Βρεθήκαμε στην παράσταση «Οίκος Μάκμπεθ»

Γράφει η ηθοποιός Έλλη Μασσαρά


"Mονάχα με σκιές γεμίζουν τις ζωές τους οι άνθρωποι..."

Ένα σκοτεινό κυνήγι της εξουσίας σε μια εποχή που η επικράτηση είναι 'μονόδρομος' για τους ήρωες.
'Οίκος Μάκμπεθ', ένα έργο σε σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη, βασισμένο στον Μάκβεθ του Σαίξπηρ. Μια κοινωνικό-πολιτική πραγματικότητα, με έντονο το δραματικο-ψυχολογικό στοιχείο, αφήνοντας το στίγμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής κατάστασης.

Ο ναρκισσιστής Μακ φιλοδοξεί την απόλυτη εξουσία μέσα από την παθιασμένη σχέση με τη δολοπλόκα γυναίκα του Μπεθ, που ενσαρκώνει η Γιάννα Μαλακατέ. Ο Γιώργος Σταυριανός στο ρόλο του Μακ, επιδιώκει να εκθρονήσει όλους τους ανώτερους του και να καταλάβει την ηγεσία του κόμματος και της χώρας του. Η παρουσία του τρίτου προσώπου,προσδίδει στο έργο μια λαϊκή ματιά, εκφράζοντας τη σκέψη του καθημερινή ανθρώπου που προσπαθεί μανιωδώς να ξεφύγει άσκοπα από την πολιτική αισχρότητα. Στο ρόλο αυτό της πόρνης η Ηρώ Κωστή καταφέρνει με χιουμοριστικό και παράλληλα δραματικό τρόπο να συγκινήσει και να αφυπνίσει το κοινό.

Όλη η πλοκή κατακλύζεται από συμβολισμούς για το προπατορικό αμάρτημα, την αιώνια αντιπαλότητα των δύο φύλων, την επικράτηση του ισχυρού, την αλήθεια της λαικής μάζας, την ανασφάλεια και δειλία για τη ζωή, την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για επιβεβαίωση, την πανουργία των γυναικών που χειραγωγούν επιτυχημένους άντρες και την πολιτική διαπλοκή. Ίσως, αυτή η σχοινοτενής υποβολή συμβολικού λόγου δεν αντικατροπτίζει μια εύκολη και διασκεδαστική θέαση μιας παράστασης, αλλά προφανώς θα ικανοποιήσει κρυφές σκέψεις και ερωτήματα της ζωής για όσους παρευρεθούν, έχοντας γνώμονα τον προβληματισμό. Εξαιρετική η υποκριτική ερμηνεία των τριών αυτών ηθοποιών, που μέσα από δύσκολους μονολόγους,επιτυγχάνουν να κερδίσουν την προσοχή των θεατών.

Αδιαμφισβήτητα η μουσική επένδυση της παράστασης κρίνεται τουλάχιστον συγκινητική και δίνει μια διαφορετική νότα στη σκληρότητα της πραγματικότητας που διαδραματίζεται επί σκηνής. Αξιοσημείωτη θεωρείται η αντιφατικότητα της απλότητας των σκηνικών και των κουστουμιών σε σχέση με την κυνική διδαχή του σεναρίου, γεγονός που ιντριγκάρει και τους πλέον απαιτητικούς θεατές.

Εν κατακλείδι, σε συνδυασμό όλων των παραπάνω αποτυπώνεται μια τολμηρή, σύγχρονη και βαθιά διφορούμενη παράσταση. Χαρίζει λοιπόν μια δυνατή βραδιά πλημμυρισμένη με καινοτόμες θεατρικές ιδέες!

"Κι ύστερα κλείνει η αυλαία..."