Η Κάτια Γέρου σπούδασε αρχικά Νομική στην Αθήνα, από όπου και ξεκίνησε η ενασχόληση της με το θέατρο. Στην αρχή εντάχθηκε στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Αθηνών και αργότερα (1976) αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και σε αυτή του Θεάτρου Τέχνης. Πέτυχε και στις δύο αλλά τελικά επέλεξε το Θέατρο Τέχνης, με το οποίο συνεργάστηκε για τα επόμενα 27 χρόνια μετά την αποφοίτησή της. Αργότερα πρωταγωνίστησε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου. Στις εκλογές του 2009 ήταν υποψήφια βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την περίοδο τη συναντάμε στο “Δεν πληρώνομαι δεν πληρώνω”, σε μια κωμωδία που φέρνει τον βαθύτερο προβληματισμό μέσα από το γέλιο.
Η Κάτια Γέρου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου
Ε.Α: Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστείτε σ’ένα έργο το οποίο είναι όπως θα λέγαμε «βουτιά» στην επικαιρότητα. Θα ήθελα να κάνετε μια συνοπτική αναφορά στην υπόθεση του έργου.
Κάτια: Παρακολουθούμε στην πόλη του Μιλάνο να συμβαίνει το εξής γεγονός: γυναίκες μπαίνουν σε διάφορα σουπερμάρκετ, την ίδια μέρα χωρίς καν να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους και παίρνουν πράγματα από το σουπερμάρκετ σε τιμές που οι γυναίκες αυτές μπορούν να ανταποκριθούν. Δηλαδή, αγοράζουν πράγματα όσο αντέχουν να πληρώσουν. Ένα είδος εξέγερσης. Και λέω ότι δεν είναι κανονισμένο γιατί όταν η ηρωίδα, η Αντωνία που παίζω εγώ, μαθαίνει ότι αυτό γίνεται δίπλα και δίπλα, εντυπωσιάζεται και παραξενεύεται. Επομένως, είναι μια από τις μαγικές μέρες που αυτό που λεμε «εξέγερση», αντίδραση, επανάσταση συμβαίνει ως διά μαγείας. Είναι μια σπουδαία μέρα. Ένα 24ωρο παρακολουθούμε δύο φιλικά ζευγάρια όπου οι άνδρες εργάζονται σε εργοστάσιο και οι γυναίκες τους είναι άνεργες. Ένα μεγαλύτερο ηλικιακά ζευγάρι και ένα νεαρότερο ζευγάρι όπου η ζωή τους τινάζεται στον αέρα. Διότι όλα αυτά που συμβαίνουν, τους υπερβαίνουν. Ο καθένας έχει το χαρακτήρα του. Ο δικός μου ρόλος, η Αντωνία είναι εξαρχής παθιασμένη με αυτό που συμβαίνει, ενθουσιασμένη, δεν κολώνει πουθενά. Ο άνδρας της είναι το ανάποδο. Είναι νομοταγής, πιστεύει στην ευταξία, στους νόμους. Θυμώνει πολύ με όλα αυτά που γίνονται. Επομένως, η Αντωνία αρχίζει να λέει μια σειρά από τρομερές ψεματούκλες προσπαθώντας να μπαλώσει αυτά που δεν μπαλώνονται με τίποτα. Όπως λέει και η Ψεύτρα του Κοκτώ, κατρακυλάς σε μια άβυσσο (γέλια). Το έργο υπογραμμίζει την αδικία που συμβαίνει στους φτωχούς ανθρώπους, μέσα από ένα ευφρόσυνο γέλιο.
Ε.Α: Έχω μια απορία: Γιατί δεχόμαστε το άδικο;
Κάτια: Αυτή τη στιγμή, αυτό είναι το υπ’αριθμόν ένα ερώτημα του πλανήτη. Δηλαδή, αν καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, μπορεί το άδικο να πάψει να υπάρχει. Είναι τρομερό σαν ερώτημα. Δηλαδή τι νομίζεις ότι γίνεται; Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Ο ένας λόγος είναι ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν γενικώς. Αυτό είναι καλό σαν στοιχείο. Υπάρχει και μια κακή συνήθεια: συνηθίζουμε στα άσχημα πράγματα. Σιγά- σιγά πείθουμε τον εαυτό μας, πάλι δεν ξέρω για ποιο μυστήριο λόγο. Αυτό μας αξίζει. Υποβιβάζουμε και ενοχοποιούμε τους εαυτούς μας. Ειδικά στα χρόνια της ευμάρειας που έζησαν οι άλλες γενιές, είναι σαν να ατρόφησαν οι μύες του μυαλού μας, της σκέψης μας άρα και της ψυχής μας. Μπήκαμε σε μια ψεύτικη πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η κοινωνία της κατανάλωσης. Αφού έχω τα πράγματα που επιθυμώ να έχω ως καταναλωτής, δεν έχω καμία άλλη φιλοδοξία από αυτή τη ζωή. Έτσι λοιπόν πάψαμε να σκεφτόμαστε και λίγο πιο πέρα.
Ε.Α: Και να είμαστε δημιουργικοί για εμάς τους ίδιους.
Κάτια: Ακριβώς. Πάψαμε να είμαστε δημιουργικοί εφ’όλης της ύλης, γιατί για μενα η δημιουργικότητα δεν εξαντλείται ούτε καν για τον καλλιτέχνη ή στη σκηνή ή στην οθόνη ή στην πίστα του τραγουδιού. Η δημιουργικότητα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το να είσαι ενεργός πολίτης, να ξέρεις τι συμβαίνει, να σε ενδιαφέρει να μαθαίνεις όλο και πιο πολύ και να συμμετέχεις καθημερινά σε αυτό το πράγμα μιλώντας, ανταλλάσσοντας, λέγοντας τη γνώμη σου με θάρρος. Όλο αυτό είναι δημιουργικότητα. Πολιτική δεν είναι μόνο τα κόμματα ή το κοινοβούλιο. Πολιτική είναι το κάθε ανθρώπινο σώμα στη δεδομένη χρονική στιγμή και τι κάνει για αυτό.
Ε.Α: Πολιτική, θα μπορούσε να είναι και η στάση ζωής που ακολουθεί ο καθένας;
Κάτια: Απολύτως είναι. Και ξέρεις γιατί; Η στάση ζωής κάποιου, δημιουργεί ένα παράδειγμα. Είμαι ζηλιάρα στα παραδείγματα. Ζηλεύω τις ζωές των ανθρώπων που υπήρξαν ή είναι δημιουργικοί και θαρραλέοι. Αυτό το δίπτυχο με κινητοποιεί και με εμπνέει.
Ε.Α: Το έργο μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην οικονομική κρίση. Σε τέτοιες περιόδους, σε τι βαθμό επηρεάζονται οι σχέσεις;
Κάτια: Επηρεάζονται προς το χειρότερο, πάλι με εξαιρέσεις. Νομίζω ότι όταν λεμε κάτι, αν δεν βάζουμε πάντα την εξαίρεση, γινόμαστε πολύ αφοριστικοί και αδικούμε. Μέσα στην κρίση έχω δει ανθρώπους να μαζεύονται και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Όμως αυτό που διακρίνω πιο πολύ από όλα είναι μια παραπάνω επιθετικότητα. Έναν εκνευρισμό παραπάνω, μια αγένεια παραπάνω. Ένα « Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τις αποχρώσεις των σχέσεων» όντας ο ίδιος τυφλός από την αγωνία μου αν θα βγει ο μήνας. Πρέπει να είσαι ο Μαχάτμα Γκάντι για να μπορέσεις να συνδυάσεις τη φτώχεια σου με την ευγένεια. Ξέρεις Ελένη μου, η χαρά λείπει από τις ζωές μας.
Ε.Α: Ποια είναι τα μηνύματα που περνάει ο συγγραφέας;
Κάτια: Είναι σαν να δείχνει μια ομάδα ανθρώπων φτωχών, ταλαιπωρημένων και αδικημένων. Αναδεικνύει μια ύπαρξη που έχει μέσα απ’όλα. Υπάρχει αυτοσχεδιασμός έντονος. Υπάρχει τρομερή πονηριά και ευφυΐα. Υπάρχει συνειδητοποίηση από τους άνδρες αλλά και από τις γυναίκες το τι άδικο είναι αυτό που τους περιστοιχίζει. Πρέπει να κάνουμε κάτι μόνοι μας, με τα χέρια μας. Αφυπνίζονται την ώρα της παράστασης.
Ε.Α: Πως ήταν η συνεργασία με τον Παντελή Δεντάκη;
Κάτια: Ήταν πολύ ωραία γιατί μας οδηγούσε. Δουλέψαμε πολύ αρμονικά και αγαπημένα μεταξύ μας και ο Παντελής μας καθοδηγούσε πολύ έξυπνα προσπαθώντας να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, τις ελαφράδες του εύκολου αστείου, του καλαμπουριού που το πετάς, ξέροντας ότι η ατάκα δουλεύει από μόνη της. Μας έβαζε να είμαστε προσεκτικοί και λεπτομερείς την ώρα που πλησιάσαμε το κείμενο.
Ε.Α: Βρίσκετε στοιχεία του χαρακτήρα σας που να ταυτίζονται με την προσωπικότητα της Αντωνίας;
Κάτια: Είναι ένα κομμάτι δικό μου που στην αναμπουμπούλα θεωρώ ότι πρέπει να πάρω πρωτοβουλία και να σώσω ότι μπορεί να σωθεί (γέλια). Αυτό μπορείς να το γράψεις γιατί έχει πλάκα. Αρχίζω να δίνω οδηγίες σε φίλους και συγγενείς, προς μεγάλο εκνευρισμό δικό τους, λέγοντας: «Άσε μας ήσυχους, ξέρουμε τι να κάνουμε». Δίνω οδηγίες και συμβουλές με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο που το κάνει η Αντωνία. Σε αυτό το κομμάτι ταυτίζομαι απόλυτα (γέλια).
Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;
Κάτια: Ένα πράγμα έχω στο μυαλό μου. Με ησυχία, από το Μάιο θα αρχίσω να γράφω δικά μου κείμενα ελπίζοντας κάποια στιγμή να φτιάξω ένα καμπαρέ που είναι μια μορφή θεάτρου που την αγαπώ ιδιαιτέρως. Ένα καμπαρέ να μιλάει για όλα όσα είπαμε στη συνέντευξη μας μ τρόπο απλό και προβοκατόρικο και γλυκό. Αυτό είναι μεγάλο πρότζεκτ για μενα. Η φιλοδοξία μου είναι να το ταξιδέψω και εκτός θεάτρου.