Συνέντευξη με την ηθοποιό Στέλλα Μαρή

Η Στέλλα Μαρή είναι ηθοποιός (Μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου- Ι.Τ.Ι) και σκηνοθέτης (Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών- Ε.Ε.Σ). Είναι υπεύθυνη της Ομάδας Θεάτρου Minus [two], Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, την οποία ίδρυσε μαζί με τον αρχιτέκτονα και σκηνογράφο Γιώργο Σταματάκη. Είναι , επίσης, ιδρύτρια και υπεύθυνη του Θεατρικού Εργαστηρίου PocketFlat (PocketFlatTheatreLab), όπου και διδάσκει Υποκριτική. Έχει εκδώσει δύο θεατρικά έργα από τις εκδόσεις Κουίντα: τη Ρέπλικα και τον Πλανήτη καθώς και την ποιητική συλλογή με τίτλο: Η θυσία. Αυτή την περίοδο, τη συναντάμε στο Studio Κυψέλης όπου μας καλωσορίζει στον πράσινο πλανήτη, τον πλανήτη της αγάπης.

Η Στέλλα Μαρή σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου.


Ε.Α: Καλημέρα, καλημέρα. Βρίσκομαι στη σχολή υποκριτικής της Στέλλας Μαρή, στο Pocket flat. Την ευχαριστώ πολύ που με καλωσόρισε και με φιλοξένησε σ’ένα δικό της χώρο, οικείο.

Στέλλα: Σε ευχαριστώ εγώ. Ήθελα πολύ να γίνει αυτή η συνάντηση στο χώρο αυτό που ναι, μου είναι πολύ οικείος, έχει εμποτιστεί με ενέργεια των μαθημάτων. Θεώρησα σωστό να γίνει η αυτή σε άλλο βάθος συζήτηση σε χώρο δικό μου. Είναι ανοιχτός σε συνεργάτες, σε ανθρώπους που επικοινωνούν με εμένα.

Ε.Α: Είναι ένας πάρα πολύ ωραίος χώρος, ζεστός, φιλόξενος. Τον παρατηρώ και μου προξενεί αίσθημα έμπνευσης.

Στέλλα: Χαίρομαι πολύ που το λες αυτό γιατί αυτό ήταν, μου επιτρέπεις να πω, αυτός ήταν ο στόχος μου: να δημιουργηθεί ένας χώρος και να νιώσει ο άνθρωπος που τον επισκέπτεται ότι είναι σπίτι του. Εξάλλου, η τέχνη συμπορεύεται με τη ζωή, την υπηρετεί. Τόσο απλά. Και δυστυχώς δεν είναι σε θέση όλοι οι καλλιτέχνες να το αντιμετωπίσουν με σεβασμό, υπάρχει ένα θέμα σ’αυτό.

Ε.Α: Υπάρχει τρόπος διδασκαλίας της υποκριτικής τέχνης; Υπάρχει πεπατημένη για να παίξει κάποιος θέατρο;

Στέλλα: Θυμάμαι να ρωτούν το δάσκαλο μου, τον Άκη Δαβή, αν πιστεύει ότι η υποκριτική διδάσκεται. Και απάντησε: (…) Ναι, η υποκριτική διδάσκεται. Πια, το πιστεύω και εγώ. Κατ’ αρχήν, πιστεύω πολύ ότι άπαξ και έρθεις και θέλεις να μυηθείς στην τέχνη του θεάτρου, με όποια εμπλοκή σου επιτρέπει ο χρόνος και η διαθεσιμότητα σου, η αγάπη σου είναι απόδειξη ταλέντου. Από εκεί και πέρα, για να καταστεί καλλιτεχνικά ενδιαφέρον αυτό που θα κάνεις, χρειάζεται τεχνική. Να μάθεις να σχετίζεσαι με το λόγο που εκφέρεις, να μάθεις υπομονετικά να συνδέεσαι, να εννοείς αυτά που λες. Ο δάσκαλος όπως και ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι αρκετά έξυπνος και ηθικός για να παίρνει από τον άλλον. Βλέπει το υλικό του, βλέπει τις ανάγκες του, βλέπει τις δυνατότητες του. Συχνά, υποτιμάμε τον εαυτό μας. Είναι τρομερό, έχουμε μάθει να είμαστε γεμάτοι ενοχές.

Ε.Α: Σε ποια μαθήματα εστιάζεις ως καθηγήτρια;

Στέλλα: Πέρα από τους κύκλους που διοργανώνονται, γίνονται μαθήματα υποκριτικής με εμένα. Εγώ, στην υποκριτική μου βάζω μέχρι και μαθήματα διαλογισμού. Έχω εκπαιδευτεί ως δασκάλα διαλογισμού, έχω meditation teaching diploma. Υπάρχουν επίσης και μαθήματα κινησιολογίας και ορθοφωνίας. Ο χώρος μου προσωπικά είναι η υποκριτική, η ενασχόληση με τα κείμενα. Στη διδασκαλία χρησιμοποιώ τις ιδιότητες μου: σκηνοθετώ, διδάσκω, γράφω. Μου είναι σύνηθες να καταπιάνομαι με κείμενα κλασσικά και να ασχολούμαι με σύνθεση που εμπνέομαι βάσει αυτών. Για παράδειγμα, είχα καταπιαστεί με τον Άμλετ του Σαίξπηρ σε μετάφραση Χειμωνά και βγήκε μια ολόκληρη αλυσίδα παραστάσεων. Το έργο το ονόμασα: Άμλετ αυτοκτόνησε. Ξεκίνησε σαν απάντηση στην κρίση με λίγες παραστάσεις και τελικά ξεπεράσαμε τις τριάντα.

Ε.Α: Τι σημαίνει για σενα η συγγραφή; Τι συναισθήματα σου προκαλεί;

Στέλλα: Η γραφή είναι η πρώτη μου πετριά. Δηλαδή, πριν μάθω να γράφω, έκανα ιστορίες. Και θεωρώ ότι έγιναν πολλά για να συναντήσει η γραφή το θέατρο. Ακόμα και νομικά που σπούδασα πριν μπω στο θέατρο, θεωρώ ότι ήταν μια δίψα επεξεργασίας ενός λόγου που ήταν ξένος για μενα. Θα προσπαθήσω τώρα να το εκλογικεύσω που πάντα αδικούμε την αίσθηση όταν κοιτάμε να την τοποθετήσουμε σε ταμπέλες της λογικής. Είναι μια βουτιά στο άγνωστο, δίνεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να φλερτάρει το ανείπωτο με ότι εγωισμό αυτό χρειάζεται. Άμα σε τραβάει, σε ελκύει η διαδικασία ότι θα πεις κάτι. Και έχεις πάντα να πεις. Αλλά είναι μια γοητεία του άφατου και η διάθεση σου να το ονοματίσεις και να το φέρεις στην επιφάνεια με τη σφραγίδα σου. Φιλοδοξείς έστω στιγμιαία να το αιχμαλωτίσεις.

Ε.Α: Πως ήταν η συνεργασία με το Studio Κυψέλης;

Στέλλα: Πάρα πολύ καλή. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι στο χώρο αυτό, είμαι και φίλη πια με τον Γιώργο Λιβανό. Έχω κάνει και το Forever yours στη δεύτερη εκδοχή του, όπου ο Γιώργος Λιβανός ήταν ένας από τους ηθοποιούς μου. Του άρεσε πολύ το έργο και παίξαμε και μαζί. Έχω κάνει δρώμενα με μαθητές μου στο Studio Κυψέλης. Κοιτάμε να οξύνουμε τη συνειδητότητα. Πάλι υπήρχε το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού στις πρόβες, μετά το πράγμα ήταν πολύ δομημένο. Βγήκε κάτι πολύ ατμοσφαιρικό όσον αφορά το αποτέλεσμα. Θέλει στόχο και δόμηση, δεν αφήνω τίποτα που να είναι αδικαιολόγητο στο νου μου.

Ε.Α: Το θέατρο όμως είναι και πράξη πολιτική.

Στέλλα: Χαίρομαι πολύ που το λες. Είναι καθαρά πολιτική πράξη, συμφωνώ απόλυτα και υπερθεματίζω. Είναι απόλυτα πολιτική πράξη είτε μιλάς όπως τώρα για την καταστροφή του πλανήτη είτε πραγματεύεσαι μια ιστορία αγάπης. Τι εννοούμε πολιτική πράξη; Κάτι που οδηγεί σε αφύπνιση και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ο λόγος που αρθρώνεις ή με τη στάση ζωής ότι φέρεις κάποια ευθύνη. Είσαι παράδειγμα για τους άλλους είτε το χεις καταλάβει είτε όχι. Το θέατρο που μεγεθύνει τα πράγματα είναι πολιτική πράξη.

Ε.Α: Πως δημιουργήθηκε η Αλκμήνη ως ιδέα;

Στέλλα: Δεν ξέρω, είναι η απάντηση. Αυτό που μπορώ να σου πω, γιατί ξέρεις με τη γραφή φλερτάρει το συνειδητό σου με το ασυνείδητο. Αυτό ελευθερώνεται οπότε θα πεις αν είσαι τίμιος ότι είσαι μαέστρος αλλά παίζουμε και μετά παρακολουθείς τι γίνεται. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι η έμπνευση έρχεται από πάνω, ότι είναι θεόσταλτη. Θα πω ότι υπάρχει κάτι τέτοιο σαν αίσθηση άπαξ και ξεκλειδώνεις το συνειδητό σου. Πρέπει απλά να το παρατηρείς και να οδεύεις, υπάρχουν σημεία που δεν το ελέγχεις. Μπορώ να σου πω, όταν τελείωνε ο πρώτος κύκλος της Ρέπλικας στην περσινή μου παράσταση που είχα απογειωθεί, σιγά-σιγά καταλάβαινα ότι θα γράψω. Όλα τα γραπτά μου τα αντιμετωπίζω σαν γέννηση.

Ε.Α: Καταλαβαίνω.

Στέλλα: Άρχισα σαν υπνωτισμένη να γράφω αυτό το έργο, πραγματικά, πέρα από την τεχνική και τη δουλειά. Μιλάω για το πρώτο κείμενο που είναι η ουσία, η σπονδυλική στήλη.

Ε.Α: Το πρωτόλειο.

Στέλλα: Το πρωτόλειο έγινε μέσα σε μια μέρα. Δεν σηκώθηκα μέχρι να βάλω τελεία. Χαμογέλασα κάποια στιγμή και είπα: Ναι, είναι κάλεσμα αυτό. Φυσικά, υπήρχε πολλή προσωπική σφραγίδα σε αυτό. Μπορεί να λέω ότι το κάλεσμα ήρθε και έγραφα σαν «μεθυσμένη», αυτό όμως με εκφράζει απόλυτα. Ότι θέματα και ερωτηματικά είχα για το βάσανο, για το νου, για το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε, για την αγάπη, για τον έρωτα, όλα αυτά τα οχήματα για τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγωνία, την οικολογική καταστροφή. Είναι θέματα που με απασχολούν βαθιά.

Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;

Στέλλα: Θέλω να κάνω μια δουλειά πάνω σε κείμενα αρχαίας τραγωδίας με σπουδαστές μου. Είχα ξεκινήσει πέρσι μια σειρά δράσεων με τίτλο: Ποίηση, Θέατρο, Ακτιβισμός όταν έκανα δράσεις σε χώρους που δεν ήταν συμβατικά θεατρικοί. Συζητάμε επίσης να κάνουμε κάτι σε περικοπή από τον Προμηθέα. Θέλω να είναι ένα πάντρεμα από τις Βάκχες και τον Προμηθέα.