Βρεθήκαμε στην παράσταση «Αύγουστος μες το χειμώνα»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Ζωή και θάνατος, Θάνατος και ζωή. «Αύγουστος μες το χειμώνα» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Στις 25/11/2017 παρευρέθηκα στο black box του Ιδρύματος Κακογιάννη όπου και παρακολούθησα την παράσταση: «Αύγουστος μες το χειμώνα» σε ποίηση Γιώργου Βέλτσου. Μέσα σε πενήντα λεπτά που διαρκεί η παράσταση, περιηγηθήκαμε με φόντο το απέραντο γαλάζιο, σε μνήμες που έχουν σφραγιστεί κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Βέβαια, θα μπορούσαν να είναι και μνήμες του χειμώνα. Μέσα στο παγωμένο νερό, ψάχνεις την ελπίδα σου. Η Violet Louise απαγγέλει με τη μελωδική φωνή της τα κείμενα του Γιώργου Βέλτσου και μας ταξιδεύει σε μια άλλη πραγματικότητα. Με βασικό σκηνικό αντικείμενο το φακό με το υποβλητικό φως, κάνει βουτιά στα απάτητα μονοπάτια του εαυτού της. Η ηρωίδα ενδοσκοπεί στο πρωτογενές υλικό της, χρησιμοποιώντας πάντα και το υγρό στοιχείο.

Πόσους συμβολισμούς ενέχει το νερό…. Πηγή ζωής: πρωταρχική. Εξαγνισμός : στη συνέχεια. «Εξασφάλιση αθανασίας» και διαύγεια εν τέλει. Λένε πως για να ερμηνεύσεις την τέχνη, πρέπει να αφεθείς σε αυτό που βλέπεις. Συνεχίζοντας, αφήνεσαι να βυθιστείς μέσα σε αυτό και καλείσαι να ερμηνεύσεις με βάση το δικό σου κριτήριο, πάντα ταυτισμένο με το ίδιο το καλλιτέχνημα. Έχεις τη δική σου γνώμη, επομένως τίποτα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως λάθος αντίληψη. Η τέχνη δημιουργείται για να είναι αισθητηριακή πηγή απόλαυσης. Το μόνο που μπορεί να δώσει είναι προτάσεις/προσεγγίσεις. Τον τελικό λόγο, κατέχει το κοινό. Εκείνο δίνει τις απαντήσεις που θέλει ή ψάχνει σε κάθε περίπτωση.

Παρακολουθώντας τον Αύγουστο, εισέπραξα μια δυσθυμία να κυριεύει το Είναι μου. Αυτό είναι απολύτως ξεκάθαρο γιατί εφ’όσον εκθέτω την προσωπική μου γνώμη, ένιωσα να βυθίζομαι σε έναν κόσμο, άγνωστο για εμένα και για το στοχασμό μου. Αυτή η παράσταση σε φέρνει αντιμέτωπο με το δίπολο: ζωή- θάνατος. Μια ζωή είναι δύσκολο να δημιουργηθεί και να υπάρξει. Είναι όμως εξίσου εύκολο να φύγει και να εξαφανιστεί. Το ενδιάμεσο τους κατά τη γνώμη μου είναι το Ενύπνιο. Μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Κάπως έτσι μεταβαίνουμε από τη ζωή στο θάνατο, αντιλαμβανόμενοι μόνο ένα μικρό ποσοστό από το πόσο όμορφη ή το πόσο σημαντική είναι η έννοια της ζωής. Θα μπορούσα να πω διαφορετικά ότι η παράσταση θα μπορούσε άνετα να φέρει το μανδύα του ακαδημαϊκού θεάτρου με το διανοουμενίστικο στοιχείο, εντούτοις μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά με κέρδισε, ίσως επειδή ήμουν σε κατάλληλη θέση να διαχειριστώ το συναίσθημα που αυτή επιδιώκει να προκαλέσει.

Τι να σημαίνει άραγε: Αύγουστος μες το χειμώνα; Καλοκαίρι και Χειμώνας, τα δύο εποχιακά άκρα. Δύο κλιματικά φαινόμενα αρκετά ισχυρά, το καθένα με τη χάρη και τη δυσκολία του. Το καλοκαίρι είναι μια ευνοϊκή περίοδος για να επιζητούμε την ανεμελιά και την εξερεύνηση νέων τόπων. Ο χειμώνας από την άλλη, είναι το διάστημα που αντιστοιχεί στον εσωτερισμό. Ενδοσκόπηση, εσωστρέφεια, βελτίωση του εαυτού και γενικότερη καλυτέρευση του. Δύο εποχές που θα μπορούσαν να συσχετιστούν, η μια με το γεγονός του χαρμόσυνου- πολύχρωμου θαύματος της ζωής και η άλλη με την τελεολογία του θανάτου και το σκότος που συνδέεται με την ανυπαρξία. Ο θάνατος είναι η βίαιη διακοπή της ζωής. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει με φόβο το θάνατο και όσο ζει προσπαθεί να κάνει πράγματα χωρίς να τα συνειδητοποιεί. Μετά το πέρας της παράστασης, αισθάνομαι λες και έχω εξαγνιστεί και αποκτήσει άλλη συνειδητότητα. Βίωσα έναν μεταφορικό θάνατο και γεννήθηκα ξανά με καινούρια οπτική απέναντι στον κόσμο, πιο κατανοητική θα έλεγα.