Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το κορίτσι του μόλου»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Το κορίτσι του μόλου «κερδίζει» επειδή εκφράζει αθωότητα . «Το κορίτσι του μόλου» στο Studio Κυψέλης.

Επίσημη πρεμιέρα για το Κορίτσι του μόλου, στις 2/2/2017 στο Studio Κυψέλης. Προσωπικά, παρακολούθησα το έργο και μου δημιουργήθηκαν πολλοί προβληματισμοί. Ο βασικότερος σχετίζεται με το κείμενο. Θεωρώ ότι το κείμενο είχε θέματα να δώσει για τη σκηνή, αλλά τα κομμάτια που επιλέχτηκαν να παρουσιαστούν ως όλον, άφηναν μια αίσθηση αποσπασματικότητας. Σε αρκετά σημεία χανόταν το νόημα και χρειαζόταν να παρακολουθήσω πολύ στοχευμένα ούτως ώστε να οδηγηθώ σε κάποιο συμπέρασμα. Δόθηκε περισσότερη έμφαση στο πρώτο μέρος στη σχέση των δύο συγκατοίκων, οι οποίοι προέρχονται από άλλους κόσμους. Έτσι, μοιάζει ασύνδετη η παρουσία τους με την παρουσία του κοριτσιού. Είναι σαν να βλέπεις αυτοτελείς ιστορίες οι οποίες κόλλησαν εμβόλιμα μεν, όχι απαραίτητα επιτυχημένα δε. Όμως, το θετικό του κειμένου είναι ότι ποντάρει στο συναισθηματισμό. Σε ταξιδεύει στον κόσμο της αθωότητας. Άλλωστε, σε μια εποχή όπως αυτή που ζούμε, όπου τα πάντα είναι επί ξύλου κρεμάμενα, η αθωότητα έρχεται σαν «όαση» να μας φέρει τη γαλήνη που έχουμε τόσο ανάγκη.

Ο Γιώργος Φραγκούλης δημιουργεί χαρακτήρες ευαίσθητους που έρχονται από άλλη εποχή, μακρινή. Η Αλεξία Πετροπούλου επιλέγει σκηνικά αντικείμενα που επιτελούν χρηστικό ρόλο στην παράσταση, όπως είναι λόγου χάρη το τραπέζι όπου λειτουργεί και ως ντιβάνι για τις ανάγκες του έργου. Όσον αφορά την ενδυματολογία, έχω να παρατηρήσω ότι τα ρούχα που επιλέχτηκαν, φώτιζαν τον κάθε χαρακτήρα με βάση την ιδιοσυγκρασία του. Η Βίβιαν Ιωάννου υποδύεται την Όλγα. Είναι μια ονειρική παρουσία επί σκηνής. Ο Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος υποδύεται τον γοητευτικό και συνάμα επηρμένο Λουκιανό, φοιτητή της Νομικής. Πίσω από το σκληρό του προσωπείο βλέπουμε έναν άνθρωπο ιδιαίτερα ευαίσθητο και συναισθηματικό. Ο Παύλος Βησσαρίων Φαλούτσος είναι το ακριβώς αντίθετο του Λουκιανού. Υποδύεται τον Παύλο, έναν φοιτητή θεολογίας. Μοναχικός, σοβαρός και κλεισμένος στον εαυτό του. Αυτοί οι δύο έχουν κάτι κοινό: φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τον βαθύτερο συναισθηματικό κόσμο τους για αυτό και καταλήγουν να διαφωνούν μεταξύ τους. Ο Κώστας Ζέκος, υποδύεται ένα πρόσωπο- κλειδί το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στην ιστορία. Ως ζητιάνος, μας πείθει για την απελπισία που τον διακατέχει. Θεωρώ ότι η ομάδα των ηθοποιών είχε ζωντάνια και φρεσκάδα επί σκηνής. Ζούσαν κάθε λέξη που έλεγαν. Νομίζω ότι η παράσταση αυτή μας βάζει στη διαδικασία να επανακτήσουμε τη χαμένη μας ανθρωπιά.