Βρεθήκαμε στην παράσταση “Παρέλαση”

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Όταν οι συναισθηματικές αναπηρίες καλλιεργούνται και τείνουν να παγιωθούν σαν αποτέλεσμα του κοινωνικού αποκλεισμού. «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη στο θέατρο Underground.

Η παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη είναι μια κειμενική γροθιά στο στομάχι για το μέσο θεατή. Ξετυλίγονται επί σκηνής καταπιεσμένα συναισθήματα, απόρροια του εγκλεισμού μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Οι ήρωες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Όταν συνομιλούν επικρατεί ένα χάσμα αντί για γόνιμο διάλογο. Η απόπειρα επικοινωνίας μεταξύ των δύο είναι ατυχής διότι γίνονται τελικά δύο παράλληλοι μονόλογοι, κραυγές σπαρακτικής αγωνίας.

Το τζάμι του παραθύρου είναι ο συνδετικός κρίκος του εσώτερου οικιακού κόσμου με τον εξωτερικό και τα γεγονότα που συμβαίνουν και διαδραματίζονται εκεί. Το έργο είναι επίκαιρο και εκφράζει σχεδόν με ωμή ειλικρίνεια το πόσο καταστροφική μπορεί να καταστεί η μοναξιά που αλλοιώνει τους ήρωες. Παρουσιάζει ομοιότητες με το Γυάλινο Κόσμο του Τεννεσή Γουίλλιαμς επειδή οι άνθρωποι αυτοί είναι κλεισμένοι στη φαινομενικά προστατευτική γυάλα τους, το μικρόκοσμό τους. Περισσότερο τραγικό είναι όταν συνειδητοποιείς ότι εκείνοι έχουν δεχτεί παθητικά τη μοίρα τους και δεν τολμούν να δράσουν ενάντια σε αυτήν.

Η σκηνοθεσία του Νίκου Δημητρόπουλου αγγίζει τα όρια του νατουραλισμού. Χρησιμοποιεί ρεαλιστικά στοιχεία για να αποτυπώσει τις συναισθηματικές αδυναμίες των ηρώων. Η Ανθή Κάντα προσπαθούσε να βιώσει το φόβο, εντούτοις είχε αδύναμες στιγμές. Ο Κωνσταντίνος Μακριδάκης ήταν πειστικός και απέδωσε στο μέγιστο, τις απότομες ψυχολογικές μεταπτώσεις του προσώπου που υποδύεται.