Βρεθήκαμε στην παράσταση “το Κλειστό Δωμάτιο”

Γράφει η Εύα Αγραφιώτη

Όταν το μυαλό παίζει παιχνίδια, όταν η ανάγκη γίνεται η αιτία να εγκλωβίσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και να μένεις πίσω από μια κλειστή πόρτα αυτό είναι «το Κλειστό Δωμάτιο» στο θέατρο Εμπρός.

Η Σοφία Φωτεινάκη ηθοποιός απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Αθηναϊκή Σκηνή κάνει τα πρώτα της βήματα στη συγγραφή ενός πρωτότυπου έργου «Το Κλειστό Δωμάτιο» με την ομάδα IN VIVO.

Ο Θεόφιλος (Παναγιώτης Μπέρτ) και η Αγάπη (Κατερίνα Παντούλη) δυο αδέλφια που έχασαν τους γονείς τους πριν από τρία χρόνια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εγκλωβίζονται ο ένας στη ζωή του άλλου. Ο ένας γίνεται η ανάγκη του άλλου, μέσα σε ένα σπίτι. Η Εύα (Σοφία Φωτεινάκη) φίλη της Αγάπης είναι ένας διφορούμενος χαρακτήρας, ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή που προσφέρει απλόχερα το χαμόγελό του που πηγάζει μέσα από την δική του δυστυχία, είναι εκεί δίπλα στην Αγάπη τρέφοντας γι αυτήν ερωτικά συναισθήματα και της προσφέρει το εισιτήριο της δικής τους ελευθερίας. Η Διονυσία (Σοφία Μελισσουργού) συνεπλάκη στο τρόπο θανάτου των γονιών των δύο παιδιών, είναι η γυναίκα η οποία διατηρεί πλέον ερωτική σχέση ο Θεόφιλος. Μετά το ψυχικό του τραύμα ένα χρόνο μετά ζητά να την δει ξανά, καθώς εκείνος είχε απομονωθεί. Της ζητά να θυμηθεί ξανά το συμβάν του θανάτου. Ικανοποιημένος και ήρεμος πια, θέλοντας να κλείσει κάθε πληγή του παρελθόντος της ζητά να παντρευτούν, καθότι ήταν και ένας λόγος να απελευθερωθεί από τη μοναξιά του και τους τέσσερις τοίχους που τον έκαναν να μην αναπνέει. Η Αγάπη όταν μαθαίνει το γεγονός χάνει τον έλεγχο η ανασφάλειά της δυναμώνει γιατί χάνει το στήριγμά που η ίδια είχε δημιουργήσει ώστε να νιώθει σημαντική και χρήσιμη. Η σύγκρουση των δυο αδελφών δεν αργεί να βγει στη επιφάνεια και αναδύεται η μυστική σχέση αιμομιξίας, όλες οι πόρτες κλείνουν οριστικά ενώ κόβει τη στιγμή της σιωπής ο πυροβολισμός. Αυτός θέτει τα όρια της ελευθερίας και των δυο.

Η σκηνή χωρίζεται στα δυο, ο φωτισμός (Ντόρα Καζαντζίδη) εναλλάσσει τις σκηνές που διαδραματίζονται σε παράλληλους χρόνους. Τελικά ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα ποιος είναι εγκλωβισμένος που ο ίδιος έχει δημιουργήσει για να νιώθει την ασφάλεια και τη φροντίδα; εκείνος ή εκείνη; Προκειμένου να νιώσεις επιβεβαίωση, χωρίς να έχεις αναλογισθεί τις συνέπειες με εμμονή, μπορεί να σε οδηγήσει στο φόνο; Αναλώνεσαι σε ανθρώπους χρησιμοποιώντας τους, για τη δική σου ικανοποίηση και παραμερίζεις τα συναισθήματα τους, μέσα σε όλα αυτά η απουσία της Αγάπης ενώ είναι παρούσα επί σκηνής, είναι απούσα στις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους. Η ολοκλήρωση είναι προϊόν μιας αρρωστημένης σχέσης; ή ο φόβος που σε σκεπάζει με το μαύρο του πέπλο;

Οι ερμηνείες ξετύλιγαν σε κάθε λέξη κάθε νόημα, κάθε υποβόσκον σημείο που έδινε ώθηση στην εξέλιξη της πλοκής και την αποκάλυψη των μυστικών του κάθε χαρακτήρα. Δημιουργούσαν τη μαγεία της πράξης που αναδυόταν από τα νοήματα ενός καλού κειμένου. Ο ένας διαδεχόταν τον άλλο και μέσα από τη δική του οπτική της απώλειας, του φόβου, της ανασφάλειας και της απόρριψης με κάθε δυνατό τρόπο εξιστορούσε τον ψυχικό του κόσμο. Ένα κοινό που τους έδενε όλους η ανάγκη της διαφυγής και η απώλεια αγαπημένων προσώπων με ποικίλους τρόπους, που έτρεφαν το αίσθημα της ανασφάλειας.

Όταν μια γυναίκα είναι ανασφαλής η ζήλια φουντώνει και φεύγει από τα όρια, όταν ένα «παιδί» ζητά της ελευθερία του τι μπορεί να κάνει;