAQ 9 τόποι επιθυμίας»
27 Ιανουαρίου 2017
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση «Η πόλη»


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Αν περπατήσεις στην πόλη του Μάρτιν Κριμπ, θα καταλάβεις ότι πρέπει να πάρεις αποφάσεις για να βγεις από την πλάνη σου. «Η πόλη» στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης.

Στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης ξεκίνησε χτες η πρεμιέρα του θεατρικού έργου: Η πόλη. Αυτή η πρώτη θέαση αφιερώθηκε στη μνήμη του ομότιμου καθηγητή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Αθήνας, Σπύρο Ευαγγελάτο ο οποίος προσέφερε πολλά πράγματα στο ελληνικό θέατρο. Συνεχίζοντας, θα λέγαμε ότι η Πόλη σαν κείμενο, περιγράφει τα αποτελέσματα της κατάρρευσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Τα παραπάνω αποτελέσματα εξετάζει ο συγγραφέας και τα θέτει σαν αφορμή για ενδοσκόπηση και προβληματισμό.

Έχω την εντύπωση ότι το έργο αυτό φέρει στοιχεία τόσο από τον Έντουαρντ Άλμπυ όσο και από τον Χάρολντ Πίντερ. Σε μερικά σημεία του έργου γινόμαστε παρατηρητές της σιωπής των ηρώων. Οι ήρωες επιλέγουν να υπαινιχτούν καταστάσεις ή να μιλήσουν με μισόλογα χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Ο θεατής βιώνει το μυστήριο μέσα από τον εφιάλτη. Η ομάδα Πρώτες Ύλες έδωσε μια εικαστική πρόταση λιτή ως επί το πλείστον. Έδωσε βάση στα σκηνικά αντικείμενα. Στην παρούσα φάση, τοποθέτησε ένα πιάνο εποχής επί σκηνής και ένα ρολόι. Συγκεκριμένα, ο ήχος του πιάνου είναι βαρύς και μακρόσυρτος. Υποδηλώνει το απόκοσμο. Από την άλλη πλευρά, το ρολόι λειτουργεί εφιαλτικά διότι ο χρόνος που περνάει είναι αδυσώπητος για έναν άνθρωπο. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο άνθρωπος είναι θύμα της μεγαλούπολης. Θύμα στη ζωή του, θύμα και στα επαγγελματικά του. Νιώθει απελπισμένος, αβοήθητος. Οι ήρωες του Μάρτιν Κριμπ δεν έχουν ούτε κατανόηση ούτε ενσυναίσθηση. Είναι ήρωες που έχουν απολέσει την ταυτότητα τους.

Ο Χρίστος Λύγκας εμπνέεται και σκηνοθετεί αυτή την αβάσταχτη πόλη. Δίνει έμφαση στην ειρωνεία των προσώπων και στις μακρές παύσεις τους. Τα πρόσωπα αυτά έχουν γίνει έρμαια της μιζέριας τους και δεν ξεφεύγουν. Θέμα συνήθειας; Πάντως, σίγουρα έχουν βολευτεί. Θα μου πείτε, γίνεται να βολευτούν σε μια κατά τα άλλα άρρωστη κατάσταση που μόνο επιζήμια αποτελέσματα μπορεί να φέρει για την ψυχική τους ισορροπία; Δεν ξεφεύγουν καθ’ότι κυριαρχεί ο φόβος. Φοβόμαστε τη σκιά μας, κυρίες και κύριοι. Αυτό έχουν πάθει οι ήρωες. Φοβούνται και συμπεριφέρονται αμφίθυμα, ο ένας στον άλλον. Ο Χρήστος Δήμας έχει κάνει αξιόλογη δουλειά με το μαγνητοσκοπημένο υλικό που συμπληρώνει την παράσταση. Σε συνδυασμό με τη μουσική επιμέλεια του Νίκου Τριβουλίδη, μπαίνεις και εσύ στα σύνορα της πόλης φάντασμα. Φαντάζεσαι ότι περπατάς σε έναν άγνωστο τόπο. Ο Θοδωρής Οικονομίδης ενσαρκώνει τον Κρις παρουσιάζοντας σταθερότητα. Η επανάληψη των λόγων του, αιτιολογεί το γεγονός ότι η θεατρική του περσόνα έχει κολλήσει στο τέλμα. Η Ανδριανή Κυλάφη υποδύεται την Κλαιρ, όντας άλλοτε επιθετική και άλλοτε χειμαρρώδης. Η Σταυρούλα Καρτσακλή προσεγγίζει ατμοσφαιρικά το ρόλο της Τζένυ. Ισορροπεί την υποκριτική της ανάμεσα στο αίσθημα του φόβου και της απελπισίας.

Η παράσταση συνίσταται για ψαγμένους λόγω της σκηνικής αποτύπωσης η οποία μπορεί να γίνει δύσκολα κατανοητή στο ευρύ κοινό. Αφυπνίζει όμως και αυτό είναι το καλό.