Κριτική της παράστασης Insenso

Γράφει η θεατρολόγος Κατερίνα Μπουκάλα.

Την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, στη Φρυνίχου, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση “Insenso” του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Το “Insenso” είναι εμπνευσμένο από τη νουβέλα του Camillo Boito “Senso” καθώς επίσης και από την ομώνυμη ταινία “Insenso” του Luchino Visconti. Πρόκειται για μια πολωνική παραγωγή του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2016 στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Το διάστημα από 1-9 Οκτώβρη θα παρουσιαστεί στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης, καλεσμένη από το ΚΘΒΕ. Παράλληλα στις 18 Οκτωβρίου του 2016 θα εγκαινιάσει τη Θεατρική Ολυμπιάδα, που θα πραγματοποιηθεί στην ίδια πόλη. Το έργο παρουσιάστηκε για τέσσερις μόνο παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης.

Η ιστορία αγάπης της κόμισσας Λίβια Σερπιέρι, που πρόδωσε τον έρωτά της, τον Φράντς. Μια γυναίκα που παραφρονεί, κάθε όριο, λογική και μέτρο χάνονται στα λόγια της και στην προσπάθειά της να εκφράσει τις τύχεις και τον έρωτά της. Μια όπερα χωρίς μουσική, λόγος και κίνηση θριαμβεύουν. Όλες οι ανθρώπινες αισθήσεις σε λειτουργία.

Η Αλεξάνδρα Καζάζου σε μια εξαιρετική ερμηνεία, βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη. Ακόμα και οι παύσεις μιλούσαν. Η αίσθηση ότι σε κοίταζε στα μάτια καθώς μιλούσε σε έκανε να νιώσεις έστω και για μερικά δευτερόλεπτα την απελπισία εκείνου του έρωτα. Μια ευκαιρία να ξεφύγει κανείς από τα ανθρώπινα όρια, λίγο πριν η ίδια περάσει στην «άλλη πλευρά».

Τόσο η σκηνοθεσία όσο και η σκηνογραφία από τον Πέτρο Σεβαστίκογλου δημιουργούσαν την ιδανική ατμόσφαιρα για το έργο. Το σκοτάδι και η λιτότητα του σκηνικού ήταν υπέρ αρκετά για να γεμίσουν το χώρο. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω το στοιχείο του νερού στο σκηνικό. Η ροή, η αρμονία, η κίνηση, η ένταση και το ανθρώπινο σώμα γίνονται ένα.

Το “Insenso” ίσως είναι μια ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, την πραγματικότητα και τους φόβους μας. Ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τις πράξεις μας. Πόσο μακριά μπορεί κανείς να φτάσει για τον έρωτα, για τη ζωή και κατά πόσο είναι διατεθειμένος να επαναστατήσει;

Φεύγοντας πολλές σκέψεις σε περιτριγυρίζουν, μια εσωτερική αναζήτηση ξεκινά, μοναδική αφορμή ο έρωτας, ο πάντα επίκαιρος έρωτας.