Βρεθήκαμε στην παράσταση «IRAQ 9 τόποι επιθυμίας»

Γράφει η Εύα Αγραφιώτη

«9» δυνατές ιστορίες μιλούν για την επιθυμία, την αγάπη, την ελπίδα και τον πόλεμο. Μια γυναίκα τις φέρνει στη ζωή και παίρνουν λόγο πάνω στο βήμα. Η θεατρική παράσταση «IRAQ 9 τόποι επιθυμίας» της Heather Raffo στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιο σε σκηνοθεσία Μαρίας Τσαρούχα μιλάει για την τέχνη της αναβίωσης των γεγονότων του κόσμου. Το έργο πραγματεύεται τα πορτρέτα 9 Ιρακινών γυναικών :μια πνευματική γυναίκα από το Ιράκ, μια αισθαντική ζωγράφος που δεν μπορεί να απαρνηθεί το Ιράκ, μια γυναίκα βεδουίνος που ψάχνει την αληθινή αγάπη, μια εξόριστη κομμουνίστρια που ζει στο Λονδίνο, μια γιατρό που προσπαθεί να κάνει τη διαφορά σώζοντας ζωές , ένα νεαρό κορίτσι που λαχταρά να φύγει από το σπίτι της, μια επιζών από το 1991, μια ηλικιωμένη επιζών και τέλος μια «αμερικανίδα» από το Ιράκ παρακολουθώντας τον πόλεμο από την τηλεόραση, όλες μαζί ενώνουν τις φωνές τους και δείχνουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα υπό τη σκιά του πολέμου.

Η πρώτη, ως προάγγελος δίνει την κινητήριο δύναμη να παρουσιαστούν στην σκηνή οι 8 γυναίκες, να δείξουν την αλήθεια τους και μέσα από το τελετουργικό της προσευχής μία μία έρχεται να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές της ζωής της. Γύρω από μια στοίβα με παπούτσια ως βωμό για τη μνήμη των νεκρών εμφανίζεται ένα δοχείο με νερό «πηγή». Ένα σκηνικό αφαιρετικό, η κάθε μια πάνω στη σκηνή με τα απαραίτητα αντικείμενα ,τα οποία προσδίδουν στοιχεία του χαρακτήρα τους ανοίγουν την καρδιά τους στο κοινό. 9 Γυναίκες απελευθερωμένες από ταμπού μιλούν για την αλήθεια της ψυχής τους αναβιώνουν τους φόβους τους, το πάθος, τη σκέψη τους, την αγάπη τους.

Η κάθε ερμηνεία είναι εξαιρετική. Αποδίδουν αυτές τις λεπτές ποιότητες του να είσαι Ιρακινή να αγαπάς σαν Ιρακινή και η αγάπη να ναι παντοτινή. Οι ηθοποιοί Βαρβάρα Λάρμου, Δέσποινα Νικητίδου, Δήμητρα Σκέμπη, Έρη Παπαγαλάνη, Έφη Μεράβογλου, Ιωάννα Κυρίτση, Μάγδα Κρυσταλλινού, Μαρία Τρυγωνη, Μυρτώ Λοντόρφου ενσαρκώνουν τους ρόλους τους έχοντας μπεί στη φύση της μάχης για το πολύτιμο αγαθό, το «νερό». Στο τέλος κάθε μονολόγου το αναζητούν και με αυτό εξιλεώνονται. Η μουσική επένδυση της παράστασης σε ταξιδεύει στις χώρες της Ανατολής, συνοδεύει τη δράση σε καίρια σημεία, ενώ οι φωτοσκιάσεις και ο χαμηλός φωτισμός σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο, τόσο διαφορετικό από τον δικό μας αλλά παράλληλα τόσο πραγματικό. Η Μαρία Τσαρούχα στράφηκε με σεβασμό στο κείμενο αναδεικνύοντας τις 9 φιγούρες πάνω στη σκηνή. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο Perceptual Acting, οι ηθοποιοί έφτασαν σε επίπεδο ένωσης και παράλληλης πραγματικότητας με τον ρόλο. Με δύναμη και υπερηφάνεια ενώ είσαι νεκρός, η ελπίδα σε κρατά στη ζωή για να μοιραστείς την ιστορία σου. Μια γλυκιά θλίψη και συγκίνηση είναι τα συναισθήματα όταν τα φώτα κλείνουν. Οι ψυχές τους «ζούν» μέσα μας εξιλεώνοντας μας, έτσι ολοκλήρωσαν το στόχο τους ενώ εσύ αναρωτιέσαι :αν όλοι είμαστε ένα ποια θα ήταν τη ιστορία μας;