Κριτική της παράστασης “Επτά επί Θήβας”

Γράφει η θεατρολόγος Κατερίνα Μπουκάλα

Τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα όπου παρακολουθήσαμε την πολιτική τραγωδία «Επτά επί Θήβας», σε μια σύγχρονη μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Λιθουανού σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις.

Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στο έργο γνωρίζουμε ότι αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου για το Θηβαϊκό Κύκλο, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα ( τα δυο πρώτα έργα ονομάζονται Λάιος και Οιδίπους). Το έργο χάρισε τη νίκη στον Αισχύλο στους ποιητικούς αγώνες της 78ης Ολυμπιάδας.

Η τραγωδία πραγματεύεται το μύθο των γιων του Οιδίποδα, Ετεοκλή και Πολυνείκη. Οι δυο τους μάχονται σώμα με σώμα για το θρόνο της Θήβας και καταλήγουν νεκροί, ο ένας από το χέρι του άλλου. Ο Ετεοκλής είναι ο μοναχικός κεντρικός ήρωας της τραγωδίας.
Στην παράσταση τον ρόλο του μοναχικού ήρωα έχει ο Γιάννης Στάνκογλου σε διπλή διανομή με τον Χρίστο Στυλιανού. Στο ρόλο της Αντιγόνης και της Ισμήνης, η Νάντια Κοντογεώργη και η Ιώβη Φραγκάτου αντίστοιχα. Στο ρόλο του Άγγελου ο Γιώργος Καύκας και στο ρόλο του Κήρυκα ο Αλέξανδρος Τσακίρης και ένας 14μελής χορός απαρτιζόμενος από άντρες και γυναίκες της Θήβας.

Μια άκρως ευρηματική σκηνοθεσία σε συνδυασμό με το λιτό σκηνικό της παράστασης, δημιούργησαν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μας μετέφεραν με επιτυχία στο τότε. Ήταν αρκετές τρεις ξύλινες σκάλες και μερικά όπλα και πανοπλίες για να γεμίσουν το σκηνικό. Εστιάζοντας ίσως και στον συμβολισμό της σκάλας είναι σαν να βλέπουμε την άνοδο και την πτώση της υπάρξεως του ανθρώπου. Μπροστά στον πόλεμο, τη μάχη και την κυριαρχία είμαστε όλοι τόσο μικροί και τόσο εύκολα αφανιζόμαστε. Σαν μια ποίηση που διακατέχεται από φόβο ήταν η αίσθηση που σου άφηνε το έργο. Οι ευρηματικές στιγμές χιούμορ που προκαλούσαν το γέλιο των θεατών, ανέκοπταν την ένταση που είχε δημιουργηθεί και συνάμα ήταν ξεκάθαρη δήλωση της απέχθειας προς τον πόλεμο, αλλά και της γελοιοποίησης του.

Η ερμηνεία του Γιάννη Στάνγκολου ήταν καθηλωτική, όπως και η σκηνή της μάχης των δυο αδερφών που ήταν ανατρεπτική. Ο θρήνος και η απόγνωση του χορού καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης προκαλούσε την ταύτιση των θεατών σκεφτόμενος τα δεινά του πολέμου που είναι ίδια σε όποια εποχή και σε όποιο λαό κι αν κληθεί να τα περάσει. Φόβος για το αύριο. Ένας χορός επιβλητικός.

Η μουσική εξαιρετική και σε συνδυασμό με τον χώρο αντηχούσε η φωνή των ηθοποιών και σου προκαλούσε ανατριχίλα.

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις με σεβασμό στο αρχαίο δράμα, πέτυχε το στοίχημα. Μια εξαιρετική παράσταση, ένα αξιοζήλευτο δείγμα αισχύλειας τραγωδίας. Το αντιπολεμικό μήνυμα καθόλα διαχρονικό και αληθινό.