Συνέντευξη Τύπου για την παράσταση “Χειρόγραφο”
4 Οκτωβρίου 2016
To ΠΟΛΗ Θέατρο του Δάνη Κατρανίδη, παρουσιάζει το πρόγραμμα της νέας θεατρικής σεζόν.
5 Οκτωβρίου 2016
Προβολή όλων

Κριτική της παράστασης Άγριος Σπόρος


Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου βρεθήκαμε στο θέατρο Επί Κολωνώ και στην πρεμιέρα της παράστασης ‘Αγριος Σπόρος.

Πρόκειται για ένα νεοελληνικό έργο, γραμμένο το 2013, από τον Γιάννη Τσίρο. Ο “Άγριος Σπόρος” είναι μια παράσταση που παρουσιάζει όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, οικονομική κρίση, κοινωνικό ρατσισμό, περιθωριοποίηση, αγώνας για επιβίωση, με μια μεγάλη δόση ρεαλισμού και χιούμορ.

Ο Σταύρος, που ερμηνεύει εκπληκτικά ο Τάκης Σπυριδάκης, προσπαθεί να επιβιώσει με την αυτοσχέδια καντίνα του, όταν η εξαφάνιση ενός Γερμανού τουρίστα φέρνει τα πάνω κάτω στην ζωή του και αποκαλύπτει την σαπίλα της κοινωνίας που ζούμε.

Σε μια δεύτερη ανάλυση, όμως, ο Σταύρος είναι η ίδια η Ελλάδα, με τον ωχαδερφισμό και τα συνεχή τεχνάσματα για συντήρηση και επιβίωση. Ο χαρακτήρας του αυτός, τον περιθωριοποιεί και τον κάνει να μοιάζει ένοχο στα μάτια των Ευρωπαίων τουριστών, δηλαδή της Ευρώπης. Το ντύσιμο και η συμπεριφορά του σοκάρουν τους ορθολογιστές ξένους.

Η Ελένη Σκότη, σκηνοθέτης του έργου, κάνει πάλι το θαύμα της. Η παράσταση ξεκινάει με ένα βιντεοσκοπημένο βίντεο, στο οποίο ο Σταύρος περιγράφει τον τρόπο που σφάζει τα γουρούνια, σκηνή που συμβαίνει εξωκειμενικά στην παράσταση. Με αυτήν την αποστασιοποιημένη περιγραφή, στην αρχή κιόλας της παράστασης, ο θεατής διαμορφώνει αρνητική άποψη για τον ήρωα, άποψη που σίγουρα ενστερνίζονται οι Γερμανοί ανακριτές. Όλη η παράσταση είναι η επιτομή του ρεαλισμού. Έτσι, και το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου ακολουθεί αυτές τις επιταγές. Η σκηνή του Επί Κολωνώ μετατρέπεται σε καντίνα, σε κάποια παραλία τους καλοκαιρινούς μήνες. Με σκηνοθετικά τεχνάσματα, όπως η χρήση καπνού όταν ο Σταύρος ψήνει, σκηνικά αντικείμενα, όπως ψυγεία και καφάσια, επαληθεύεται η αληθοφάνεια της παράστασης. Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου ενισχύουν την αίσθηση της καλοκαιρινής μέρας. Επιπροσθέτως, ξαφινκές διακοπές του φωτισμού, χωρίσουν τις σκηνές του έργου, δίνοντας κάποια δευτερόλεπτα καιρό στους ηθοποιούς να αλλάξουν θέσεις.

Ο Τάκης Σπυριδάκης είναι γεννημένος για το ρόλο του Σταύρου. Οι μεταπτώσεις στην ψυχολογία του ήρωα, το ξέσπασμα στο τέλος του έργου, η γλώσσα του σώματός του, οδηγούν σε ένα άρτιο υποκριτικό αποτέλεσμα.

Η Ντάνη Γιαννακοπούλου, που ερμηνεύει τον ρόλο της Χαρούλας, κόρης του Σταύρου, κλέβει την παράσταση. Η σχέση πατέρα-κόρης, είναι έντονη σε αυτό το έργο. Μια γυναίκα που δουλεύει, ανησυχεί για τον πατέρα της. Ένα κορίτσι πληγωμένο από την ζωή της. Και αυτό ακριβώς είναι στοίχημα του ρόλου, η μάχη της γυναίκας ενάντια στο κορίτσι και το αντίστροφο, στοίχημα που στην παράσταση του Σαββάτου η Ντάνη Γιαννακοπούλου κέρδισε.

Ο Ηλίας Βαλάσης, στο ρόλο του επαρχιώτη αστυνομικού καταφέρνει να μας αποδώσει την εικόνα του ένστολου, που όλοι έχουμε στο κεφάλι μας. Αγαθός και φιλικός, αλλά και αυστηρός. Ένας άνθρωπος που αλλάζουν ραγδαία τα πιστεύω του. Ένας άντρας που μπλέκει τη ζωή με το επάγγελμα και καταλήγει θύμα της προκατάληψης.

Σε μια εποχή που οι μεγάλοι συγγραφείς ανακυκλώνονται, είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπουμε νεοελληνικά έργα να είναι τόσο σπουδαία. Μπράβο στην ομάδα Νάμα για το ρίσκο. Μια παράσταση που κρατάει το ενδιαφέρον των θεατών αμείωτο.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.