Βρεθήκαμε στην παράσταση «Εθεάθην μισός»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Προσοχή! Κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσα μας, άνθρωποι με αισθήματα που αναζητούν συνυπαρξιακή αλληλεπίδραση και διψούν για αγάπη… «Εθεάθην μισός» στο Zp87.

Στις 20/1/2018, βρέθηκα στο θέατρο Zp87 όπου και παρακολούθησα μια εξαίρετη μουσικοθεατρική performance. Ο λόγος φυσικά, στο έργο που φέρει τον ομώνυμο τίτλο: «Εθεάθην μισός». Πρόκειται για την πρώτη ποιητική συλλογή του ηθοποιού, Γιάννη Κωσταρή. Δύο συντελεστές, δύο καλλιτέχνες αξιόλογοι, συναντιούνται επί σκηνής και προσφέρουν άπλετη πνευματική τροφή με κύριο θεματικό άξονα τα υπαρξιακά ερωτήματα που βασανίζουν και απασχολούν σε μεγάλο βαθμό τον άνθρωπο.

Ο ποιητικός λόγος μεταφέρεται σαν χάδι και εκφωνείται ως θεατρικό αναλόγιο, διανθισμένο με κινησιολογία. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση που εμφανίζεται στο ποίημα: Διόνυσος. Χαρακτηριστικά: (…) Φαντάστηκες ότι ζεις και είναι αλήθεια. Ο άνθρωπος φαντάστηκε ότι ζει, επί της ουσίας επιβιώνει, στερούμενος τόλμης και θάρρους για να ζήσει πραγματικά. Ψάχνει το άλλο του μισό, άνθρωπο ή ανθρώπους να συνομιλήσει και να εκθέσει τα βαθιά του ερωτήματα, τις μύχιες σκέψεις του, τα θέλω του. Επιθυμεί να αλληλεπιδράσει, να δώσει και να πάρει. Κατά βάθος, αυτό που αναζητάει είναι να αγαπηθεί και να αγαπήσει απόλυτα.

Ο Γιάννης Κωσταρής δείχνει να προβληματίζεται βαθιά με τον άνθρωπο και τις συμπεριφορές του, γι’αυτό και συνθέτει το Εθεάθην μισός. Πρόκειται για μια δημιουργία που αναμφίβολα θα σε ρίξει σε περισυλλογή, αν και εφ’όσον είσαι δεκτικός στα μηνύματα που προσφέρονται. Επιπλέον, θα ενδοσκοπήσεις στον πρωτογενή εαυτό σου. Υπάρχει μια ατάκα στο κείμενο που αναφέρεται στον παραμελημένο εαυτό. Δεν αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές μας ανάγκες, μα έχουμε μάθει να λειτουργούμε μηχανικά. Αυτός ο μηχανικός τρόπος αντίδρασης μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά στην πνευματική αλλοτρίωση. Συμπερασματικά, για να μη χάσεις τον εαυτό σου και να διατηρήσεις και γιατί όχι, να διαφυλάξεις την αυθεντικότητα σου, θα στραφείς στην αναζήτηση της ομορφιάς της ψυχής.

Η Βαλεντίνη Σιόβα και ο Γιάννης Κωσταρής ερμηνεύουν αυτή την ποιητική αυτοτέλεια και εστιάζουν στη γιατρειά του δικού τους μισού που ψάχνει να βρει το ολόκληρο. Επί σκηνής βιώνουν και αναβιώνουν ανθρώπους του σήμερα, της εποχής μας, άτομα που κραυγάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν, αυτά που δεν τους δόθηκε ευκαιρία να κυνηγήσουν και να ονειρευτούν. Ενσαρκώνουν δύο ήρωες, τον άνδρα και τη γυναίκα: δύο άτομα, δύο κόσμοι εξ’ορισμού διαφορετικοί που καλούνται να συγχρωτιστούν μεταξύ τους. Το κοινό χαρακτηριστικό τους; Η λαχτάρα και η επιθυμία για ζωή. Ωστόσο, δεν παύει να είναι δύο υποστάσεις που συγκρούονται, παρερμηνεύονται, παρεξηγούνται. Πιστεύω ότι είναι ένα έργο ιδιαιτέρως ανθρώπινο, ένα κείμενο που γίνεται παράσταση και ταξιδεύει το νου και την καρδιά σε άλλη διάσταση: στη σφαίρα του Είναι. Προσωπικά, είναι μια αξιόλογη θεατρική προσπάθεια που αξίζει να τη δει ο κόσμος. Συγκεκριμένα, είναι από τις λίγες δουλειές που προξενούν ανάταση ψυχής και καλλιεργούν τη γαλήνη στο θεατή. Το θεωρώ αναμφίβολα ένα σπουδαίο προσόν. Ο Αλέξανδρος Πολιτάκης χρησιμοποιεί όμορφους χρωματικά φωτισμούς, αναδεικνύοντας την υπόσταση της παράστασης.

Εθεάθην μισός, λέει ο συγγραφέας. Ο σύγχρονος άνθρωπος υπαινίσσεται έμμεσα πως, εθεάθη ολόκληρος. Αν γίνει ποτέ εφικτό να είμαστε ολόκληροι, θα είμαστε γιατί θα έχουμε κατακτήσει αφ’ενός τη διαδικασία να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα μας και αφ’ετέρου θα «αγκαλιάζουμε» το διπλανό μας με ειλικρινές ενδιαφέρον. Εν τέλει, θα γίνουμε ολόκληροι αν τιθασεύσουμε τις αδυναμίες μας και τις μετατρέψουμε σε ατού, βρίσκοντας διεξόδους στη δημιουργία. Ίσως έτσι να επιτύχουμε να γνωρίσουμε αληθινά ότι τα μισά μπορούν να γίνουν ολόκληρα αν συνεργαστούν και κατανοήσουν τη φύση τους. Όσο απαρνείσαι τα πράγματα, θα νιώθεις πως εθεάθης μισός…