Βρεθήκαμε στην παράσταση “Το Αιώνιο ζευγάρι “

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Το Αιώνιο ζευγάρι είναι μια παράσταση που θεολογεί και θέτει αναπάντητα ερωτήματα που λίγο πολύ, όλους μας απασχολούν κατά καιρούς. Θέατρο Underground

Το αιώνιο ζευγάρι, ο Θάνατος και η Ζωή γίνονται έμψυχα όντα επί σκηνής. Διατηρούν τις έννοιές τους ωστόσο, παίζοντας με το λόγο και τις εκφράσεις. Κινούνται μέσα σε μια χρονική αχρονία και θέτουν ερωτήματα που θα μπορούσαν να είναι τροφή για προβληματισμό. Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος καταφέρνει μέσα από το κείμενό του, να ισορροπήσει τις έννοιες της φιλοσοφίας, της αλληγορίας και της θεολογίας. Θεωρώ ότι προσάρμοσε επιτυχημένα, την ιστορία του αιώνιου ζευγαριού επάνω στο Quad του Samuel Beckett. Οι μορφές της Ζωής και του Θανάτου κινούνται με τέτοιο τρόπο ώστε όταν πλησιάζουν πολύ κοντά, να αποφεύγονται. Άλλωστε, και το Quad είναι ένα παιχνίδι αποφυγής των άχρονων μορφών που υποδηλώνει το φόβο για τις κοινωνικές σχέσεις, την απομόνωση. Με τη διαφορά ότι εδώ η Ζωή προτρέπει τον Θάνατο να την ερωτευτεί. Θέλει να εξαφανίσει το φόβο και στη θέση του να γεννήσει τον αέναο έρωτα.

Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ζουριδάκη διατηρεί μια μυστηριακή χροιά. Η σκηνογραφία της Ελένης Νανοπούλου είναι λιτή. Συγκεκριμένα, βασίζεται σε σκηνικά αντικείμενα τα οποία έχουν και χρηστικό ρόλο στην παράσταση( παραδείγματος χάρη, τα ρούχα και τα παπούτσια της Ζωής που χρησιμοποιούνται στο δεύτερο μέρος του έργου). Το τετράγωνο πλαίσιο που υπάρχει επί σκηνής υποδηλώνει τα αδιευκρίνιστα και ασαφή όρια όπου κινούνται η Ζωή και ο Θάνατος. Η Μάγδα Καλορίτη επιμελήθηκε με τρόπο έξυπνο τα κοστούμια. Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι στο ξεκίνημα του έργου, η Ζωή είναι ντυμένη με ασπρόμαυρα ρούχα. Το άσπρο- μαύρο θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως η εναλλαγή της ύπαρξης με την ανυπαρξία. Το λευκό υποδηλώνει επίσης την αθωότητα, την καθαρότητα της ψυχής και την τάξη της συνείδησης. Αντιθέτως, το μαύρο δηλώνει το σκοτάδι, κάτι πένθιμο και στενάχωρο. Ενδυματολογικά, η Ζωή είναι ζευγάρι με το Θάνατο για τους λόγους που εξήγησα και παραπάνω. Όσον αφορά την κινησιολογία, ο Αντώνης Λιβερόπουλος αφουγκράστηκε τον παλμό του κειμένου. Ο ίδιος είναι μια θεολογική μορφή επί σκηνής. Ανέκφραστος, κινεί τα νήματα σαν ένας άλλος Θεός και χορεύει το σπασμό του Χρόνου. Ο Χρόνος δεν δίνει ευκαιρίες, είναι αδυσώπητος, τρέχει γρήγορα. Επίσης, παρακολουθεί στο κέντρο της σκηνής τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα γύρω από το παράδοξο αυτό ζευγάρι. Κινησιολογικά, ελίσσεται γεωμετρικά στο χώρο δημιουργώντας ένα νοητό ρολόι. Ο Φίλιππος Περιστέρης, δημιουργεί ήχους εφιαλτικούς που ταιριάζουν με τη θεματική του κειμένου. Ήχοι που έρχονται από το παρελθόν και από το μέλλον, δίνουν νότες σασπένς στην εξέλιξη της πλοκής.

Τα φώτα του Γιώργου Αγιαννίτη κινούνται σε υποβλητικούς τόνους. Η Ειρήνη Παπαδημητρίου υποδύεται μια κοπέλα εύθραυστη, διψασμένη για αγάπη. Εκφραστική και με πλαστικότητα στις κινήσεις της, πλησιάζει το Θάνατο και παίζει μαζί του το ατέρμονο παιχνίδι της αιωνιότητας. Ο Τάσος Ράπτης είναι μια γοητευτική παρουσία επί σκηνής. Άλλοτε σταθερός και άλλοτε μελαγχολικός, αποδίδει στο μέγιστο έναν (αντί) Θεό ο οποίος ευθύνεται για τη στεναχώρια και τον πόνο της απώλειας. Και οι δύο ( Θάνατος και Ζωή) καθρεφτίζουν τα είδωλά τους σε εμάς τους θεατές. Ποιος θα καταφέρει να επικρατήσει άραγε;