“BU21” στο θέατρο 104.. Συνέντευξη με τον ηθοποιό Ευθύμη Γεωργόπουλο

O Ευθύμης Γεωργόπουλος είναι ένας νέος ηθοποιός. Απόφοιτος της Πράξης 7, έχει στο ενεργητικό του θεατρικές συμμετοχές όπως «Πατρίσια Χάισμιθ εισαγωγή στο σασπένς» σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη, «Ιστορίες από το πράσινο βιβλίο» σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Αμαραντίδη και «Στα σκοτεινά making movies» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά . Αυτή την περίοδο τον συναντάμε στην παράσταση "The curing room" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά στο θέατρο Vault, και από τον Ιανουάριο θα τον απολαύσουμε στην παράσταση «BU21» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο 104.

Ο Ευθύμης Γεωργόπουλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Bu21».

ΕΓ: Το έργο ξεκινάει με την αφήγηση ενός πρόσφατου τρομοκρατικού χτυπήματος στο Λονδίνο από αυτόπτες μάρτυρες, παθόντες και ανθρώπους που το κατάλαβαν από διάφορες «δυσλειτουργίες» που τους προκάλεσε το χτύπημα στη ζωή τους. Όσο προχωράει το έργο βλέπουμε πως η κοινωνία δέχεται και αντιδρά σε ένα τέτοιο συμβάν και ποιες είναι οι μικρές ιστορίες πίσω από τους αριθμούς, τις στατιστικές και τους τίτλους των ειδήσεων.

ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε.

ΕΓ: Ο Άλεξ είναι ένας φέρελπις νέος που στελεχώνει το τραπεζικό σύστημα τις Αγγλίας με βλέψεις να κατακτήσει τα πάντα. Από το χτύπημα χάνει ανθρώπους που αγαπά και αυτό τον ωθεί να ασχοληθεί ακόμα περισσότερο με τη δουλειά του και την προσωπική του επιτυχία με κόστος τη συναισθηματική του νοημοσύνη. Έξυπνος, θαρραλέος και με μεγάλες δώσεις καυστικότητας σχολιάζει τα πάντα και τους πάντες δείχνοντας με το δάχτυλο ένα-ένα τα κακώς κείμενα της πολιτισμένης μας κοινωνίας.

ΜΔ: Η παράσταση καταπιάνεται κυρίως με την απώλεια. Πώς τη διαχειρίζεται ο χαρακτήρας που υποδύεστε;

ΕΓ: Κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται την απώλεια βάση ενστίκτου. Είσαι ας το πούμε σαν να είσαι σε αχαρτογράφητη περιοχή και κινείσαι όπως κρίνεις εσύ σωστά προκειμένου να βρεις την έξοδο. Ο Άλεξ κάνει τη δικιά του διαδρομή ανάμεσα στις ηθικές του αξίες. Αντιμετωπίζει το τώρα πιο πολύ παρά την απώλεια και όπως θα έλεγε και ο ίδιος: είμαι μόνο 30 και θα έχω μια φορά στην ζωή μου την ευκαιρία να κάνω καριέρα…

ΜΔ: Το θεατρικό κείμενο είναι διανθισμένο με χιούμορ. Ποια η λειτουργία του στην παράσταση;

ΕΓ: Το κωμικό και το τραγικό είναι δυο στοιχεία που συνοδεύουν τη ζωή μας, πάνε αγκαζέ και γελάνε με τους ανθρώπους που προσπαθούν να κατανοήσουν τη ζωή. Παράλληλα όμως αλληλοσυμπληρώνονται. Μας υπενθυμίζουν διαρκώς ότι η ζωή δεν είναι ούτε μονοδιάστατη ούτε και μονόχρωμη. Η λειτουργία λοιπόν του κωμικού σε αυτή την παράσταση είναι η απάντηση του απλού ανθρώπου μπροστά στην βία προκειμένου να διατηρήσει τη ακαιρεότητά του και τη λογική του. Όταν είσαι αντιμέτωπος με τόσο ακραία γεγονότα όπως η τρομοκρατία δεν μπορείς να απαντάς με φόβο και μίσος γιατί πολύ απλά τότε η τρομοκρατία έχει πετύχει το σκοπό της.

ΜΔ: Το έργο «Bu21» μιλάει για μια τρομοκρατική επίθεση. Οι θεατές του Λονδίνου, όπου και πρωτοανέβηκε το έργο πέρυσι, είναι πιο κοντά σε τέτοια γεγονότα από ότι οι Έλληνες. Πώς πιστεύετε ότι θα αντιδράσει το Ελληνικό κοινό;

ΕΓ: Έλα ντε; Οι Άγγλοι έχουν τόσες επετείους από μάχες μεγάλες και ιστορικές που δεν γιορτάζουν καμία σε αντίθεση με μας που έχουμε μόνο δύο και τις χρησιμοποιούμε πιο πολύ σαν αργίες παρά σαν ημέρες μνήμης. Είναι συνηθισμένοι να συσπειρώνονται ενάντια στους αντιπάλους τους και να μάχονται τα πάντα υπερνικώντας τις μεταξύ τους διαφορές και μια τέτοια παράσταση εκτός από τα κωμικά και τα τραγικά τις στοιχεία θα τους δημιουργεί φαντάζομαι και ένα ρίγος, μια μικρή συγκίνηση για αυτή τους την ιδιότητα. Στην Ελλάδα το θέμα του κειμένου μοιάζει πιο πολύ σαν ντοκιμαντέρ και ίσως να μην πιστέψει το κοινό τις αντιδράσεις των χαρακτήρων που προσωπικά νομίζω ότι δεν είναι τόσο μακριά από μας, αρκεί να θυμηθούμε ιστορίες από το σεισμό του 1999. Άλλα σαν λαός έχουμε βραχυπρόθεσμη μνήμη, κυρίως για τα σημαντικά γεγονότα.

ΜΔ: Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε περισσότερο στο έργο και τι σας δυσκόλεψε;

ΕΓ: Η βία είναι μια ασθένεια. Ο καθένας μας είναι φορέας σε διαφορετικό βαθμό. Είναι από μόνο του δύσκολο να μιλάς γι αυτήν και να την ανέχεσαι. Αλλά το να διαβάζεις τις μικρές σκέψεις των ηρώων που προσπαθούν να συναρμολογήσουν τη ζωή τους παρά τα όσα έχουν συμβεί γιατί επιλέγουν να είναι άνθρωποι και όχι προϊόντα τρομοκρατίας είναι και παρήγορο και συγκινητικό.