Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου
“Κεκλεισμένων των θυρών, συναντάμε τους 12 ενόρκους που μας προκαλούν έντονα συναισθήματα”. Οι δώδεκα ένορκοι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Το ομότιτλο έργο του Reginald Rose είναι βαθιά ανθρώπινο καθώς παρουσιάζει ελαττώματα και αδυναμίες που βγαίνουν στην επιφάνεια κάτω από φορτισμένες συνθήκες.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες διακυβεύεται μια ανθρώπινη ζωή. Οι ένορκοι, ξεκινούν ως άλλοι δικαστές, να καταδικάσουν αρχικά, χωρίς πολλή σκέψη, ένα νέο παιδί. Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα σε δύο ώρες. Ο χρόνος φαντάζει εφιαλτικός αφού η διαδικασία είναι αρκετά ψυχοφθόρα. Η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαίδη επικεντρώνεται στο θέατρο δωματίου και στην έννοια του κλειστού χώρου. Οι ένορκοι κάθονται με κυκλική φορά στο τραπέζι. Ο ένας βρίσκεται κυριολεκτικά και μεταφορικά, απέναντι στον άλλον. Το έργο στρέφεται γύρω από την αιτιολογημένη αμφιβολία που διακατέχει τα πρόσωπα. Όσο η ώρα περνάει, η ένταση αυξάνεται κλιμακωτά. Οι ήπιοι χαρακτήρες φαίνεται ότι στην πορεία είναι πιο δυναμικοί σε σχέση με τους θερμόαιμους φωνακλάδες που πιάνονται από μια πρόταση και είναι έτοιμοι για καυγά. Η ετυμηγορία αλλάζει άρδην μέχρι να καταλήξουν στο τελικό αποτέλεσμα. Γιατί; Ανθρώπινη αδυναμία και άπειρες εικασίες. Αυτά τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα πίσω από την κλειστή πόρτα του χώρου συνεδριάσεων στο δικαστικό μέγαρο.
Τα σκηνικά του David Negrin ακολούθησαν πιστά, τα αντικείμενα και τα έπιπλα που χρησιμοποιούνταν στο τέλος της δεκαετίας του 1950. Τα κοστούμια της Κικής Μηλιού κινούνται στο ίδιο επίπεδο. Πιστή ενδυματολογική απόδοση της τότε εποχής. Η μουσική του Γιώργου Περού αφήνει να πλανάται στην ατμόσφαιρα η αγωνία και κατ’επέκταση το σασπένς. Δημιουργεί ένα κλίμα ψυχολογικού θρίλερ διότι “παίζει” με την ταλαντευόμενη ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου επιμελείται το φωτισμό. Αποτυπώνει επί σκηνής, το ημίφως το οποίο λειτουργεί μυστηριακά όταν τα πρόσωπα βρίσκονται σε ήρεμες στιγμές. Όταν η κατάσταση εξωθείται στα άκρα, ο φωτισμός είναι έντονος και εστιάζει στους πρωταγωνιστές.
Η κινησιολογία της Χριστίνας Φωτεινάκη είναι αμιγώς θεατρική. Πλάθει τα πορτραίτα των προσώπων όταν αποσύρονται από το τραπέζι και βυθίζονται στις σκέψεις και στους προβληματισμούς τους. Οι κινήσεις των προσώπων θυμίζουν φωτογραφικά ενσταντανέ. Και οι δώδεκα είναι εξαιρετικοί όσον αφορά το συνολικό αποτέλεσμα. Υποκριτικά, στέκονται με φυσικότητα. Είναι εκφραστικοί και δεν χάνουν το μέτρο. Ζωντανεύουν τις τότε νοοτροπίες και ουσιαστικά παλεύουν με τον εαυτό τους και τις αντιλήψεις τους.
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.