Βρεθήκαμε στην παράσταση «Dead Line»
5 Ιουλίου 2018
Θεατρική Ομάδα Ενηλίκων Ατόμων με αυτισμό από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
13 Ιανουαρίου 2019
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το τίμημα»

Γράφει η Χριστίνα Ποδαρίδου


Ο Αρθουρ Μιλερ έγραψε "Το τίμημα" το 1967. Όπως και σε άλλα έργα του, ("Ο θάνατος του εμποράκου") πραγματεύεται την οικονομική κρίση – που βίωσε και ο ίδιος όταν ήταν 14 χρονών όταν ο πατέρας του καταστράφηκε οικονομικά στο κραχ του 1929- και τις συνέπειές της στη ζωή των ανθρώπων που τη βίωσαν.

Αυτή η "πτώση" με συνέπεια την απομόνωση και η μη αποδοχή της αλλαγής των δεδομένων αναγκάζουν τους ανθρώπους να απογυμνωθούν από τα φτιασίδια και να βγάλουν στην επιφάνεια ό,τι κρατούσαν στον πάτο και λαγοκοιμόταν.. Σχέσεις, αξίες, μίση, θυμός, οργή.

«Εκείνο το βράδυ που μας ανακοίνωσε ότι χρεοκόπησε, η μητέρα μου καθόταν εδώ ακριβώς, σε αυτόν τον καναπέ... Φορούσε τα καλά της, ήταν καλεσμένη σε κάποια δεξίωση, νομίζω. Θυμάμαι οτι είχε μαζεμένα πίσω τα μαλλιά της, θυμάμαι τα μακριά της σκουλαρίκια, εκείνος φορούσε το φράκο του.. μας έβαλε να καθίσουμε και μας το είπε. Μας είπε ότι έχασε τα πάντα... Και εκείνη έκανε εμετό. Τα ξέρασε όλα πάνω του και συνέχισε να ξερνάει, λες και 35 χρόνια μαζί της έφερναν αναγούλα»…
Ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει λεπτομερή περιγραφή του χώρου που διαδραματίζεται το έργο - κάτι που ο σκηνογράφος Γιάννης Μουρίκης απέφυγε, καθώς δεν μπόρεσε να αποδώσει το ασφυκτικό των στοιβαγμένων επίπλων, που από μόνα τους αν τα έβλεπες έτσι θα σου δημιουργούσε το αίσθημα της ασφυξίας, η οποία θα μεγάλωνε από την ένταση των συναισθημάτων που θα αναδύονταν.

Η επιφανειακή σκηνοθεσία της Ιωάννας Μιχαλακοπούλου και η υποκριτική καθοδήγησή της, έκαναν τις ερμηνείες να μην είναι ισότιμες. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ερμηνεύει με άνεση τον Βίκτορ, ενώ, ο Χρήστος Σαπουντζής διαφοροποιείται στο ύφος, ως επιτυχημένος Ουόλτερ. Αλλά μέχρι εκεί. Καμία εσωτερικότητα δεν μας δίνουν αυτοί οι δυο ηθοποιοί, παρά μόνο το κέλυφος. Η Ρένια Λουιζίδου –γυναίκα του Βίκτορα, με κινήσεις βωβού κινηματογράφου προσπάθησε να μας δείξει την απόγνωση, με αποτέλεσμα η φωνή της μερικές φόρες να βγαίνει στριγκιά και υστερική, σε σημείο να γίνεται ενοχλητική. Η ιστορία των αδελφών έτσι δεν αποκτάει σάρκα κι οστά, παρά μένει στην εξιστόρηση των γεγονότων.

Η ερμηνεία του Γιώργου Μιχαλακόπουλου ως Σάλομον είναι η όαση που ανακουφίζει τον θεατή και τον αποφορτίζει. Λειτουργεί δε ως «μάθημα» σκηνικής παρουσίας.

Εν ολίγοις μια αδιάφορη παράσταση στα όρια της κακής που τη σώζει η ερμηνεία του Κυρίου Γιώργου Μιχαλακόπουλου.