Βρεθήκαμε στην παράσταση «Πλανήτης»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Ο πλανήτης μιλάει μ’έναν ιδιότυπο- παράδοξο τρόπο για έννοιες όπως η ενσυναίσθηση και η αγνότητα. Έννοιες που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες αλλά απέχουν κατά πολύ από τον σημερινό ανθρώπινο ψυχισμό. «Ο πλανήτης» στο Studio Κυψέλης.

Στις 8/11/2017 παρακολούθησα την παράσταση: «Πλανήτης» στο Studio Κυψέλης. Η Στέλλα Μαρή, με οδηγό τη φαντασία, εμπνέεται και γράφει ένα κείμενο τολμηρό και πρωτοποριακό. Η υπόθεση του έργου περιέχει φουτουριστικά στοιχεία σε ότι αφορά τα ρούχα και τις συνήθειες- συμπεριφορές των Ηρακλειδών, ατόμων που κατοικούν στον πλανήτη Άριστο. Κάθε λέξη που χρησιμοποιεί μέσα στο κείμενο της, λειτουργεί συμβολικά. Παραδείγματος χάρη, η λέξη Άριστος θα μπορούσε να παραπέμπει στην εννοιολογική σημασία της Αρείας φυλής που υποστηρίζει τη διατήρηση της φυλετικής καθαρότητας.

Κατά τα άλλα, έχει γίνει μια πολύ εύστοχη μείξη του παρόντος με το μακρινό μέλλον. Έγκειται όμως και η διαφορά ότι το μέλλον έχει έρθει στο παρόν, το ζούμε ήδη, είναι μια πραγματικότητα για εμάς. Με συνεπήρε η παράσταση για πολλούς λόγους. Αρχικά, μετέβην σε μια κατάσταση ηρεμίας. Πόσο μας λείπει το στοιχείο της ηρεμίας στην καθημερινότητα! Τα πλάσματα του πράσινου πλανήτη πιστεύουν στην καθολικότητα του ανθρώπου και βλέπουν το καλό μέσα σε αυτόν. Οραματίζονται τη χαμένη καλοσύνη και ανθρωπιά.

Η πρώτη σκέψη που γεννήθηκε στο μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα, ήταν σχετική με το περιβάλλον. Όταν σέβεσαι το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκες και περνάς τη ζωή σου, σου δίνονται κίνητρα να το αφουγκραστείς. Συγκεκριμένα, αντιλήφθηκα ότι το έργο είναι ένα ιδιότυπο κράμα που μιλάει εκτός από την αγάπη, το σεβασμό και τη φιλοπονία, στοιχεία που έχουν εκλείψει στις μέρες μας, εστιάζει εν προκειμένω και στην ανάπτυξη της οικολογικής συνείδησης. Αν όλη η γη μπορούσε να μετατραπεί σε green roof, θα αναπνέαμε φρέσκιες ιδέες και θα δημιουργούσαμε νέες συνειδήσεις που θα βρίσκονταν πολύ μακριά από τη διάβρωση και τη μόλυνση. Αγαπώντας το περιβάλλον σε πρώτη φάση, μας κάνει να αγαπήσουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και το διπλανό μας.

Ναι, αυτό το έργο σε κερδίζει διότι χτυπάει στοχευμένα στο μυαλό , καθώς αγγίζει ευαισθησίες που λησμονήθηκαν. Μια ιερή «Βίβλος» που αντιδράει με το δικό της τρόπο στη μισαλλοδοξία των ανθρώπων και κηρύσσει ως αφετηρία και ως σκοπό: την αγάπη. Για να επέλθει η ισορροπία και η αρμονία στις ανθρώπινες συναναστροφές, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πρέπει να αποδεχτούμε τη φύση μας με τα προτερήματα και τα ελαττώματα της. Η αθανασία βρίσκεται μέσα στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Κάθε άτομο είναι ένας μικρός Θεός όπου αν συνενωθεί με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του, θα κάνει άλματα και θα επιτύχει θαύματα. Ο Γιώργος Σταματάκης εμπλουτίζει το σκηνικό με πράσινα αντικείμενα, ξεκούραστα και ευχάριστα στο μάτι. Το κουστούμι επιμελείται η Χαρά Κονταξάκη. Το πράσινο χρώμα συμβολίζει την ελπίδα. Η Στέλλα Μαρή, ερμηνεύει το ρόλο της Αλκμήνης. Σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό, διότι καταλαβαίνεις ότι ενώ θίγει θέματα που αφορούν το ευρύ φάσμα της ανθρωπότητας, αντιλαμβάνεσαι παράλληλα ότι δεν πρόκειται για αυτονόητες έννοιες, όπως έχουμε συνηθίσει να λεμε. Σε αυτό το μονόλογο, ήταν άμεση και παραστατική, εκφραστική. Μετέδωσε όλους τους προβληματισμούς με απλά λόγια και μας έκανε να δουμε ότι η ζωή είναι γύρω μας και τη χάνουμε όταν αναλωνόμαστε άσκοπα σε αρνητικά συναισθήματα όπως το μίσος ή ο φόβος. Προσέδωσε στο χαρακτήρα της ηρωίδας, μια αδιόρατη αγνότητα που είναι χαρακτηριστικό των παιδιών. Η αθωότητα συνυπάρχει με τον προβληματισμό.