Συνέντευξη με την ηθοποιό και συγγραφέα Σταυρούλα Ζάμπρα
24 Φεβρουαρίου 2017
Γιάννης Καλατζόπουλος: Η αμοιβαιότητα είναι κάτι που χτίζεται.
1 Μαρτίου 2017
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση “Δείπνο Ηλιθίων”


Γράφει η θεατρολόγος Εύα Αγραφιώτη

Η «εκδίκηση» λένε είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, όταν όμως περιπλέκεται και εξελίσσεται μέσα από ένα κλασσικό φαρσικό σχήμα τότε μιλάμε για το «Δείπνο ηλιθίων» του Francis Veber στο θέατρο ΚΑΠΠΑ σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου και μετάφραση Νικολέτα Κοτσαηλίδη.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος με θαυμαστή δεξιοτεχνία σκηνοθετεί μια φαρσοκωμωδία, όπου μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις κρατά την ισορροπία μεταξύ κωμικού και μιας μικρογραφίας της ρατσιστικής κοινωνίας του σήμερα, που αναδύεται από το έργο.

Ο Πιέρ Μπροσάν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης)ένας μεγαλοεκδότης «τύπος» ανθρώπου ο οποίος πατά επί πτωμάτων, διασκεδάζει με τους φίλους του καλώντας σε γεύμα έναν «ηλίθιο» κάθε βδομάδα για να γελάσουν μαζί του. Όμως δεν τα υπολόγισε σωστά αυτή τη φορά και το «στολίδι» της βραδιάς εν ονόματι Φρανσουά Πινιόν (Σπύρος Παπαδόπουλος) υπάλληλος εφορίας και μανιακός με τις κατασκευές από χιλιάδες σπίρτα, έρχεται να αναποδογυρίσει τη ζωή του υπερόπτη και κυνικού Πιέρ. Ο Πιέρ παθαίνει λουμπάγκο και ενώ ήταν ο θύτης γίνεται το θύμα του Φρανσουα. Μέσα από μια σειρά γκάφας στην γκάφα ο Πιέρ εγκαταλείπεται από τη γυναίκα του(Άννα Μενενάκου)ενώ η ερωμένη του(Ξανθή Γεωργίου )τον κυνηγά. Στο «δείπνο» εμπλέκονται ο παλιός φίλος του Φρανσουά, Λουσιέν Σεβώ εφοριακός(Τάκης Παπαματθαίου) και ο Πόλ (Βασίλης Ρίσβας). Οι τέσσερις τους προσπαθούν να αποκαταστήσουν τις παρεξηγήσεις και να φέρουν πίσω τη γυναίκα του Πιέρ, Χριστίν. Οι συγκυρίες φέρνουν τον Φρανσουά στην πραγματικότητα καθώς μαθαίνει για το περιεχόμενο του δείπνου.
Μια έξυπνη κωμωδία η οποία ξεφεύγει και σπάει τον τέταρτο τοίχο και παρασύρει το κοινό να συνδράμει στη λύση της κάθε παρεξήγησης. Οι εναλλαγές των καταστάσεων και ο γρήγορος ρυθμός αναδεικνύει την δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζονται οι ηθοποιοί το έργο και τους ρόλους που υποδύονται. Το παρισινό σαλόνι(Αθανασία Σμαραγδή) του κυρίου Πιέρ δημιουργεί μια ζεστή ατμόσφαιρα που έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα του δείπνου και τον χαρακτήρα του Πιέρ, δένει εξαιρετικά με τα εσωτερικά συναισθήματα που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια του έργου συνυφασμένα με συμβατότητα ο φωτισμός (Χρήστος Τζιόγκας) χτίζοντας ένα καλό αποτέλεσμα.

Οι ερμηνείες αποδίδονται εξαιρετικά πάνω στη σκηνή και διεκδικούν επάξια τη θέση τους στο «δείπνο». Η τραγικότητα του κάθε ρόλου μέσα από ξέφρενες καταστάσεις διαχειρίζεται με μεγάλη μαεστρία μέσω της εσωτερικότητας του κάθε ηθοποιού. Οι πολύ καλά κουρδισμένοι ηθοποιοί έχουν μετατρέψει τους «τύπους» ανθρώπων σε έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και ατάκα στην ατάκα παραδίδουν την ιστορία τους και τις εσωτερικές διακυμάνσεις τους.

Η εξωπραγματική «ηλιθιότητα» που μπορεί να σε οδηγήσει και τι μπορεί να προκαλέσει; Πλαισιώνεται από την καλοσύνη και την αφέλεια ή είναι ένας στόχος για να αποδείξει κανείς ότι μέσα απ αυτό η εκδίκηση για όλους του ηλίθιους μπορεί να σε καταστρέψει; Η κοινωνία μας βάζει ταμπέλες στο διαφορετικό, το καθιστά ανίκανο και μη συμβατό με την αδυναμία που δείχνουν ενώ είναι επιλογή ζωής «κάποιες» φορές και ίσως ο κόσμος τους να είναι περισσότερο πραγματικός από μια εξομοίωση αυτού που θέλουμε να ζούμε ως πραγματικό.