Συνέντευξη με τους Γιάννη και Πάρη Πιχαρίδη

Ο Πάρης Πιχαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με την μουσική από μικρή ηλικία, με σπουδές πάνω στην κλασσική και παραδοσιακή μουσική. Είναι απόφοιτος πολιτικών επιστημών. Το 2006 υπήρξε ιδρυτικό μέλος, ως κιθαρίστας και τραγουδιστής και τραγουδοποιός του ελληνόφωνου εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος Αναχάπαρα, έχοντας 2 ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές και 1 ep single. Παράλληλα εργάστηκε ως παραγωγός και ενορχηστρωτής σε διάφορες δισκογραφικά project. Το 2013 συνδημιουργεί το διαδραστικό θεατρικό έργο Paranormal, το οποίο παρουσιάστηκε για 2 συνεχής σεζόν με μεγάλη επιτυχία σε κοινά των Αθηνών και της περιφέρειας. Το 2017 παρουσιάζει στην σκηνή του θεάτρου Άλφα Ιδέα το νέο του έργο, σε συνδημιουργία με τον Γιάννη Πιχαρίδη, η Ντουλάπα της Οργής.

Ο Γιάννης Πιχαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Η ενασχόληση με τον χώρο τον τεχνών ξεκίνησε σε μικρή ηλικία με σπουδές στην μουσική και την συμμετοχή του σε διάφορα μουσικά σχήματα. Το 2006, δημιούργησε το μουσικό συγκρότημα Αναχάπαρα, μαζί με τον Πάρη Πιχαρίδη και συμμετείχε ως τραγουδοποιός, κιθαρίστας και τραγουδιστής, έχοντας 2 ολοκληρωμένες δισκογραφικές κυκλοφορίες και ένα ep single. Τα επόμενα χρόνια, παράλληλα με την πορεία του συγκροτήματος εργαζόταν ως designer και visual artist. Το 2013 συνδημιουργεί το διαδραστικό θεατρικό έργο Paranormal, το οποίο παρουσιάστηκε για 2 συνεχής σεζόν στην Αθήνα και σε πόλεις της περιφέρειας. Το 2017 παρουσιάζει στην σκηνή του θεάτρου Άλφα Ιδέα το νέο του έργο, σε συνδημιουργία με τον Γιάννη Πιχαρίδη, η Ντουλάπα της Οργής.

Οι Γιάννης και Πάρης Πιχαρίδης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου.

Ε.Α: Σε αυτή τη ζωντανή συνέντευξη, είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω ότι θα συνομιλήσω με τον Γιάννη και τον Πάρη Πιχαρίδη, τους δημιουργούς του έργου: «Η ντουλάπα της οργής» που παρουσιάζεται στο θέατρο Άλφα-Ιδέα. Καλησπέρα σας. Πως προέκυψε αυτή η ιδέα;

Γιάννης: Συνήθως οι ιδέες μας προκύπτουν από κάποια θέματα που συζητάμε. Έχουμε μια βασική ιδέα: μας αρέσει κάτι απλό να το μεγεθύνουμε μέχρι να φτάσει στα όρια. Συζητούσαμε για συνθήκες που μπορεί να προκύψουν, όμως κρύβουν μέσα μια πραγματικότητα. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε για αυτό, ξεκίνησε κάτι σαν πλάκα.

Πάρης: Με όλες αυτές τις συνθήκες γελάγαμε εμείς μεταξύ μας. Φτιάξαμε μια σκαλέτα. Από εκεί και πέρα, σταδιακά η μια συνθήκη έδενε στην άλλη και εντάξει, δεν μπορούσαν να δέσουν όλες μαζί. Απέκτησαν μια συγκεκριμένη μορφή. Αυτό μας διασκέδαζε και ήταν η κινητήρια δύναμη για να ξεκινήσουμε αυτό το πράγμα. Πλέον, η ιστορία έγινε κάτι ανεξάρτητο καθώς επίσης ανεξαρτητοποιήθηκε και η ουσία που θέλαμε να προσεγγίσουμε μέσω της θεωρίας, με τα θεωρητικά της ιστορίας μας.

Ε.Α: Πως προέκυψε η ασχολία με τη συγγραφή;

Πάρης: Προέκυψε εντελώς αβίαστα και προέκυψε με την έννοια ότι εμείς ως άνθρωποι είμαστε καλλιτέχνες. Μπορούσαμε μ’έναν εύθυμο τρόπο να περάσουμε κάποια μηνύματα.

Γιάννης: Η ζωή μας πάντα κινούταν γύρω από την τέχνη. Ουσιαστικά, ξεκινήσαμε τις καριέρες μας ως μουσικοί, πάντα γράφαμε μουσική, στίχους, ενορχηστρώναμε. Σταδιακά, χρησιμοποιήσαμε και άλλες τέχνες όπως το digital art. Μετά, περάσαμε στο θέατρο, αρχικά με τα soul video και την κινηματογράφηση που είχαμε αγγίξει πριν και συνεχίζουμε και αγγίζουμε επαγγελματικά, στο χώρο της διαφήμισης. Για μας, το θέατρο είναι εναλλακτικός τρόπος επικοινωνίας.

Ε.Α: Σας ενδιαφέρει πολύ το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι;

Γιάννης: Ναι γιατί στη φάση που είμαστε στη ζωή μας, αυτό θέλουμε να επικοινωνούμε. Τα πάντα έχουν κοινωνικοπολιτική βάση. Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, δεν υπάρχουμε μόνοι μας για να πούμε ότι είμαστε κάτι ανεξάρτητο. Μας αφορά το ποιοι είμαστε και ποιοι εντέλει γινόμαστε, αφορά την αλληλεπίδραση μας με τους ανθρώπους.

Πάρης: Και οι στόχοι μας γενικότερα ήταν προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή να μεταδώσουμε κάποιες ανησυχίες μας, κάποια πιστεύω μας, κάποιες σκέψεις μας στον κόσμο μέσω της τέχνης. Το θέμα είναι ότι σε κάθε παράσταση, προσπαθούμε ο θεατής να κάνει οποιαδήποτε αναγωγή σ’αυτό το πλαίσιο.

Γιάννης: Και εντέλει, αν κάποιος δεν επιθυμεί να εμβαθύνει, θα μπορεί απλά να διασκεδάσει.

Ε.Α: Ένα από τα θέματα που περιγράφει το έργο είναι και η ομοφυλοφιλία που υφίσταται μεταξύ των ανδρών. Σε συνάρτηση με την εποχή που τοποθετείται, δηλαδή στη δεκαετία του 1980 δεν ήταν τόσο απελευθερωμένα τα πράγματα όσο είναι σήμερα. Εσείς, με ποιο σκοπό επιλέξατε να βάλετε στην ήδη υπάρχουσα ιστορία, το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας;

Γιάννης: Επειδή στην παράσταση τα πάντα είναι συμβολισμοί, θέλαμε να δείξουμε πως οι ιδιαιτερότητες κάθε ανθρώπου μπορούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες. Έχουμε 2017 και οφείλουμε ως καλλιτέχνες να πιάσουμε και να ασχοληθούμε με θέματα και να προβάλλουμε χαρακτήρες που πριν από 50 χρόνια ήταν εκτός κανονικότητας.

Πάρης: Η ομοφυλοφιλία ήταν ένα ταμπού πολλών ετών και ως «ουδετερότητα» ήταν πιο μεγιστοποιημένη από το να έχει κάποιος λόγου χάρη, πρόβλημα στην ομιλία.

Ε.Α: Η εποχή που παρουσιάζεται μέσα από το κείμενο, δείχνει τους ανθρώπους να κοιτάζουν πολύ τον εαυτό τους, το Εγώ τους, το ευ ζην τους αλλά όχι πάντα με καλό τρόπο.

Γιάννης: Αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της δεκαετίας του 1980, είναι ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό που συναντάμε. Η δεκαετία αυτή ήταν κυρίως συμβολική και βοηθούσε λίγο στη μυθοπλασία του έργου. Το 1981 και 1989 είναι οι χρονιές όπου αποτελούν την απαρχή της μετανεωτερικότητας, την αρχή του σύγχρονου κόσμου. Αυτό που ζούμε σήμερα, λίγο πιο παλιό.

Πάρης: Συμβολισμοί που δείχνουν ότι η αλλαγή ξεκινάει. Με τα καλά και τα κακά της. Ουσιαστικά, πάμε στα αμιγώς πολιτικά θέματα που θίγουμε μέσω του κειμένου. Τις ημερομηνίες τις χρησιμοποιούμε ως συμβολικά ορόσημα. Το 1981 η μεγάλη αλλαγή, το 1989 η πτώση της μεγάλης αλλαγής και το 1990 μια νέα δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας λίγο πριν το μιλέννιουμ. Σε αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω δημόσια, τον Ιωάννη Βλαχογιάννη, το Βασίλη Θεοδωρίδη και την Έφη Καραγιάννη και να τους ζητήσω συγγνώμη εάν στις πρόβες είμασταν πιεστικοί. Και εμείς είμασταν πιεστικοί μεταξύ μας ως προς το που να καταλήξουμε. Πάντως, δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη ομάδα για να αποδώσει το κείμενο μας και τη σκηνοθεσία μας, έτσι όπως τη σκεφτήκαμε.

Γιάννης: Εγώ και ο Πάρης, πραγματικά νιώθουμε ευτυχισμένοι και ευγνώμονες που συνεργαζόμαστε με τον Γιάννη, το Βασίλη και την Έφη.

Ε.Α: Να μην ξεχάσουμε να πούμε πως μέσα στο έργο αναφέρετε και την έννοια της φιλίας. Τελικά, η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας ή την αντιμετωπίζουμε καθαρά υποκειμενικά με βάση κάποια κριτήρια;

Γιάννης: Η πραγματική φιλία είναι από τα ισχυρότερα συναισθήματα που υπάρχουν στον άνθρωπο. Και όχι μόνο παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας αλλά είναι και πολύ ουσιώδης γιατί τους φίλους μας, εν αντιθέσει με την οικογένεια, τους διαλέγουμε. Πρέπει να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι φίλοι και ποιες είναι κοινωνικές σχέσεις. Η φιλία είναι ισάξια του έρωτα.

Πάρης: Και πρέπει να σε διαλέξει και αυτός για να είναι αμφίδρομη και ειλικρινής η σχέση. Η φιλία δεν θίγεται απλώς στο έργο, είναι ο κινητήριος μοχλός του τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Για αυτό το λόγο αποφασίσαμε η βάση της ιστορίας να κινηθεί πίσω απ’αυτή την τριγωνική σχέση: είτε «φιλική» είτε φιλική χωρίς εισαγωγικά.

Ε.Α: Μου αναφέρατε πριν ότι ασχολείστε και με τη μουσική. Έχετε κάποια δουλειά στα σκαριά;

Πάρης: Υπάρχουν καινούρια τραγούδια ,πάρα πολλά, απλά είμαστε αφοσιωμένοι στο θεατρικό μας έργο.

Γιάννης: Ενδεχομένως, μόλις τελειώσει το project του έργου, να ξαναμπούμε στο στούντιο και να ετοιμάσουμε νέο υλικό. Πειραματιζόμαστε στον ήχο μας σε κάτι διαφορετικό απ’αυτό που είχαμε συνηθίσει να είναι η μέχρι τώρα δισκογραφία μας. Στο θεατρικό, η πρωτότυπη μουσική είναι δική μας. Το τραγούδι του τέλους και το κεντρικό θέμα του θεατρικού, τα έχουμε γράψει εμείς. Πάνω κάτω, αντιπροσωπεύει τον ήχο που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Είναι λίγο πιο ηλεκτρονικός απ’ότι συνηθίζαμε, είμαστε καθαρά κιθαριστικό γκρουπ.

Ε.Α: Με αφορμή τη συνομιλία μας, τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον κόσμο;

Γιάννης: Μέσα από το έργο που ήταν και η αφορμή της συνομιλίας αυτής, το μεγάλο μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε ως άνθρωποι είναι ότι δεν αρκεί μόνο ο εαυτός μας, δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχει ένας περίγυρος που μας προσδιορίζει και μας επηρεάζει. Ο πραγματικός μας εαυτός δεν είναι αυτό που πιστεύουμε πως είμαστε ούτε μόνο αυτό που φερόμαστε, είναι κάτι το ενδιάμεσο. Καλύπτει και τα δύο: και αυτό που αντιλαμβάνονται οι άλλοι για εμάς αλλά και αυτό που εμείς μέσα μας αντιλαμβανόμαστε για τον εαυτό μας. Οπότε, πρέπει να προσέξουμε και τις δύο πλευρές.

Πάρης: Έπιασε τόπο και η δουλειά που κάναμε και η δουλειά των παιδιών να μεταφέρουν στον κόσμο, το μήνυμα της Ντουλάπας της οργής.

Ε.Α: Πως νιώθετε που βρίσκεστε στη σκηνή του Άλφα-Ιδέα και παρουσιάζεται το πνευματικό σας παιδί;

Πάρης: Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα. Μου αρέσει πάρα πολύ. Νιώθουμε εξαιρετική χαρά, ανυπομονώ κάθε εβδομάδα να έρθει η Πέμπτη και να βρεθώ ξανά με τα παιδιά. Το είχαμε συνηθίσει με τις πρόβες και τις τελευταίες δυόμισι εβδομάδες είμαστε καθημερινά στο θέατρο. Είναι εξαιρετική εμπειρία.

Γιάννης: Νιώθουμε χαρά και τιμή γιατί αρχικά, μας δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψουμε πάνω σε μια ωραία σκηνή, σε μια μεγάλη σκηνή όπου μπορέσαμε να αναπτύξουμε τη σκηνοθεσία μας όπως την είχαμε φανταστεί. Νιώθουμε χαρά και τιμή γιατί βρισκόμαστε πραγματικά σ’έναν πολύ φιλόξενο χώρο, σ’έναν χώρο που το έχουν και δουλεύουν άνθρωποι που αγαπούν και γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το θέατρο και βγαίνει αυτή η αγάπη που περιγράφω. Το βιώνουν και οι επισκέπτες, οι θεατές και οι συνεργάτες. Είναι εξαιρετική εμπειρία πραγματικά.

Ε.Α: Κλείνοντας, τι ονειρεύεστε σχετικά με το μέλλον; Θα υπάρξει κάποιο καινούριο κείμενο;

Πάρης: Είναι πολύ νωρίς γι’αυτό. Σαφώς, δεν εφησυχάζουμε. Γράφουμε σημειώσεις, ιδέες κλπ αλλά νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς για να μιλάμε για ένα καινούριο κείμενο. Η ντουλάπα της οργής δεν έχει κλείσει ούτε μήνα παρουσίας. Ευελπιστούμε να μπορέσει να τη δει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος γιατί κατ’εμάς αξίζει πάρα πολύ ειδικά όλο το concept . Είναι κάτι που θα θέλαμε να δει ο κόσμος οπότε δεν ξέρω αν θα σκεφτόμασταν για του χρόνου κάτι, ίσως η ντουλάπα να συνεχίσει για δεύτερη χρονιά. Γενικότερα, δεν καθόμαστε. Ελάτε να οργιστούμε όλοι μαζί (γέλια).

Γιάννης: Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον. Σίγουρα θα θέλαμε από Σεπτέμβρη να κλείσουμε με λίγη Ντουλάπα ακόμα και μετά βλέπουμε. Κάποια στιγμή μελλοντικά, θα υπάρξει καινούρια κείμενο, καινούρια μουσική. Όλα είναι μπροστά.

Ε.Α: Κάπου εδώ, να σας ευχαριστήσω για την κουβέντα στον επαγγελματικό σας χώρο.

Γιάννης και Πάρης: Εμείς σε ευχαριστούμε για τη δυνατότητα που μας έδωσες να μιλήσουμε για το έργο μας και φυσικά για τη συζήτηση που ήταν πάρα πολύ ωραία.