Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το Σπίτι των Στάρκ»

Γράφει η θεατρολόγος Εύα αγραφιώτη

Ο φόβος προκαλείται από την συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή ενός πλασματικού κινδύνου, ένας αμυντικός μηχανισμός. Η αναπνοή γίνεται βιαστική, η καρδιά χτυπά ανεξέλεγκτα εκείνη τη στιγμή προσπαθείς να καταλάβεις εάν ο κίνδυνος είναι κοντά σου, αν ναι τότε βρίσκεσαι στο Θέατρο Αλκμήνη και το έργο «Το Σπίτι των Στάρκ» του L. Don Swartz σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μουταφτσή και Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και μετάφραση Κωνσταντίνου Μουταφτσή.

Αμερική 1978. Οκτώ γυναίκες σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, σε ένα χωριό στο Chestnut Hollow. Δυο φρικτές δολοφονίες τις φέρνουν εκεί για να εξιχνιάσουν το έγκλημα με αφορμή τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου. Η δολοφονία του αιδεσιμότατου Στάρκ και της συζύγου του πριν από 13 χρόνια. Βρίσκονται αντιμέτωπες με ένοχα μυστικά, κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου με πρωταγωνιστή το δολοφόνο. Δυο κόρες, δυο διαφορετικές προσωπικότητες ποια έζησε κάτω από τη θαλπωρή της οικογένειας και ποια όχι; ποια είχε συμφέρον να σκοτώσει; Ο δολοφόνος είναι κοντά τους; η απλός παρατηρητής; Οκτώ γυναίκες, οκτώ διαφορετικές προσωπικότητες με έναν κοινό στόχο να βρούν τον ένοχο και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη όταν συναντάς στην είσοδο της σκηνής την κόρη των Στάρκ πίσω από τα κάγκελα της φυλακής και προοικονομεί την εμφάνιση και την παρουσία της, είναι το εξιλαστήριο θύμα ή ο θήτης; Ο χαμηλός φωτισμός και η ατμόσφαιρα μυστηρίου μέσα από την μουσική υπόκρουση μας δημιουργεί όλα εκείνα τα συναισθήματα ενός «χιτσκοτικού» έργου. Ένα παλιό αρχοντικό έτοιμο να καταρρεύσει, είναι ζωντανό, κάποιος ζεί, κάποιος είναι παρόν. Οι εναλλαγές του χώρου στηρίζονται σε επίπεδα με τη μαγεία της παράλληλης δράσης στην εξέλιξη του έργου.

Η σκηνοθετική άποψη του έργου θέλησε να δημιουργήσει όλα εκείνα τα συναισθήματα ενός φρικτού εγκλήματος και την ατμόσφαιρα ενός πραγματικού θρίλερ. Με δεξιοτεχνία το ένα στοιχείο μετά το άλλο έρχονται στη επιφάνεια και τοποθετεί τον κάθε ρόλο σε καίρια σημεία για να μπορέσει να επιτευχθεί αυτό. Ζητούσε και αποτύπωσε πάνω στη σκηνή μια επιτυχημένη μεταφορά ενός θα λέγαμε κινηματογραφικού θρίλερ, μια αποτύπωση γεγονότων δίνοντάς του πνοή.

Οι ερμηνείες αποδίδουν εύστοχα την κάθε προσωπικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν και μέσω των εναλλαγών των συναισθημάτων τους βοηθούν στην πλοκή και τη λύση του έργου. Στέκονται αντιμέτωπες μπροστά σε ένα δικό τους στοίχημα απέναντι σε ένα έγκλημα όπου την κάθε στιγμή σαν χαμαιλέοντες δίνουν το παρόν στον χαρακτήρα που υποδύονται με επιτυχία. Με αυτό τον τρόπο συνθέτουν και ψυχογραφούν τους διαφορετικούς χαρακτήρες πάνω στη σκηνή με απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, η μια είναι κομμάτι της άλλης, όπως το πάζλ που έχουν σκοπό να λύσουν. Νίκη Ανδρικοπούλου, Στέλλα Γεωργουλέα, Μαριλέττα Κυριαζή, Κατερίνα Κωνσταντέλλου, Έμμυ Μαυρίκα, Μαγδαληνή Παλιούρα, Έμμη Χάλαρη, Μαρία-Μελίτα Ψυχογυιοπούλου.

Η εξιλέωση βρίσκει το τέλος της, η ιστορία παίρνει το δρόμο της και εμφανίζεται μέσα από τη video προβολή των γεγονότων και της πραγματικής ιστορίας. Μέσα από τις φλόγες και τον καπνό αναδύονται δυο αγκαλιασμένες φιγούρες, οι δυο κόρες των Στάρκ. Αγκαλιασμένες πια, μαζί μετά από χρόνια με το γλυκό τραγούδι πως όλα θα πάνε καλά και τίποτα δεν θα συμβεί ξανά γιατί μαζί εκεί ψηλά θα μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Μέσα από αυτό το έργο θίγονται ζητήματα ηθικής, αδελφικής αγάπης αυτής που μόνο ο θάνατος μπορεί να χωρίσει αν και σε αυτό γίνεται ξανά η ανατροπή σε αυτά τα δυο κορίτσια μαζί και κει. Όταν ένας πατέρας ασελγεί στο παιδί του τότε η αθωότητα χάνεται και βρίσκει τρόπους εκδίκησης.

Σκηνοθεσία/Σκηνικά/Κοστούμια: Κωνσταντίνος Μουταφτσής Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Οικονόμου