7ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ»
18 Μαΐου 2017
ΦΕΣΤΙΒΑΛ «στη σκιά των βράχων» 2017 7 Ιουνίου – 16 Σεπτεμβρίου
23 Μαΐου 2017
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση “”Beloved””


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

“Beloved”: Μια ελληνογερμανική συμπαραγωγή αξιώσεων. Θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν, σκηνή Φρυνίχου.

 

Όταν παρακολουθώ μια devised performance αισθάνομαι ενδιαφέρον. Και αυτό συμβαίνει γιατί η μαγεία της σπονδυλωτής παράστασης έγκειται στο «προσωπικό» της ματιάς του κάθε θεατή. Μια απλή performance είναι μια ιστορία χωρίς λόγια. Όταν τοποθετείται η έννοια του devised, τότε καλούμαστε να συναρμολογήσουμε με βάση τη δική μας σκέψη και οπτική, την ιστορία που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Ανασυνθέτουμε την ιστορία χρησιμοποιώντας το πλέγμα της πραγματικότητας και της φαντασίας. Σαφώς και ένα τέτοιο θέαμα κερδίζει πόντους χάρη στο εικαστικό αποτέλεσμα, το οποίο εν προκειμένω θεωρείται μια άρτια πρόταση. Η Χριστίνα Κάλμπαρη δούλεψε πολύ με το εικαστικό κομμάτι. Έδειξε ευαισθησία καλλιτεχνική που σέβεται τόσο το θεατρικό κοινό όσο και την ερμηνεύτρια που πλαισίωσε με τα σχέδια. Η Manuela Hartel μας συγκίνησε με την παρουσία της επί σκηνής. Πλήρως αυτοσυγκεντρωμένη, μοιράστηκε μαζί μας μια ηρωίδα, ένα αλλοτινό ευαίσθητο κοριτσάκι, ιδωμένο από την ενήλικη πλευρά της. Πιο συγκεκριμένα,  μεταμόρφωσε το πρόσωπο της σε μάσκα όπου πάνω της βλέπουμε έναν άνθρωπο ανέκφραστο. Με τα χρόνια, καθώς συντελείται η μετάβαση από την παιδικότητα στην ενήλικη ζωή, ο άνθρωπος σταδιακά χάνει την φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό, στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν ως παιδί, και τελικά τείνει να γίνει σκυθρωπός και ανέκφραστος. Το σώμα της ερμηνεύτριας έγινε ο καμβάς, το μέσο προβολής εικόνων από το παρελθόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει προβλήματα ταυτότητας. Βλέπει τον εαυτό της ενοχικά διότι μαθαίνει να γαλουχείται έτσι, ήδη από την αρχή του φαινομένου που ονομάζεται ζωή. Σε αυτό το σημείο, θα αιτιολογήσω την ύπαρξη του άδειου σπιτιού. Ο υλικός χώρος είναι ο μόνος που μένει ανέπαφος και ανεπηρέαστος, όσα χρόνια και αν περάσουν. Ωστόσο, οι ψυχές που έρχονται και φεύγουν, ερμηνεύονται σημειολογικά, ως το δίπολο που αφορά τη ζωή και το θάνατο. Ο άνθρωπος ζει και πεθαίνει, έρχεται και φεύγει χωρίς να καταλαβαίνει ότι πρέπει να ζήσει και όχι απλά να υπάρχει. Έτσι, καταλήγει να μετατρέπεται σε μια δυστυχισμένη οντότητα. Όσον αφορά το ασπρόμαυρο χρώμα που ντύνει την προοπτική του σπιτιού, θα μπορούσε να γίνει ο εξής συσχετισμός: ο άνθρωπος λειτουργεί όντας ή του ύψους ή του βάθους. Δεν επιλέγει μια μέση λύση. Θεωρώ σημαντικό να αναφέρω ότι ο τίτλος Beloved είναι καθαρά ειρωνικός. Beloved σημαίνει αγαπημένος. Έστω και κατ’όνομα, ο άνθρωπος είναι σχεδιασμένος να αγαπά και να αγαπιέται εξίσου, όπως και να σέβεται το φυσικό περιβάλλον.  Όμως αφού μεγαλώνει σε νοσηρό περιβάλλον, φτάνει να μισεί τον εαυτό του. Επιπρόσθετα, καλλιεργεί ιδέες και νοοτροπίες που προσομοιάζουν στο εμπόλεμο κλίμα. Η εικόνα των ανθρώπων με τα κατάμαυρα μάτια έρχεται να προκαλέσει ανατριχίλα και μια γενικότερη ψυχική αναστάτωση. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει κάτι σχετικό. «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι αρχίζει να του μοιάζει». Δηλαδή, ο άνθρωπος έχει πια απολέσει την ικανότητα της ενσυναίσθησης και έχει γίνει ο κύριος υπαίτιος των καταστροφών επάνω στον πλανήτη, τόσο υλικών όσο και ψυχοσυναισθηματικών. Τα παιδιά είναι τα πρώτα θύματα του πολέμου. Το γεγονός ότι τα βλέπουμε χωρίς πρόσωπα, σημαίνει  ότι πιθανώς έχουν εξαναγκαστεί να θυσιάσουν την ανεμελιά τους στην ασχήμια ενός τέτοιου γεγονότος όπως ο πόλεμος.

Το Beloved είναι μια ευφάνταστη σκηνική δουλειά που ήρθε για να αφυπνίσει. Τη χάρηκα τη συγκεκριμένη παράσταση γιατί περιπλανήθηκα από το λαβύρινθο των σκέψεων της ηρωίδας, στη γενικότερη πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη νόηση. Άλλωστε ο προβληματισμός αποτελεί βασική τροφή για σκέψη. Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου απογειώνει το όλο εγχείρημα.