Συνέντευξη με τον συγγραφέα Γιάννη Βασιλακόπουλο

Ο Γιάννης Βασιλακόπουλος γεννήθηκε στη Γλυφάδα το 1972. Ξεκίνησε από πολύ νέος τη δημοσιογραφική του καριέρα από την τοπική εφημερίδα "Αδέσμευτη Γνώμη Γλυφάδας". Στη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, τόσο στο Πάντειο, όπου φοιτούσε στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Πολιτισμού, όσο και στο Southampton Institute of Higher Education της Μ. Βρετανίας όπου σπούδασε ναυτιλιακά, ανέπτυξε πλούσια δράση, φθάνοντας να εκλεγεί πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Φοιτητών του Southampton. Εργάστηκε στις εφημερίδες "Ακρόπολη", "Κυριακάτικο Ελεύθερο", "Αυριανή", "Απόφαση", "Πόλις", "Οικονομία".

Ήταν ο πρώτος διευθυντής της πρωινής εφημερίδας "Άνω-Κάτω" και της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Πολιτική Κόντρα". Εργάστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Αντένα, Κανάλι 1, Αθήνα 9,84 και στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ένας μαχητής της ζωής και μια πολυσχιδής προσωπικότητα που δεν το βάζει ποτέ κάτω. Τον συνάντησα στο Taxis Café και μου μίλησε για το συγγραφικό του έργο με αφορμή τον Ανώνυμο Αποστολέα που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο ΠΚ καθώς και για τις εμπειρίες του από το πολιτικό ρεπορτάζ που είναι πλούσιες όπως αναφέρει και ο ίδιος.

Ο Γιάννης Βασιλακόπουλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου.

Ε.Α: Έχω τη μεγάλη τιμή και χαρά να βρίσκομαι μαζί με τον κύριο Βασιλακόπουλο, το συγγραφέα του θεατρικού έργου: «Ανώνυμος Αποστολέας». Καλησπέρα κύριε Βασιλακόπουλε.

Γιάννης: Καλησπέρα σας.

Ε.Α: Χαίρομαι πάρα πολύ για τη γνωριμία και χαίρομαι ιδιαίτερα που θα κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Γιάννης: Κατ’αρχήν, η τιμή είναι δική μου. Δεύτερον, με λένε Γιάννη. Θεωρώ ότι οι τυπικότητες δεν διασφαλίζουν το σεβασμό. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι σε όλους τους πολιτικούς μας ταγούς, μιλάω στον ενικό μια και είμαστε δημοσιογράφοι. Όταν γυρίζουν την πλάτη τους, τη βρίζουμε. Άρα, δεν είναι αυτονόητο ότι σεβόμαστε κάποιον αν δεν του μιλάμε στον ενικό. Θεωρώ ότι η καλή χρήση του ενικού και η καλή διαχείριση μιας φιλικής σχέσης είναι αυτή που αποδεικνύει το σεβασμό, περισσότερο από τον ενικό.

Ε.Α: Βρισκόμαστε εδώ για να μιλήσουμε για τον Ανώνυμο Αποστολέα. Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγγραφή θεατρικών κειμένων;

Γιάννης: Απ’ ότι θυμάμαι, το πρώτο μου πρωτόλειο το οποίο είχε εξαιρετικά πολλές τεχνικές αδυναμίες, γράφτηκε όταν ήμουν 16 ετών. Γενικώς, έχω μια σχέση με τη γραφή που με συνδέει από την πρώτη μου συνειδητή επαφή με τον κόσμο. Έζησα σε μια εποχή των τεράστιων αλλαγών που αφορούσαν τη χώρα και τον κόσμο, τον πλανήτη, την Ευρώπη και όλους μας. Έζησα όμως και μια προσωπική, δύσκολη διαδρομή γιατί πρέπει να πουμε στον κόσμο ότι κουβαλάω ένα μικρό, - μικρό το έκανα εγώ- κινητικό πρόβλημα όταν ήμουν περίπου 18 μηνών, το οποίο απλώς το εξανέμισα ή το αντιμετώπισα αποτελεσματικά. Πολύ μικρός, 3-4 χρονών διάβαζα εφημερίδα και καταλάβαινα τι έλεγε και επίσης άρχισα να γράφω, να σκαρώνω πράγματα. Αυτό μ’έκανε να αποκτήσω ένα όπλο παραπάνω και να πω ότι είμαι εδώ για να κάνω κάτι περισσότερο από τα κλασσικά πράγματα. Όμως θεώρησα πάντα ότι η ζωή είναι μια μάχη, είναι ένας πόλεμος. Είναι μάχες, άλλες τις κερδίζουμε, άλλες τις χάνουμε. Αλλά καμία μάχη δεν χάνεται πριν δοθεί.

Ε.Α: Πως γεννήθηκε ο Ανώνυμος Αποστολέας ως ιδέα;

Γιάννης: Ο Ανώνυμος Αποστολέας γεννήθηκε ως ιδέα σε επίπεδο μυθοπλασίας από ένα πάντρεμα του ρεπορτάζ γιατί κλείνω φέτος τα 25 χρόνια στο στίβο, έχοντας δουλέψει σε πάρα πολλές καθημερινές, εβδομαδιαίες εφημερίδες, ραδιόφωνο, περιοδικά και λοιπά. Πάντρεψα λοιπόν τις πάμπλουτες εμπειρίες μου από το ρεπορτάζ με την έμπνευση του μύθου. Αυτός ήταν ο άξονας που έχει γραφτεί. Εγώ θεωρώ ότι ο δημιουργός στις εποχές της κρίσης πρέπει να φωνάζει δυνατότερα ακόμα και αν οι απολαβές όλων των ανθρώπων γύρω του είναι πολύ μικρές. Το έργο το είδατε, ήθελα να δώσω μια διάσταση πέρα από το μύθο, την πλοκή, το σασπένς, αφυπνίζει συνειδήσεις. Η δεύτερη παράμετρος του εναύσματος είναι η πρωταγωνίστρια του έργου, η Μαρία Δεληκωνσταντίνου με την οποία συνεργαστήκαμε με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία και πέρσι στην κωμωδία: Μέθοδος Αντισύλληψης που ανέβηκε στο θέατρο Λύχνος. Πάντα πρέπει να θυμάσαι το πρώτο σου βήμα γιατί αυτό είναι οδηγός και για τα επόμενα. Είπε λοιπόν ότι μετά από πολλά χρόνια υπηρέτησης της υποκριτικής τέχνης, ήθελε να παίξει έναν καταλυτικά δραματικό ρόλο. Και θέλω να σας πω ότι σε 15 μέρες, της πήγα το κείμενο και της είπα: «Αυτό είναι γραμμένο για σενα». Το διάβασε, της άρεσε και μαζί ξεκινήσαμε όλα τα περιφερειακά πράγματα που στήνουν ένα θεατρικό έργο. Αυτό που σας λέω τώρα, κρατήστε το: Δεν είμαι δημιουργός, είμαι συγγραφέας. Δεν είμαι παραγωγός, ανακατεύομαι στην παραγωγή εξ’ανάγκης γιατί για να επιβληθείς σ’ένα χώρο και να γίνεις αυτό που λεμε mainstream , πρέπει να αποδείξεις για κάποια χρόνια ότι έχεις άντερα να σταθείς μόνος σου και να πεις ότι πιστεύεις πολύ σ’αυτό που κάνεις και θα σε ακολουθήσει και ο κόσμος. Το έργο πέρασε από χίλια μύρια κύματα, είναι ένα έργο το οποίο λατρεύω, αγαπάω, πραγματικά το θεωρώ από τα καλύτερα πράγματα που έχω γράψει. Τώρα, θέλω να είναι ισχυρότερο μόνο από το επόμενο. Νομίζω ότι έχει πετύχει τους στόχους του. Ο Ανώνυμος Αποστολέας έχει την τύχη να φιλοξενείται σ’έναν από τους εξαιρετικότερους θεατρικούς χώρους στην Αθήνα, στο θέατρο ΠΚ και έχει και την τύχη να γίνεται αντικείμενο διαχείρισης από σοβαρούς ανθρώπους στο θέατρο. Ο Παύλος Κουρτίδης είναι ένας από τους βαθύτερους γνώστες του πράγματος και θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι πρέπει να τον ευχαριστήσω ξεχωριστά γιατί μου έχει φερθεί καλύτερα από αδερφός. Ο Ανώνυμος Αποστολέας γεννήθηκε, μεγαλώνει, δεν πέθανε στη θερμοκοιτίδα και θεωρώ ότι ο κύκλος που κλείνει στις 23 Ιανουαρίου , δεν θα είναι ο τελευταίος παρ’ότι έχει άλλα 13 έτοιμα αδερφάκια αν θεωρήσουμε ότι είναι παιδί μου.

Ε.Α: Είναι πνευματικό παιδί, είναι πολύ σπουδαίο.

Γιάννης: Έχω λοιπόν άλλα 13 παιδιά που περιμένουν στο συρτάρι.

Ε.Α: Το κείμενο του Ανώνυμου Αποστολέα μιλάει πολύ για την Ελλάδα και τη Γερμανία και συγκεκριμένα, υπάρχει ένα κεντρικό γεγονός, το οποίο είναι κομβικό και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Αναφέρομαι στο αεροπορικό δυστύχημα. Για να μην τα πολυλογούμε, νομίζω ότι αυτό το ζήτημα έχει πολλές προεκτάσεις στη σημερινή εποχή, σε αυτό που ζούμε και λέγεται οικονομική κρίση. Εσείς, αφορμηθήκατε από την παρούσα κατάσταση για να γράψετε και να καταθέσετε αυτό το γεγονός;

Γιάννης: Κάποια στιγμή, θα πρέπει να ειπωθούν αλήθειες, τις οποίες πρέπει να ακούσουν όσοι περισσότεροι γίνεται. Τα ερεθίσματα που έχω στη γραφή μου, στη σκέψη μου, στο διάβασμα μου αν θέλετε, είναι επηρεασμένα από το ρεπορτάζ. Αυτό έχει τη σημασία του και στη ροή. Επειδή η εκτίμηση μου είναι να ειπωθεί η πραγματικότητα όπως είναι, αυτό είναι απλώς μια αποτύπωση της απόλυτης αλήθειας δηλαδή εξετάζει, κρίνει και αποκαλύπτει στάσεις και τρόπους αντιμετώπισης χώρων με μυθοπλαστική διάσταση. Έτσι, ο θεατής βλέπει θέατρο αλλά ο πυρήνας είναι αληθινός. Τώρα, το να μη φτάσουν τα χρήματα στην Ελλάδα είναι άλλο θέμα. Έχουν μεταχειριστεί κάποιοι πολύ σύνθετα κόλπα για να βάλουν αυτή τη χώρα στο χέρι, σε δύσκολη κατάσταση και να την κάνουν ένα πολύτιμο υλικό που πουλιέται φτηνά. Αυτό που πρέπει να μείνει είναι ότι όσοι προβληματίζονται με το περιεχόμενο του Ανώνυμου Αποστολέα, τον τρόπο που οδηγείται το αληθινό γεγονός στο μύθο και από εκεί στο θεατρικό σανίδι, δεν πρέπει καθόλου να υποτιμήσουν αυτή την εκδοχή. Θεωρώ ότι η κοινωνία πρέπει να ξέρει περισσότερα από όσα ξέρει.

Ε.Α: Πιστεύετε ότι η εποχή που ζούμε, ευνοεί ή αν θέλετε, δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για να ειπωθούν αλήθειες έτσι όπως πραγματικά είναι;

Γιάννης: Μόνο τώρα μπορεί. Ότι και να πεις σε μια περίοδο ευμάρειας, έχει μόνο θεολογικό περιεχόμενο. Αποτελεί μια θεωρητική προσέγγιση που θα μπορούσε να υπηρετείται κατά το δοκούν από μια ομάδα ανθρώπων ή μια κοινωνία που βρίσκεται σε καλή κατάσταση, καταναλώνει και ταξιδεύει εύκολα. Στις δυσκολίες όμως, μπαίνουν τα γιατί. Και όταν ακούτε αφορισμούς, να φοβάστε αυτούς που τους διατυπώνουν. Η απάντηση πρέπει να δίνεται στεγνά και όπως πρέπει να ακουστεί, δεν γίνεται αλλιώς.

Ε.Α: Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε με τον Ανώνυμο Αποστολέα;

Γιάννης: Θα σου έλεγα ότι αν είσαι φίλη απλώς των έργων με πλοκή, με διάσταση, νομίζω ότι είναι καλογραμμένο έργο που κρατάει το ενδιαφέρον για δύο ώρες, με μουσικούς ήχους που επίσης προσθέτουν. Αν πρέπει να περάσουμε στη μηνυματική διάσταση, εγώ θέλω με αυτή την εκδοχή να καλέσω τον κόσμο να ξυπνήσει. Όχι απαραίτητα για να αντιδράσει, δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά και μάλλον κάποια στιγμή χάνει και την αξία του να το λες συνέχεια. Θέλω να μπορώ να συμβάλλω στη διαδικασία να καταλάβει η κοινωνία ότι παίζεται. Μπορεί να περνάμε ότι περνάμε. Δεν θα ήθελα να είχα γύρω μου ανθρώπους που ζουν στην άγνοια. Πιστεύω ότι αυτό το πράγμα έγινε μηχανικά γιατί έτσι τους είπαν στην τηλεόραση. Ακούγοντας τις συζητήσεις που γίνονται έξω από το θέατρο, καταλήγω ότι κάπου φτάνουμε και αυτό με ικανοποιεί.

Ε.Α: Το κείμενο φέρει χαρακτηριστικά από το αστυνομικό μυθιστόρημα ως επί το πλείστον. Σας ενδιαφέρει πολύ, η πλοκή ενός αστυνομικού έργου;

Γιάννης: Γράφω τα πάντα. Αλλά, πρέπει να αποδεχτούμε όλοι ότι κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι κατεβασμένος από το φεγγάρι, από άλλο πλανήτη. Υπάρχουν συγγραφείς που με έχουν επηρεάσει βαθιά. Ένας από αυτούς που εγώ θεωρώ χαωδώς τεράστιο, νομίζω ότι η προσφορά του ήταν ιδιαίτερα μεγάλη και δεν έχει ακόμα αποτιμηθεί. Μιλάω για τον Γιάννη Μαρή. Πάντα με γοήτευαν οι πλοκές των έργων του.

Ε.Α: Τι σημαίνει η συγγραφή κειμένων για τον Γιάννη Βασιλακόπουλο;

Γιάννης: Η ζωή του όλη. Γράφω οποιαδήποτε ώρα της μέρας. Για να μιλήσουμε πιο ελεύθερα, έχω ένα βίτσιο: γράφω 12-3 το πρωί, όταν είναι όλα ήρεμα και όταν ξέρω ότι η ικανότητα να χτυπήσει ένα τηλέφωνο για να με ταράξει με μια εξέλιξη, μια είδηση, ένα νέο αυτό θα γίνει ελάχιστα γιατί κοιμάται ο κόσμος. Άρα, αυτός ο γάμος με τη νύχτα νομίζω ότι έχει σφραγίσει την πορεία μου και τη διαδρομή μου. Η συγγραφή κειμένων ακόμα και σκέψεων είναι η καθημερινότητα μου, με την έννοια ότι μπορώ τη συνάντηση μας να την κάνω βιβλίο. Έχω όμως μια ένσταση ως προς τους δημιουργούς που κάθονται μόνο σπίτι τους και μόνο γράφουν. Πρέπει να ζεις και μετά να γράφεις.

Ε.Α: Όχι το αντίθετο;

Γιάννης: Το να γράφεις και μετά να ζεις;

Ε.Α: Ναι, δεν γίνεται αυτό.

Γιάννης: Να ζεις κατ’αρχήν. Για να έχεις να πεις κάτι, πρέπει να έχεις κάτι κοινό με πέντε ανθρώπους και αυτοί οι πέντε άνθρωποι να έχουν ερεθίσματα, τα οποία εσύ τα αξιοποιείς με διαφορετικό τρόπο από εκείνους και γι’αυτό γράφεις. Πρέπει να ζυμώνεσαι επίσης. Ξέρετε, ο κώδικας της ηθικής δεν είναι πλαστελίνη, σίγουρα είναι διαφορετικός από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η απόρριψη των κακών πραγμάτων στη ζωή εκτός από τα ανεπανόρθωτα πράγματα, πρέπει να γίνεται μετά από επαφή σου με αυτά. Τι εννοώ: τρία πράγματα θεωρώ ασυγχώρητα και εγκληματικά. Πρώτο, την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Δεύτερο, το βιασμό οποιουδήποτε έμβιου όντος, εννοώ την κακοποίηση και τρίτο, τα πράγματα που οδηγούν στο θάνατο, παραδείγματος χάρη, το εμπόριο ναρκωτικών. Δεν μπορείς να είσαι κλεισμένος σε μια γυάλα, σ’έναν γυάλινο πύργο και να λες: εγώ δεν θα χρωστάω, δεν θα παίρνω ναρκωτικά.

Ε.Α: Μίλησε για αυτό ο Tennessee Williams στο Γυάλινο κόσμο και περιέγραφε τα άσχημα αποτελέσματα. Οι ήρωες του είχαν άσχημη εξέλιξη.

Γιάννης: Επειδή ήταν μέσα στο γυάλινο πύργο. Μπορείς να ελέγξεις πάθη σαν το τζόγο; Δεν πρέπει να τζογάρεις αλλά δεν αρκεί να ξέρεις μόνο τους κανόνες.

Ε.Α: Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τους ηθοποιούς να βρίσκονται στον Ανώνυμο Αποστολέα; Πως εμπιστευτήκατε ένα πνευματικό σας παιδί σε αυτή την ομάδα;

Γιάννης: Αλληλοδοκιμαστήκαμε. Ξέρετε, οι ηθοποιοί είναι περίεργη ράτσα, αγαπημένη μου ράτσα. Ένα περίεργο είδος ανθρώπων με ιδιοσυστασία την οποία αν δεν μπορείς να διαχειριστείς, καλό είναι να μην ανακατευτείς καθόλου. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικά σκληρά εργαζόμενοι και εξαιρετικά αδικημένοι στις αμοιβές τους τόσα χρόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουν και αυτοί λάθη. Η βιομηχανία του θεάματος παίρνει πολλά λεφτά αλλά οφείλω να σου πω ότι οι ηθοποιοί παίρνουν τα λιγότερα. Πιστεύω ότι πρέπει να αμείβονται εν τοις πράγμασι. Οι ηθοποιοί λοιπόν, είναι αυτοί που επενδύουν στο πράγμα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι προϊόντα.

Ε.Α: Είναι αναγνωρίσιμοι.

Γιάννης: Είναι προϊόντα δηλαδή ο ηθοποιός που είναι πάρα πολλά χρόνια στο θέατρο, λογικά πρέπει να έχει φτιάξει έναν ισχυρό κώδικα. Τον κυνηγούν από θέατρο σε θέατρο, που παίζει, που εμφανίζεται κλπ.

Ε.Α: Τελικά, τι είδους σχέση αναπτύξατε με τους ηθοποιούς;

Γιάννης: Εγώ έχω κάνει στο θέατρο φιλίες ζωής και έχω περάσει πολλές στιγμές με ανθρώπους που δεν αναγνώρισαν όταν έπρεπε τα λάθη τους και δεν αναγνώρισα και εγώ τα δικά μου ανά περιπτώσεις. Οι ηθοποιοί έχουν γοητεία της λάμψης ότι είναι ηθοποιοί. Είναι σημαντικοί άνθρωποι, αναπαράγουν και υπηρετούν τον πολιτισμό αλλά μερικοί από αυτούς δεν είναι προσγειωμένοι στο 2017. Επίσης, ο καθένας που ασχολείται με αυτό, αναπτύσσει θέλοντας και μη ένα Εγώ. Μερικοί, το Εγώ τους το αναπτύσσουν διότι το αξίζουν, το’ χουν κερδίσει. Άλλοι το βλέπουν και λενε: Θέλω και εγώ. Πρέπει να το χτίζεις. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως στη ζωή, έτσι και στο θέατρο υπάρχουν πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές, μετέχοντες και κομπάρσοι. Δεν γίνεται αλλιώς, δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα.

Ε.Α; Άρα είστε της άποψης ότι στη ζωή είμαστε μαχητές.

Γιάννης: Κατά βάση. Ξέρεις, οι μάχες έχουν και δυσάρεστα πράγματα μέσα. Δεν έχεις να κάνεις μόνο με εύκολα πράγματα, καλά λόγια και αγάπες.

Ε.Α: Αγωνιζόμαστε για τα πάντα.

Γιάννης: Όλα τα πράγματα είναι διεκδικήσιμα. Δεν είναι εύκολο να προσπαθήσουν όλοι με το ίδιο πάθος, με την ίδια ζέση. Οφείλει κάποιος να προσπαθεί όσο μπορεί, να μην το παρατάει το παιχνίδι.

Ε.Α: Πόσες ώρες την ημέρα δουλεύετε για να βγάλετε ένα θεατρικό κείμενο;

Γιάννης: Αρκετές. Κλείνω το οχτάωρο. Σου λέω επειδή η δουλειά μας και η δημοσιογραφική και η συγγραφική έχει να κάνει με το τι γίνεται έξω. Να ξέρεις ότι όποιος σου πει ότι γράφω είκοσι ώρες τη μέρα είναι κακός συγγραφέας.

Ε.Α: Γιατί αυτό;

Γιάννης: Γιατί δεν προλαβαίνει να ζήσει. Γράφω αρκετά πυκνά, πολλές ώρες τη μέρα και όλα τα πράγματα που κάνω είναι γύρω από το γράψιμο. Είναι για να γραφτούν ή να τοποθετηθούν σε μια κόλλα χαρτί με κάποια δομή κλπ. Σκαρώνω χαρακτήρες αλλά πρώτα απ’όλα τους ζω. Έχω γνωρίσει τους εφτά τελευταίους πρωθυπουργούς της χώρας αλλά έχω γνωρίσει υπουργούς, καλλιτέχνες, αθλητές, πόρνες, ναρκομανείς, τοξικομανείς. Όλοι αυτοί είναι η κοινωνία και δεν μπορείς να εξαιρέσεις κανέναν απ’αυτό που λεμε έμπνευση.

Ε.Α: Επομένως, αντιμετωπίζετε τα έργα σας ως αυτόπτης μάρτυρας;

Γιάννης: Όχι εγώ, το μυαλό μου. Εδώ πάμε σε μια άλλη ερώτηση για το πώς ξεκινάς, φτιάχνεις πρώτα χαρακτήρες ή πρώτα τους ζεις; Μια τέτοια ερώτηση απαντιέται δύσκολα. Υπάρχουν πράγματα που με πνίγουν, πρέπει να τα πω και επειδή δεν μπορώ να τα πω φτιάχνοντας φανταστικούς ήρωες μόνο, πρέπει να βγουν πριν φύγω απ’το μάταιο τούτο κόσμο. Το θέατρο αν το δεις σαν εμπορική πράξη, μόνο παίρνεις. Δεν σου δίνει το θέατρο.

Ε.Α: Ας περάσουμε στο χώρο της δημοσιογραφίας. Είστε ένας έμπειρος δημοσιογράφος με πολλά χρόνια στο χώρο. Αν προσπαθούσαμε να χτίσουμε καρέ- καρέ το δημοσιογραφικό παρελθόν του Γιάννη Βασιλακόπουλου, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θυμάστε;

Γιάννης: Θυμάμαι όταν πέρασα το πρώτο κατώφλι εφημερίδας στα 16,5 μου χρόνια και μ’έπιασε απ’το χέρι ο μακαρίτης ο δάσκαλος μου, ο Γιώργος Μάγνης. Του οφείλω πολλά πράγματα. Ήμουν στην εφημερίδα Αδέσμευτη γνώμη(1989-1991), μια εβδομαδιαία εφημερίδα των νοτίων προαστίων στην οποία πρωτοείδα τη φάτσα μου και καλούτσικα γραμμένα κείμενα, άρθρα, ρεπορτάζ κλπ. Στην αρχή της δημοσιογραφικής διαδρομής μου, έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρώ πατέρα μου γιατί είναι και αυτός που μ’έσπρωξε στο να συνεχίσω να γράφω θέατρο είναι ο Γιάννης Καλαμίτσης. Ξεκίνησα να κάνω ραδιόφωνο το 1997, του έδωσα δειλά δειλά τα πρώτα μου θεατρικά κείμενα που μπορούσαν να διαβαστούν. Μου είπε: έχεις ατέλειες αλλά συνέχισε να τις ψάξεις. Ο Γιάννης που ήξερε το χώρο, ήταν αυστηρός κριτής. Αυτή η διαδρομή μου κράτησε τρία χρόνια στον Αντέννα τότε.

Ε.Α: Ραδιόφωνο;

Γιάννης: Ναι, ναι. Συνυπήρξα με έναν άλλο τεράστιο συνάδελφο και εξαιρετικά καλό φίλο, το Γιώργο Χουδαλάκη. Είμαστε και οι δύο, παιδιά του Καλαμίτση. Όταν άλλαξα ραδιοφωνική στέγη, είχα τη δυνατότητα να αρχίσω να χτίζω σχέσεις ζωής. Ειδικά ο Καλαμίτσης ήταν μια τέτοια σχέση που όταν έφυγε από τη ζωή, ένιωσα ότι χάνω ένα κομμάτι από μενα. Πραγματικά, ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος και το μέγεθος της επιρροής του πάνω μου. Ύστερα, πέρασα στο πολιτικό ρεπορτάζ και ξεκίνησε μια διαδρομή σχέσεων με πολιτικούς άνδρες και γυναίκες της σύγχρονης Ελλάδας. Ένιωθα να είμαι δίπλα, εκεί που γραφόταν η ιστορία. Ήμουν παρών στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τον Κώστα Καραμανλή και τον Τάσο Παπαδόπουλο στη Λουκέρνη το 2004. Ήμουν εκεί που έβαλε το περίφημο βέτο στο ζήτημα των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ο Καραμανλής το 2007 στο Βουκουρέστι. Ήμουν εκεί όταν υπογραφόταν το Σύμφωνο Μπουργκάς Αλεξανδρούπολης στη Μόσχα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, το οποίο περιελάμβανε τον αγωγό φυσικού αερίου πράγμα το οποίο υποδόρια πραγματεύεται και ο Ανώνυμος Αποστολέας. Ύστερα πήγαμε στις επιθετικές θέσεις κάποιων εφημερίδων. Εδώ ξεκίνησε για μένα μια νομική δημοσιογραφική διαδρομή όταν ξεκίνησε ο χώρος να αποτελεί ένα σε πολλές περιπτώσεις, χημείο παραγωγής fake news, τώρα είναι της μόδας ο όρος. Άρχισαν να υπάρχουν δυσκολίες και πάρα πολλές ασυνέπειες στο πως πληρώνονται οι δημοσιογράφοι.

Ε.Α: Να μείνουμε στο κομμάτι της δημοσιογραφίας και να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια δυστυχώς, η έννοια δημοσιογραφία έχει αποκτήσει ένα κακό όνομα. Τι έχετε να σχολιάσετε πάνω σε αυτό;

Γιάννης: Δικαίως έχει κακό όνομα η δημοσιογραφία διότι έχουν πάρει τον άξονα της διαχείρισης πρώτου πλάνου στη δημοσιογραφία, άνθρωποι που βαφτίστηκαν ή έγιναν μεγαλοδημοσιογράφοι με την έννοια της επικοινωνίας χωρίς να το αξίζουν. Δεύτερον, έκαναν φάμπρικα το ψέμα. Ανεξάρτητα από το τι ψηφίζεις ή τι πιστεύεις, αυτό είναι εξόφθαλμο. Να σου θυμίσω τις παραμονές των εκλογών το Γενάρη του 2015, ήταν οι πρόωρες εκλογές που κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας. Στις εφημερίδες, τρεις μέρες πριν τις εκλογές πρέπει να σου πω ότι στο δημοψήφισμα, ανεξάρτητα από το αν αποφασίζεις σωστά ή λάθος, πήγαιναν με τρόπους τρομολαγνικούς μια μέρα πριν, σε συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό, δημοσκοπήσεις που έδειχναν το ΝΑΙ πάρα πολύ μπροστά. Το’ βλεπες, δεν ήταν έτσι. Βλέπεις ότι με ανθρώπους που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα και έχουν κάνει διάφορα πράγματα στη ζωή τους, φοβούνται να ανοίξουν μέτωπο οι δημοσιογράφοι. Δεν είναι έτσι. Έχουμε φάει πολύ χρόνο ως κοινωνία, ασχολούμενοι με αποδιοπομπαίους τράγους. Δεν έχουμε καιρό για τέτοιους. Η χώρα δεν είναι η πρώτη φορά που περνάει κρίση, η χώρα βρίσκεται σε αιώνια κρίση από το 1930 και αυτό που έχει οδηγήσει στη βίωση της είναι ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, οι πολίτες προσαρμόζονταν με αυτά που είχαν. Οι δημοσιογράφοι λοιπόν, έχασαν την καλή έξωθεν μαρτυρία, κυρίως απώλεσαν την ιδιότητα του πνευματικού ανθρώπου όταν αποκαλύφθηκε απροκάλυπτα πλέον ότι μερικοί από αυτούς παίζουνε παιχνίδια. Άρα λοιπόν, σε μια κοινωνία που απευθύνεσαι και στο ορκίζομαι, δεν είναι ηλίθια η κοινωνία, έχει κρίση, δεν μπορείς να ζητάς να μην εξοργίζεται, με άγνωστες συνέπειες της οργής από τη στάση αυτή.

Ε.Α: Θεωρείτε ότι η οικονομική κρίση μας έκανε περισσότερο ανθρώπους;

Γιάννης: Κάθε λαός έχει την ιδιοσυστασία του. Οι Έλληνες έτσι κι αλλιώς είναι από τη φύση τους περισσότερο ουμανιστές πολίτες σίγουρα σε όλη την Ευρώπη και πριν την κρίση. Η κατάσταση όμως μπαίνει σε μια λογική υποχρεωτικής αλληλεγγύης έτσι κι αλλιώς και πρέπει να σε πιάσω από το χέρι, να με πιάσεις απ’ το χέρι. Πρέπει να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον. Ξέρεις τι κακό έχει ο Έλληνας ως φυλή; Δεν έχει υπομονή.

Ε.Α: Ούτε ενσυναίσθηση πιστεύω.

Γιάννης: Ανεξάρτητα απ’αυτό, όταν λες στον άλλον να κάνει κάτι και εσύ το περιμένεις αύριο.

Ε.Α: Δεν γίνεται αυτό, θέλει δουλειά.

Γιάννης: Είμασταν πάντα άνθρωποι, πιο άνθρωποι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο, αν περπατήσεις στην Πανεπιστημίου και ρωτήσεις: «Αδερφέ, τι ώρα είναι;» αυτή η εκφορά δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Όμως, είμαστε ανυπόμονοι και ορισμένες φορές χάνουμε το μέτρο μας.

Ε.Α: Υπάρχει κάποια άλλη θεατρική δουλειά που ετοιμάζετε και θέλετε να την ανακοινώσετε;

Γιάννης: Βέβαια. Πρέπει να σου πω ότι έχω έτοιμη μια κωμωδία, την Ψήφο αψήφιστη. Είναι πολιτική κωμωδία. Είμαι πολύ κοντά στο να ολοκληρώσω μια ακόμα κωμωδία με τίτλο: Οι ένοικοι που αφορά τη συνύπαρξη τριών άστεγων σ’ένα ερημωμένο νεοκλασσικό της Πλάκας. Μέσα από τη σύγκρουση χαρακτήρων, βγαίνουν πράγματα, πολύ γέλιο αλλά υπάρχει και συγκίνηση. Εκτιμώ δε, ότι οι Ένοικοι θα είναι σε θέση ακόμα και να ανέβουν στη σεζόν 2017-2018 και θέλω να πιστεύω ότι στο αγαπημένο μου πια θέατρο ΠΚ, πρέπει να σου πω ότι ήδη έχουμε κάνει μια κουβέντα με τον Παύλο Κουρτίδη.

Ε.Α: Πως οραματίζεστε το μέλλον όσον αφορά τη δημοσιογραφία; Τι έχετε κατά νου να κάνετε στο μέλλον;

Γιάννης: Να βρω ένα σοβαρό εκδότη που να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, στην ώρα του έστω και αν δίνει ελάχιστα λεφτά. Εάν βρω ένα σοβαρό εκδότη θα λειτουργήσω και εγώ όπως είμαι. Γιατί, ρεπόρτερ είμαι. Αν δεν βρω αυτόν τον εκδότη, θέλω πολύ σύντομα να ξανακάνω ραδιόφωνο και να ρίξω εξαιρετικά ιδιαίτερο βάρος στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Κυρίως στο θέατρο. Έχω ακόμα και μια έτοιμη κωμωδία: Το ασανσέρ. Είναι δύο χαρακτήρων και γενικώς, έχω πράγματα που συζητάω και θα ήθελα να γίνουν άμεσα. Όσον αφορά τον Ανώνυμο Αποστολέα, θέλω να σου πω ότι έχω τη χαρά φέτος εκτός από τη Μαρία Δεληκωνσταντίνου που είναι εξαιρετική ηθοποιός, τον Δημήτρη Τοπαλίδη, έναν ηθοποιό που σηκώνει στις πλάτες του πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς δυσκολία και με εξαιρετικό ταλέντο. Τον Νίκο Καραγιώργη, ένα μεγάλο ηθοποιό που δεν έχει αξιοποιηθεί όπως πρέπει. Ευχαριστώ τον Αντώνη Κοκολάκη, είναι απίστευτα χαρισματικός άνθρωπος αλλά και ποιοτικός φίλος. Ευχαριστώ τον πολύ καλό ηθοποιό Λευτέρη Λουκαδή, τον έμπειρο Βαγγέλη Πυρινή και τη Δήμητρα Στάικου.

Ε.Α: Αν σας ζητούσα να κάνετε έναν απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, τι θα λέγατε πάνω σε αυτό;

Γιάννης: Ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Καμία χρονιά δεν είναι κακή όταν έχει μέσα δημιουργία, παραγωγή και προσπάθειες. Δεν ήταν χαμένη χρονιά. Η επόμενη όπως πάντα, ελπίζουμε να είναι καλύτερη. Δεν ήταν από τις πιο εύκολες χρονιές της ζωής μου. Είχε μέσα μπόλικα πράγματα, καλά και κακά, μου έδωσε την ευκαιρία να ζυμωθώ περισσότερο. Και επειδή κάνουμε και απολογισμούς, έχω κάνει λάθη. Δεν μιλάω για το θέατρο, μιλάω γενικά για τα οποία να ζητήσω συγγνώμη. Έχω κάνει και σωστά πράγματα για τα οποία περιμένω μια συγγνώμη που μου οφείλουν κάποιοι άλλοι. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για μενα είναι όταν ανταλλάσσω ευκαιρίες με κάποιον.

Ε.Α: Σας ευχαριστώ πολύ.

Γιάννης: Και εγώ.