Οι “Ελιγμοί” επιστρέφουν στο 104 ανανεωμένοι και τολμηροί με νέα διανομή

Στις 20 Σεπτεμβρίου επιστρέφει στο θέατρο 104 το έργο του Eduardo Galan «Ελιγμοί» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που καταγγέλλει την κατάχρηση της εξουσίας, ενώ υπογραμμίζει τα όρια της σύγχρονης ηθικής και πως αυτά καταπατούνται.

Το Τρίτο Κουδούνι βρέθηκε στις πρόβες της παράστασης λίγο πριν την μεγάλη πρεμιέρα, και συζητήσαμε με τους πρωταγωνιστές, τον Χρήστο Καπένη που ενσαρκώνει τον Ντάριο ένα φιλόδοξο ηθοποιό, την Αλεξάνδρα Χασάνη που ερμηνεύει την Μπελέν, μια γυναίκα στρατιωτικό που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, και τον Γιώργο Κοσκορέλλο, που θα τον δούμε στο ρόλο ενός σκηνοθέτη που καταχράται την εξουσία του.

Συνέντευξη στην Μαριαλένα Δογγούρη


ΜΔ: «Ελιγμοί» για δεύτερη χρονιά, με ανανεωμένο καστ. Πρόκειται για μια παράσταση που επικεντρώνεται στο θέμα της εξουσίας. Πείτε μας λίγα λόγια ο καθένας για τον ρόλο του.

Αλεξάνδρα: Η Μπελέν είναι μια στρατιωτικός και έχει σχέση με τον Ντάριο που είναι ηθοποιός. Τους βλέπουμε να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν το μέλλον τους. Ο καθένας έχει τους δικούς του στόχους. Η εξουσία μπαίνει στην ζωή τους με την μορφή ενός υπολοχαγού και ενός σκηνοθέτη, οι οποίοι βάζουν εμπόδια στον δρόμο τους.

Γιώργος: Ο σκηνοθέτης ψάχνει έναν ηθοποιό για μια παράσταση που σκοπεύει να ανεβάσει. Σαν άνθρωπος κάνει κατάχρηση της εξουσίας τους γιατί ξεπερνάει τα όρια του τι είναι επιτρεπτό να γίνει σε μια ακρόαση για μια παράσταση. Έτσι, όσο βλέπει τον Ντάριο να θέλει πολύ τον συγκεκριμένο ρόλο, τόσο ιντριγκάρεται στο να τον πιέσει ακόμα περισσότερο, ξεφεύγοντας από τα επαγγελματικά όρια.

Χρήστος: Ο Ντάριο είναι ένας νεαρός ηθοποιός. Την στιγμή που τον βλέπουμε στο έργο είναι άνεργος για πάνω από ένα χρόνο. Τον συντηρεί η κοπέλα του η Μπελέν, η οποία του πληρώνει μαθήματα υποκριτικής, και ενδεχομένως να του πληρώνει και όλα του τα έξοδα. Θέλει να πετύχει, είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Τον βλέπουμε λοιπόν να πηγαίνει σε μια οντισιόν, για μια παράσταση στο θέατρο. Θέλει πάρα πολύ να πάρει αυτόν τον ρόλο, τον βλέπουμε να προετοιμάζεται για αυτό, πιστεύει πως αν πετύχει θα αλλάξει η ζωή του, θα αλλάξει η ισορροπία στην σχέση του, επιτρέποντάς τους να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους να αποκτήσουν οικογένεια. Το θέλει λοιπόν τόσο πολύ και θα κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει, με κάθε τρόπο.

ΜΔ: Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο το οποίο γράφτηκε πριν από πολύ λίγα χρόνια. Έχει μέσα ρεαλιστικά στοιχεία τα οποία αναγνωρίζουμε στην σημερινή κοινωνία;

Αλεξάνδρα: Ναι, το έργο γράφτηκε το 2010 και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Σε γεγονότα που είχαν συμβεί στην Ισπανία όπου ένας στρατιωτικός με μεγάλη επιρροή είχε παρενοχλήσει έναν άλλον στρατιώτη. Σαφώς και έχει ρεαλιστικά στοιχεία γιατί η εξουσία βρίσκεται με κάθε μορφή στην καθημερινότητά μας, την συναντάμε παντού, ακόμα και σε μια σχέση, όταν ασκείς εξουσία σε κάποιον δικό σου άνθρωπο επιβάλλοντας του τα δικά σου θέλω.

Γιώργος: Έχει πολλά ρεαλιστικά στοιχεία και επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο, όλα αυτά τα στοιχεία αποτυπώνονται και με γνώριμους τρόπους. Αυτά που συμβαίνουν στην παράσταση, σε ένα στρατόπεδο ή σε μια ακρόαση, είναι πράγματα που μας είναι γνωστά, τα έχουμε ακούσει, τα ξέρουμε. Η σχέση των ανθρώπων σήμερα με αυτές τις μορφές εξουσίας είναι οικεία και έτσι αναγνωρίζεται εύκολα και η κατάχρησή της.

Χρήστος: Πρόκειται όντως για ένα καθημερινό και άμεσο έργο. Θίγει όλα τα ζητήματα μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων. Περιορίζεται ως επί το πλείστων σε τέσσερις τοίχους που είναι κατά την άποψή μου καθοριστικό στο πως οι ήρωες βγαίνοντας από αυτόν τον χώρο αλλάζουν, μεταβάλλονται, ελίσσονται. Όπως συμβαίνει πάνω κάτω και με εμάς τους ίδιους. Αλλιώς συμπεριφερόμαστε στο σπίτι μας και αλλιώς στην δουλειά.

ΜΔ: Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτό το έργο;

Αλεξάνδρα: Έχει ακραίες στιγμές που δεν έχουμε προσωπικά βιώσει. Μπορεί να έχουμε ακούσει κάτι παρόμοιο αλλά παραμένει ξένο ως προς εμάς. Από την άποψη του ηθοποιού προσπαθήσαμε να μπούμε μέσα στην ιστορία, να καταλάβουμε, να μπούμε σε αυτόν τον κόσμο σε μια ακραία συνθήκη.

Γιώργος: Συμφωνώ ότι η δυσκολία έγκειται σε επίπεδο απόδοσης από την πλευρά του ηθοποιού. Μιλάμε για σκηνικά για τα οποία μπορεί σαφώς να έχουμε ακούσει κάτι, αλλά είναι διαφορετικό να προσπαθήσεις να υποδυθείς τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων.

ΜΔ: Στον χαρακτήρα του Ντάριο όμως υπάρχει και μια επιπλέον δυσκολία. Το ότι είναι ένας ηθοποιός που παίζει έναν άλλον ρόλο στην ακρόαση. Βλέπουμε την συνθήκη «θέατρο μέσα στο θέατρο».

Χρήστος: Ναι, αλλά γενικότερα μέσα στην ζωή μας εναλλάσσουμε τους ρόλους πολύ συχνά και ανάλογα με την περίσταση και το πλαίσιο. Ο Ντάριο ενδεχομένως να το κάνει και πιο συνειδητά, να το έχει αποδεχθεί, όπως όλοι οι ηθοποιοί, αλλά στην περίπτωσή του θεωρώ πως έχει αλήθεια αυτό που κάνει. Αυτό που είναι σε κάθε στιγμή το πιστεύει και το στηρίζει μέχρι να φτάσει στα άκρα και να πάρει αυτό που θέλει.

ΜΔ: Ο θεατής κατά την διάρκεια της παράστασης θα αισθανθεί άβολα με αυτό που βλέπει. Μέσα από αυτήν την συνθήκη που θα είναι ο θεατής τι ελπίζετε να πάρει από αυτήν την παράσταση;

Αλεξάνδρα: Ο καθένας έχει δικά του βιώματα, είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι. Εγώ προσωπικά θα ήθελα να πω αυτήν την ιστορία, να την καταλάβει ο θεατής, να δει τις διαφορετικές οπτικές, τους διαφορετικούς ρόλους, χαρακτήρες, να καταλάβει τι γίνεται. Από εκεί και πέρα μακάρι να του δημιουργηθούν προβληματισμοί και σκέψεις και να φύγει από εδώ με κάποιο συναίσθημα και όχι αδιάφορος.

Γιώργος: Εγώ πιστεύω πως το πιο ενδιαφέρον, που μακάρι να καταφέρουμε να το πετύχουμε είναι να μην φτιάξουμε έναν κόσμο με δυο καλούς και δυο κακούς ήρωες. Οι κακοί που καταχρώνται την εξουσία και οι καλοί που έπεσαν θύμα τους. Για εμένα το ενδιαφέρον θα είναι να αποδοθούν και οι τέσσερις, ο καθένας από την θέση του και με τον ρόλο του, σε σχέση με τις επιλογές που έχουν μπροστά τους και τις συνέπειες αυτών. Ενδεχομένως να κατανοήσουμε και τους ήρωες που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους. Και αυτοί έχουν κάποιους λόγους για να κάνουν ότι κάνουν, και ενδεχομένως και οι άλλοι ήρωες, οι φαινομενικά καλοί, να έπρατταν τα ίδια αν ήταν στη θέση τους. Νομίζω πως όλοι οι ήρωες μπορούν να δικιολογηθούν ή και όχι, αλλά να μην φύγουμε από την παράσταση νομίζοντας πως είδαμε δυο καλούς ανθρώπους και δυο κακούς.

Χρήστος: Να συμπληρώσω πως τα πάντα είναι θέμα επιλογών στην ζωή. Από όποια πλευρά κι αν είσαι, η ανάγκη του ανθρώπου να γίνει μέρος ενός παιχνιδιού δεν ξέρουμε που μπορεί να τον οδηγήσει. Το ερώτημα ίσως που θα πρέπει να θέσουμε είναι με ποιο τρόπο και με ποιους όρους παίζουμε το παιχνίδι, το όποιο παιχνίδι στην ζωή και στις σχέσεις.