Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το ταξίδι του Φερευντούν»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Χρειαζόμαστε φιγούρες- πρότυπα σαν και αυτή του Φερευντούν Φαριάντ, ως πνευματική ενδυνάμωση στο δικό μας προσωπικό ταξίδι. «Το ταξίδι του Φερευντούν» στο θέατρο Κνωσός.

Στις 29/9/2017, το θέατρο Κνωσός άνοιξε τις πόρτες του και μας υποδέχτηκε στην πρεμιέρα της παράστασης: «Το ταξίδι του Φερευντούν». Ένα παραμύθι- δίδαγμα- μάθημα ζωής, κατάλληλο για μικρούς και μεγάλους. Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος, Γρηγόρης Χαλιακόπουλος μετά τις θεατρικές επιτυχίες των έργων του: Ελευθέριος Βενιζέλος και Αιώνιο ζευγάρι, επιστρέφει στα θεατρικά δρώμενα και προσθέτει με το δικό του μοναδικό τρόπο, πινελιές αθωότητας, διανθισμένες με ευαισθησία και ανθρωπιά. Στους χαλεπούς καιρούς που πορευόμαστε, θα βρεθεί μια μερίδα ανθρώπων και θα πει: Πρόκειται για ουτοπία, το να είμαστε άνθρωποι. Εγώ λέω ότι χρειάζεται να ελπίζουμε στην επανάκτηση της χαμένης ανθρωπιάς. Όσο ακόμα ελπίζουμε, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να επιτύχουμε το ακατόρθωτο. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Καλούμαστε να είμαστε μαχητές όπου θα χαράξουμε τη δική μας πορεία για να βρούμε την <<Ιθάκη>> μας.
Η παράσταση αυτή, είναι μια σύμπραξη των τεχνών, με άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Εμπεριείχε πρωταρχικά όπως άλλωστε είναι αναμενόμενο, το θέατρο, τη μουσική, το χορό και τον κινηματογράφο. Μια καλοδουλεμένη προσπάθεια που εστέφθη με επιτυχία, αφού από πίσω κρύβονται άξιοι και σπουδαίοι συντελεστές. Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, δίνοντας πνοή στους χαρακτήρες της ιστορίας. Ο Λευτέρης Τσάτσης υποδύθηκε τον Φερευντούν σε ώριμη ηλικία. Ως αφηγητής, περιέγραψε με νοσταλγική γλυκύτητα, τη ζωή του Πέρση ποιητή. Ο Σπύρος Κοντορίζος ενσάρκωσε τον Φερευντούν σε νεαρή ηλικία. Είναι ένας ηθοποιός που έχει πολλά να προσφέρει στη θεατρική σκηνή. Με ζωντάνια και πλαστικότητα, ξεδίπλωσε το ακατέργαστο της προσωπικότητας ενός νέου ανθρώπου που βρίσκεται υπό εξέλιξη. Η Μαρία Δρακοπούλου και ο Κωστής Σαββιδάκης υπήρξαν αξιοπρόσεκτες γονεικές φιγούρες. Ο Βασίλης Παπαδημητρίου ενσάρκωσε το ρόλο του δασκάλου, αποπνέοντας ηρεμία και πνευματικότητα.

Η Χριστίνα Οικονόμου επιμελήθηκε το video art της παράστασης. Οι φωτισμοί του Δημήτρη Παπαδόπουλου ήταν άκρως θεατρικοί. Οι χορογραφίες της Κάλλιας Θεοδοσιάδη μας ταξίδεψαν στον κόσμο του ονείρου. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Βαρδακαστάνη κινήθηκε σε λιτό επίπεδο, αναδεικνύοντας τα πολύτιμα μηνύματα του έργου. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι το έργο αυτό είναι μια παρακαταθήκη, χρήσιμη για το μέλλον. Είναι μια παρατήρηση και ενδοσκόπηση στη διαφορετικότητα. Η μαγεία και το ενδιαφέρον κρύβεται στο διαφορετικό. Μέσα από το διαφορετικό, έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε.