Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς για το “BU21” στο Θέατρο 104

Νέος, ευρηματικός και ασταμάτητος. Ο Θοδωρής Βουρνάς, έχει στο ενεργητικό του πολλές θεατρικές παραστάσεις (πιο πρόσφατες οι “Ελιγμοί” στο Θέατρο 104 και “Στα Σκοτεινά Making Movies” στο Catrel Τεχνοχώρος) και αρκετές ταινίες μικρού μήκους, όπως ο “Θεατής” και το “Χωρίς Γάλα” που έχουν αποσπάσει βραβεία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από τον Ιανουάριο θα παρουσιάσει σε πανελλήνια πρώτη την παράσταση «BU21” στο θέατρο 104.

Ο Θοδωρής Βουρνάς σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Mαριαλένα Δογγούρη.


ΜΔ: «ΒU21» από τον Ιανουάριο σε πανελλήνια πρώτη. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

ΘΒ: Το «Βu21” του Stuart Slade είναι ένα έργο το οποίο παρακολούθησα περίπου ένα χρόνο πριν στο Λονδίνο. Είχα πάει στο Trafalgar Studio για να δω μια άλλη παράσταση που τελικά δεν βρήκα εισιτήριο, και υπήρχαν last minute tickets για το BU21, και έτσι είπα να το δω. Το είδα λοιπόν και το ερωτεύτηκα! Με το που βγήκα από το θέατρο ήξερα πως αυτό είναι ένα έργο που θέλω να το κάνω στην Ελλάδα. Και ένα χρόνο περίπου από την ημέρα που το είδα, θα γίνει και το δικό μας ανέβασμα στο θέατρο 104.

ΜΔ: Γιατί την συγκεκριμένη παράσταση;

ΘΒ: Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιεί το θέμα της, παρουσιάζοντας ανθρώπους που έχουν επιβιώσει από τρομοκρατικό χτύπημα. Ξεκινάει με ένα φανταστικό τρομοκρατικό χτύπημα που γίνεται στο Λονδίνο. Το BU21 είναι ο αριθμός του αεροσκάφους που έπεσε από τρομοκράτες. Και χρησιμοποιεί αυτό το γεγονός για να αφηγηθεί τις ιστορίες έξι ανθρώπων οι οποίοι ουσιαστικά συνειδητοποιούν πως η ζωή μπορεί να τελειώσει ανά πάσα ώρα και στιγμή, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Παίρνουν λοιπόν αυτό το συμβάν σαν μια αφορμή να τρέξουν την ζωή τους, να κάνουν πράγματα, να ζήσουν όχι πιο έντονα, αλλά πιο ουσιαστικά. Είναι ένα έργο για τον άνθρωπο και επικεντρώνεται στον άνθρωπο, όχι τόσο στην τρομοκρατία. Το βρήκα λοιπόν πάρα πολύ ενδιαφέρον και ελκυστικό.

ΜΔ: Αυτός ο φόβος όμως για τον οποίο μιλάει το έργο δεν είναι τόσο γνώριμος στο Ελληνικό κοινό. Πως πιστεύεις θα αντιδράσουν οι θεατές σε μια παράσταση για την τρομοκρατία;

ΘΒ: Θυμάμαι στο σχολείο στην Τρίτη λυκείου είχαμε ένα κείμενο στο μάθημα της λογοτεχνίας, «Την ιστορία ενός αιχμαλώτου» που ξεκινούσε με τη φράση «Τα μαρτύρια όλων των λαών είναι κοινά». Δηλαδή όλα όσα μας προκαλούν τρόμο ή δέος είναι κοινά. Νομίζω πως η τρομοκρατία, η έννοια της τρομοκρατίας και ο φόβος της τρομοκρατίας υπάρχει παντού, είτε συμβεί στο δίπλα σπίτι ή στο δικό σου σπίτι, το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Είναι μια σκιά που έχει επισκιάσει όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό που επίσης καταλαβαίνουμε όλοι είναι η έννοια της ζωής, πως η ζωή ποτέ δεν σταματάει, μόνο συνεχίζεται. Πολλές φορές αυτό που μας προκαλεί τρόμο αποτελεί και μια κλωτσιά που μας σπρώχνει μπροστά. Οπότε νομίζω πως το ελληνικό κοινό θα ταυτιστεί με αυτούς τους έξι ανθρώπους, οι οποίοι με αυτή τη κλωτσιά προσπαθούν να προχωρήσουν. Έτσι κι αλλιώς, σαν λαός και εμείς έχουμε φάει κλωτσιές, μπορεί να μην είναι τρομοκρατία, είναι κάτι άλλο. Σίγουρα όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί για την ζωή του.

ΜΔ: Σκηνοθετικά πού εστιάζεις; Στον ρεαλισμό ή στην πιο αφαιρετική σκηνοθεσία;

ΘΒ: Λίγο πολύ υπάρχουν και τα δυο στοιχεία, αλλά κυρίως ο τρόπος που αποδίδονται τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων αυτών είναι αρκετά ρεαλιστικός. Ακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας μέσα από τις αφηγήσεις των ηρώων σε ένα group therapy σε ένα βάθος χρόνου, από τότε που έγινε το χτύπημα μέχρι και την πρώτη επέτειό του.

ΜΔ: Το κείμενο διέπεται και από πολύ χιούμορ. Τι λειτουργία έχει το χιούμορ στην παράσταση;

ΘΒ: Θα δανειστώ μια φράση από την παράσταση η οποία πιστεύω πως χαρακτηρίζει και το έργο: «Αν δεν το χλευάσεις δεν θα καταφέρεις να το ξεπεράσεις». Οπότε το χιούμορ λειτουργεί λυτρωτικά. Αυτοί οι χαρακτήρες φτάνουν στο σημείο που μπορούν να δουν τον εαυτό τους απέξω, μπορούν να χλευάσουν αυτό που τους συνέβη για να μπορέσουν να το ξεπεράσουν. Ουσιαστικά λειτουργεί σαν ελπίδα.

ΜΔ: Τι σε δυσκόλεψε πιο πολύ;

ΘΒ: Είναι από τις περιπτώσεις που, ακόμα, δεν έχει παρουσιαστεί κάποια δυσκολία. Τα πράγματα λειτουργούν αρκετά καλά κυρίως γιατί έχουμε μια πολύ όμορφη και δυνατή ομάδα ηθοποιών οι οποίοι έχουν μεγάλη κατανόηση και του κειμένου και των προθέσεών μου ως σκηνοθέτη, και όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο παραγωγικό πρόβα με την πρόβα. Νομίζω πως η πρόκληση είναι να ανταπεξέλθουμε στις προοπτικές που βλέπουμε σε αυτό το έργο.

ΜΔ: Ξανασυνεργάζεσαι με ηθοποιούς που έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν στην παράσταση «Στα σκοτεινά making movies”, τον Ευθύμη Γεωργόπουλο και τη Λία Τσάνα. Πως είναι να ξανασυναντάς παλιούς συνεργάτες;

ΘΒ: Με την Λία είχαμε συνεργαστεί στο πρώτο κύκλο των «Σκοτεινών» και με τον Ευθύμη στον δεύτερο. Είναι πάρα πολύ ευχάριστο που αυτά τα δυο ηθοποιούς που τα είχα σε διαφορετικές σεζόν, τώρα τους έχω μαζί. Είναι πρότυπα επαγγελματισμού και καλής συνεργασίας. Μαζί και με τα υπόλοιπα παιδιά έδεσαν σαν ομάδα. Οπότε χαίρομαι πάρα πολύ που το BU21 στάθηκε η αφορμή να κάνουμε μια ακόμα συνεργασία, και ελπίζω να ακολουθήσουν και πολλές περισσότερες.

ΜΔ: Μόλις τέλειωσαν τα γυρίσματα του «Συλλέκτη» μια ταινία μικρού μήκους που σκηνοθετείς. Πες μας λίγα λόγια για αυτή την ταινία.

ΘΒ: Ο «Συλλέκτης» είναι μια ταινία μικρού μήκους την οποία δουλεύουμε τον τελευταίο χρόνο με την σεναριογράφο Κατερίνα Βαϊμάκη. Είναι η ιστορία ενός κατά συρροή δολοφόνου, ο οποίος πιστεύει πως σκοτώνοντας κάποιον παίρνει κάποια χαρακτηριστικά του. Πηγαίνει από το ένα θύμα στο άλλο. Μέχρι την στιγμή που γνωρίζει μια κοπέλα, την ερωτεύεται, και αρχίζει να συνειδητοποιεί πως μπορεί να υιοθετήσει χαρακτηριστικά κάποιου χωρίς να σκοτώσει. Είναι μια ταινία που είχα την τύχη να συνεργαστώ με τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Μιχάλη Οικονόμου, την Νεφέλη Παπαδερού και τον Δημήτρη Λιακόπουλο όπως και ένα πολύ ωραίο συνεργείο. Είναι από τις περιπτώσεις που έχεις ένα όραμα και το βλέπεις να εξελίσσεται σε κάτι τόσο κοντινό σε αυτό που είχες στο κεφάλι σου, και ανυπομονώ πολύ να το μοιραστώ και με τον κόσμο.

ΜΔ: Ποιο πιστεύεις πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο ελληνικό θέατρο αυτή τη στιγμή;

ΘΒ: Θα ακουστεί κλισέ γιατί νοιώθω πως είναι αυτό που συζητάμε, αν όχι τα τελευταία χρόνια, τους τελευταίους μήνες σίγουρα, αλλά είναι και ένα γεγονός που δεν μπορείς να παραβλέψεις. Το πρόβλημα είναι οι πάρα πολλές παραστάσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο ελληνικό θέατρο. Και όταν λέμε πάρα πολλές εννοούμε περισσότερες από το κοινό που πάει στο θέατρο. Κάτι το οποίο δημιουργεί τα πιο προφανή προβλήματα, δηλαδή δεν υπάρχει κοινό να δει όλες αυτές τις παραστάσεις, δεν κόβονται αρκετά εισιτήρια ώστε να καλύψουν το κόστος αυτών των παραστάσεων και πολλά θεάματα τα οποία και κοστίζουν ακριβά και είναι πολύ ενδιαφέροντα δεν βρίσκουν τελικά το κοινό τους. Το αισιόδοξο που βλέπω σε όλο αυτό είναι πως τουλάχιστον ψαχνόμαστε, πειραματιζόμαστε, και ελπίζω μέσα στα υπόλοιπα χρόνια να υπάρξει μια φόρμα που θα δώσει χώρο σε όλα και σε όλους,