Βρεθήκαμε στην παράσταση Κομφούζιο Νο 2, The clowns

Ετεροκατευθυνόμενα όντα, ωχαδερφισμός: πολιτικοί και κυνισμός. Κομφούζιο στο θέατρο Άβατον

Η παράσταση Κομφούζιο Νο 2, The clowns είναι μια κωμική σάτιρα που έχει τις απαρχές της στο σήμερα. Βλέπουμε υπό τη μορφή σουρεαλιστικής απεικόνισης, να στηλιτεύονται τα κακώς κείμενα του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Πιο συγκεκριμένα, έχω να παρατηρήσω ότι μερικές αυτοτελείς σκηνές είναι πιο δυνατές κειμενικά. Παραδείγματος χάρη, το εναρκτήριο άνοιγμα της παράστασης το οποίο είναι ιδωμένο από θρησκευτική σκοπιά και δείχνει στους θεατές ότι περιμένει σκληρή τιμωρία τους πολιτικούς ως αιτία για τις πράξεις τους. Στη συνέχεια, στηλιτεύεται γλαφυρά, το φαινόμενο του ωχαδερφισμού το οποίο εν μέσω οικονομικής κρίσης αντί να εξαφανίζεται, γιγαντώνεται. Τέλος, η σκηνή με το κεντρικό δελτίο ειδήσεων είναι αξιοπρόσεκτη διότι αφ’ενός καταδικάζεται συλλήβδην η νοοτροπία ότι πρέπει να προβάλλονται συγκεκριμένες αρχές και αξίες και αφ’ετέρου να αποσιωπούνται άλλες.

Η σκηνή με την αρχαιοελληνική δημοκρατία σε αντιπαραβολή με τη σημερινή κατ’όνομα δημοκρατία, είναι η πιο σωστά τοποθετημένη σκηνοθετικά. Κατακρίνονται οι πολιτικοί που κάνουν τρυφηλή ζωή και παίρνουν αποφάσεις σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.Υπήρχαν ωστόσο και αδύναμες σκηνές. Αρχικά, στη σκηνή με τον απλό πολίτη που είναι υπέρμαχος της φιλοσοφίας του ναζισμού, θα μπορούσε να αποδοθεί σαν σκετσάκι με ετοιμόλογες ατάκες χωρίς να δίνεται τόση μεγάλη έμφαση στο προσκύνημα και στο ναζιστικό χαιρετισμό. Επίσης, αφιερώνεται μια ολόκληρη σκηνή με το ραδιοφωνικό απόσπασμα μιας συνέντευξης. Συμφωνώ ότι ο διάλογος της συνέντευξης είναι δομημένος με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλάβουμε πόση βρωμιά και δυσωδία κρύβεται πίσω από τα δημοσιογραφικά δρώμενα και πόσο στημένοι με δήθεν ευγένεια είναι οι διάλογοι της συνέντευξης που προβάλλονται στο κοινό. Η αδυναμία εδώ έγκειται στο σκηνικό κομμάτι. Θα μπορούσε να ακούγεται για λίγο το ραδιοφωνικό απόσπασμα και το υπόλοιπο της ώρας που απομένει για να ολοκληρωθεί η σκηνή, θα μπορούσε να απεικονιστεί με τους ηθοποιούς να σχολιάζουν την παραπάνω συνέντευξη. Χάθηκε μια μεγάλη και σημαντική νοηματικά σκηνή με την παρατεταμένη χρήση του ραδιοφώνου. Εντούτοις, η συγγραφική διασκευή του Παναγιώτη Κακατσίδη είναι μια αξιόλογη προσπάθεια να μεταφερθεί στο θέατρο με αφορμή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε, η κρίση ηθικών αξιών και ο κυνισμός που διέπουν τη ζωή μας. Οι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση κατάφεραν να απλώσουν διαμέσου του καπνού ένα πέπλο μυστηρίου που φωτίζεται και διαλευκαίνει την αλήθεια στο δεύτερο μέρος της παράστασης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι σκορπισμένα επί σκηνής και υποδηλώνουν το γενικό κομφούζιο που επικρατεί στη ζωή των βολεμένων Νεοελλήνων. Τα σκηνικά αντικείμενα αποδίδουν ηχηρή ερμηνεία στην παράσταση. Η κόκκινη μύτη του κλόουν και η χρωματιστή περούκα υποδηλώνουν τη γραφική γελοιότητα των πολιτικών που υπόσχονται μια καλύτερη καθημερινότητα αλλά μένουν μόνο στα λόγια. Τα κοκκάλινα γυαλιά υποδηλώνουν τη φαινομενική σοβαρότητα που έχει ένας πολιτικός όταν βρίσκεται σε ένα δελτίο απευθείας μετάδοσης. Ο Παναγιώτης Κακατσίδης χρησιμοποιεί ρεαλιστικό τρόπο υποκριτικής με πινελιές υπερβολής. Ο Δημήτρης Πάσιος τραγουδάει και αποφορτίζει το κλίμα με τα εμπνευσμένα πρωτότυπα τραγούδια του.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.