Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το κάλεσμα της Λορίν »

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Πως ορίζουμε τελικά το διαφορετικό; Είναι τόσο κακό να έχει κανείς «ιδιαιτερότητες»; Ένα ζευγάρι γνωρίζεται εκ νέου και δεν αναγνωρίζεται. «Το κάλεσμα της Λορίν» της Παλόμα Πεδρέρο συγκλονίζει, στο θέατρο Αργώ.

Στην κάτω σκηνή του θεάτρου Αργώ, παίρνει σάρκα και οστά το κείμενο της Παλόμα Πεδρέρο: «Το κάλεσμα της Λορίν». Η σκηνογράφος Άση Δημητρολοπούλου έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που σε παρασύρει να ανακαλύψεις τη λύση του μυστηρίου.

Στο κέντρο της σκηνής, δεσπόζει ένας μεγάλος καθρέφτης. Ως σκηνικό αντικείμενο, λειτουργεί παραμορφωτικά. Οι ήρωες κοιτάζονται χωρίς ωστόσο να μπορούν να δουν ο ένας τον άλλο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το ζευγάρι γνωρίζεται μόνο εξ’όψεως και όχι εκ βαθέων. Δεξιά και αριστερά της σκηνής, παρατηρούμε τις φωτογραφίες τους από μια ευτυχισμένη στιγμή της ζωής τους. Η γαμήλια τελετή είθισται να θεωρείται ως το σφράγισμα, η επισημοποίηση μιας σχέσης όσον αφορά το κοινωνικό πλαίσιο. Είναι γνωστό ότι ο γάμος ως κοινωνικό γεγονός, δεν συνάπτεται μόνο από έρωτα με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας. Μπορεί να είναι γάμος από συμφέρον, μπορεί ακόμα αυτός ο γάμος να υφίσταται γιατί ένα ή και τα δύο μέλη του ζευγαριού έχουν μυστικά που θέλουν να κουκουλώσουν. Ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου εντείνει την αίσθηση της απορίας και των ερωτηματικών που γεννιούνται στο θεατή, αφού επιλέγει να χρησιμοποιήσει τους ψυχρούς φωτισμούς. Αφήνει διάχυτο το αίσθημα της ομίχλης και της αμφιβολίας. Ο Μιχάλης Τσίχλης κάνει καίριες παρεμβάσεις στο έργο με τις ξαφνικές μουσικές υποκρούσεις.

Το κάλεσμα της Λορίν, αυτός ο μεταφορικός τίτλος, σε ιντριγκάρει να δεις τα βαθύτερα προβλήματα όχι με βάση το φαίνεσθαι αλλά με βάση το παρελθόν που παίζει καθοριστικό ρόλο. Διαμορφωνόμαστε ως προσωπικότητες ήδη από τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μας. Στη συνέχεια, τα άμεσα περιβάλλοντα μας (η οικογένεια και το σχολείο) θα δώσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες σε αυτό που εντέλει θα γίνουμε.

Παρακολουθούμε την υπόθεση, η οποία εκτυλίσσεται εντός 24 ωρών. Στο φως της μέρας, το ζευγάρι είναι τυπικοί συνηθισμένοι άνθρωποι. Πλησιάζει η νύχτα των αποκριών. Έτσι κι εκείνοι, αποφασίζουν να γιορτάσουν το καρναβάλι, μασκαρευόμενοι. Με αφορμή τις Απόκριες, ο Πέδρο θα ανακαλύψει αυτό που για χρόνια πάλευε να αποτινάξει για λόγους κοινωνικούς. Η σχέση θα κλυδωνιστεί και εμείς θα το αντιληφθούμε πολύ καλά αυτό. Η ήρεμη και συμβατική ζωή τους θα καταρρεύσει σαν πύργος που φτιάχτηκε στην άμμο. Η Φένια Αποστόλου σκηνοθετεί την παράσταση και εστιάζει στο ψυχολογικό μοτίβο και τις αντιδράσεις των χαρακτήρων. Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος και η Βιργινία Ταμπαροπούλου (Πέδρο και Ρόζα) ενσαρκώνουν αυτούς τους ήρωες και φαίνεται σαν να τους βιώνουν στο πετσί τους. Το ψέμα μπλέκεται με την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατ’ουσίαν πονεμένοι και βιώνουν μια συνεχή ματαίωση από τη ζωή. Ο ένας δυστυχεί γιατί προσπάθησε να απαρνηθεί την πραγματική του φύση και ο άλλος δυστυχεί εξίσου γιατί ελπίζει πως θα αλλάξουν τα πράγματα. Οι Απόκριες είναι μια καλή περίπτωση για να ενδυθείς μια άλλη ταυτότητα, να γίνεις κάποιος Άλλος. Έτσι και ο Πέδρο με αφορμή τη μεταμφίεση του σε Λορίν Μπακόλ θα αισθανθεί οικεία με τον άλλο του εαυτό ή μήπως θα έρθει σε επαφή με το πραγματικό του υλικό; Σε αυτό το κοινωνικό έργο, θα αποκτήσουμε ενσυναίσθηση όσον αφορά τον ψυχικό πόνο και θα αναρωτηθούμε βαθιά, γιατί ως κοινωνία καταπνίγουμε, εμποδίζουμε και κατά περιπτώσεις σκοτώνουμε το διαφορετικό. Η δική μου καταληκτική ερμηνεία είναι πως απεχθανόμαστε και αποστρεφόμαστε αυτό που δεν γνωρίζουμε.