Βρεθήκαμε στην παράσταση «Παιχνίδια εξουσίας»

Τα  Παιχνίδια εξουσίας  παρουσιάζουν μια αέναη παθολογική διεκδίκηση και εναλλαγές ρόλων. «Παιχνίδια εξουσίας» στο Studio Κυψέλης

Στις 22/5/2017 έγινε η πρεμιέρα του έργου «Παιχνίδια εξουσίας» στο Studio Κυψέλης. Στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου, γίναμε παρατηρητές των σχέσεων των ανθρώπων στον εργασιακό τους χώρο. Η υπόθεση είναι οικεία διότι αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας. Όλες ανεξαιρέτως οι σχέσεις περνούν από μικροσκόπιο. Άλλες είναι δυνατές και αντέχουν εάν και εφ’όσον είναι βασισμένες σε γερά θεμέλια, και άλλες φθείρονται αργά και σταθερά. Αυτή η παράσταση εξετάζει δύο πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς που καθορίζονται με βάση τις σκέψεις και βαθύτερες επιθυμίες των προσώπων όπου έρχονται σε αντιδιαστολή και σύγκρουση με τα ευρύτερα θέλω τους. Το έργο αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα είδος πολύπτυχου. Και αυτό διότι αγγίζει το ευαίσθητο θέμα της ομοφυλοφιλίας, το οποίο σαν κεντρικός θεματικός άξονας επηρεάζει τις σχέσεις τόσο των δύο γυναικών στο μεταξύ τους που φτάνει τελικά σε καταστροφικά αποτελέσματα και για τους άλλους ήρωες της ιστορίας. Ο έρωτας είναι παιχνίδι εξουσίας όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται συνεχώς. Ο θύτης γίνεται θύμα και το ανάποδο. Στην ήδη πολύπλοκη ερωτική κατάσταση έρχεται να προστεθεί μια αδιάκοπη απάτη επαγγελματική. Αυτή η ιστορία συμπληρώνει το καθεαυτό κομμάτι που επικεντρώνεται στις ερωτικές σχέσεις. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού εστιάζει στη φυσική τοποθέτηση των ηθοποιών επί σκηνής. Επειδή το έργο αναφέρεται στη σύγχρονη εποχή, οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους ρόλους με απλότητα. Όσον αφορά τα φώτα, ο κύριος Λιβανός δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα ώστε να αισθανθούμε το ρευστό των σχέσεων και τη ματαιότητα τους κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Όσες στιγμές ο σκηνικός χώρος είναι υποφωτισμένος μυούμαστε στο πέπλο της εξαπάτησης. Τα σκηνικά της Γιοβάννας Πρασίνου εξέφραζαν την προοπτική ενός γραφείου φορτωμένου με ντοσιέ και διάφορα έγγραφα προσεγγίζοντας την αληθοφάνεια ενός  χώρου δουλειάς. Τα κοστούμια είχαν έναν σύγχρονο αέρα.

Η Μαρία Δρακοπούλου ενσαρκώνει μια γυναίκα με έντονο χαρακτήρα. Αυτή η παράσταση ήταν η καλύτερη της στιγμή υποκριτικά. Ακροβατούσε με ευκολία από την ορμή στον κυνισμό και από την τρυφερότητα στη ραδιουργία. Ο ρόλος της Ντόρας, της ταίριαζε γάντι. Η Ζωή Τριανταφυλλίδη ενσαρκώνει μια ηρωίδα που είναι το alter ego της Ντόρας. Ήταν εκφραστική και ιδιαιτέρως συναισθηματική στο ρόλο της Ιουλίας. Εύθραυστη μα συνάμα ευάλωτη, επιζητεί διαρκώς τρόπους να ξεφύγει. Η Ζωρζέτ Μιρόν ήταν μια ευχάριστη παρουσία στο ρόλο της κυρίας Ξένιας. Παρουσίασε με επιτυχία όλες τις πτυχές μιας γυναίκας νευρωτικής που έχει σαν μόνιμη έννοια της την ένδυση και την ακριβή κοσμική ζωή. Έδωσε κωμικές νότες που είχαν σαν στόχο να αποφορτίσουν αφ’ενός την εξέλιξη της πλοκής. Το κομμάτι αυτού του ρόλου λειτουργεί σαν ιντερμέδιο, καθώς η ηρωίδα μοιάζει να απασχολεί τον κόσμο και στοχεύει να τον διασκεδάσει για λίγο, δεδομένου του γεγονότος ότι βρίσκεται στο δικό της κόσμο. Αφ’ετέρου, η παρουσία της λειτουργεί εμβόλιμα μέσα στην ιστορία αφού είναι η διευθύντρια της εταιρείας αλλά εμφανίζεται στη μέση του έργου. Ο Βασίλης Σαμαριτάκης ενσάρκωσε το Μπρούνο, έναν άνθρωπο αλλοδαπό που ψάχνει τρόπους και διεξόδους να καλυτερεύσει τη ζωή του. Ήταν εκφραστικός και είχε καθαρή εκφορά του λόγου. Ξεχώρισε στη σκηνή όπου εκείνος και η Ντόρα, διεκδικούν την Ιουλία. Μια σκηνή άκρως δυνατή δραματικά διότι παρουσιάζει έντονα συναισθήματα που κρατούν την προσοχή του θεατή. Δύο άνθρωποι διεκδικούν το ίδιο πρόσωπο επιδεικνύοντας τον ίδιο ζήλο και το ίδιο πάθος.  Είχε ωραίο παράστημα επί σκηνής. Θεωρώ ότι του πήγαινε ο ρόλος γιατί είχε φυσικότητα και ευθύτητα στο παίξιμο.