Βρεθήκαμε στην παράσταση “Αμάραντα”
15 Μαρτίου 2017
Λάμπρος Τσάγκας: Οι καλοί θεατές αν γίνουν, έχουν προσλαμβάνουσες και γίνονται καλύτεροι άνθρωποι διότι μπαίνουν στη διαδικασία του πολιτισμού.
17 Μαρτίου 2017
Ο Χρίστος Λύγκας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. Σπούδασε στο Ιστορικό Αρχαιολογικό τμήμα του Α.Π.Θ. (ειδίκευση στην Ιστορία Τέχνης) και παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και σκηνοθεσίας στο H.B. Studio της Νέας Υόρκης, καθώς και σειρά σεμιναρίων με τη σκηνοθέτη Αν. Ρεβή και το Theatre Lab στο Λονδίνο πάνω στην μέθοδο του αγγλικού ερευνητικού θιάσου Theatre de Complicite, τη Μίρκα Γεμεντζάκη πάνω στην αρχιτεκτονική του σώματος και της φωνής, τον σκηνοθέτη Α. Μανωλικάκη πάνω στη μέθοδο του Actors’ Studio, και τον σκηνοθέτη Μ. Μαρμαρινό πάνω σε τεχνικές βιοενέργειας. Τέλος συμμετείχε σε σεμινάριο πάνω στη μέθοδο του Ιάπωνα σκηνοθέτη Tandashi Suzuki. Αυτή τη περίοδο τον συναντάμε σκηνοθετικά στο έργο “Η Πόλη” του Μάρτιν Κριμπ.
Ο Χρίστος Λύγκας σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στη Μαριαλένα Δογγούρη
ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για τη παράσταση “Η πόλη”.
Χρίστος: «Η Πόλη» του Μάρτιν Κρίμπ είναι ένας ζοφερός ύμνος στην βαθειά επιθυμία των ανθρώπων να αφηγούμαστε ιστορίες και να δίνουμε νόημα στην ύπαρξή μας μέσα από αυτές.
Φαίνεται πως ακόμα και σε ένα κατακερματισμένο κόσμο όπως αυτός που ζούμε σήμερα πάντα ένας μουσικός θα παίζει μια μελωδία πάνω στα ερείπια μιας βομβαρδισμένης πόλης ή μία γυναίκα θα ετοιμάζει το φαγητό σε ένα μπαλκόνι με φόντο τα συντρίμμια μιας κατεστραμμένης πόλης.
Έτσι και στο έργο του Κριμπ τα πρόσωπα επιλέγουν να συνεχίζουν να λένε ιστορίες ακόμα κι αν οι ιστορίες τους στερούνται αλληλουχίας ή συχνά ενέχουν τον παραλογισμό και την ασυνέχεια ενός εφιάλτη – με την διαφορά ότι αυτός ο εφιάλτης είναι η πραγματικότητα.
ΜΔ: Που επικεντρωθήκατε σκηνοθετικά;
Χρίστος: Ξεκινάω πάντα χτίζοντας τις σχέσεις των χαρακτήρων του έργου έτσι όπως ορίζονται δραματουργικά από το συγγραφέα. Απαιτήθηκε δουλειά περίπου έξι μηνών για το πως θα προκύψουν οι λέξεις και οι συμπεριφορές των προσώπων. Σε αυτό βέβαια είχα την τύχη να δουλέψω με ιδανικό τρόπο με τον Θοδωρή Οικονομίδη , την Ανδριανή Κυλάφη και την Σταυρούλα Καρτσακλή που ενστερνίστηκαν με πίστη και απόλυτη διαθεσιμότητα τον κοινό θεατρικό κώδικα που δουλέψαμε.
Το βασικό ερμηνευτικό εργαλείο στη Δραματουργία του Κριμπ είναι η λέξη ως φορέας αμφισημίας, σύγκρουσης και χειραγώγησης. Άφησα να πρωταγωνιστήσει λοιπόν η λέξη περιορίζοντας στο ελάχιστο την δράση – σε μια σύγχρονη τραγωδία όπως είναι το έργο οι εκρήξεις είναι εσωτερικές καθώς τα δραματικά γεγονότα έχουν συντελεστεί ήδη σε ένα άλλο χρόνο από την σκηνική τους αφήγηση.
ΜΔ: Πόσο επίκαιρο θεωρείτε πως είναι το έργο;
Χρίστος: Το έργο όταν γράφτηκε έμοιαζε προφητικό για το μέλλον των σύγχρονων κοινωνιών. Σήμερα που ζούμε την επιδείνωση μιας γενικευμένης παγκόσμιας κρίσης αποκτά μια ανατριχιαστική διάσταση. Ενσαρκώνει τους χειρότερους φόβους μας για το πως θα μοιάζει η ζωή μας σε ένα μέλλον όχι και τόσο μακρινό.
ΜΔ: Στο έργο, οι ήρωες βιώνουν ένα καθημερινό συνεχόμενο φόβο. Δραματουργικά, ο φόβος τι ρόλο παίζει στο έργο;
Χρίστος: Νομίζω οτι αυτό που παραλύει τα πρόσωπα στο έργο είναι το χάσιμο του νοήματος στις ζωές τους . Κάποτε ήταν σύζυγοι , εραστές , πετυχημένοι επαγγελματίες , καλοί γείτονες. Σε μια πόλη – φάντασμα συνεχίζουν να υποδύονται αυτούς τους ρόλους μόνο που η ουσία των ρόλων απουσιάζει και αρχίζουν να νιώθουν φαντάσματα των αληθινών εαυτών τους. Ο φόβος αυτής της συνειδητοποίησης τους κινητοποιεί ενστικτωδώς να αντιδράσουν. Δραματουργικά λοιπόν νομίζω πως ο φόβος είναι το στοιχείο που τους κάνει ανθρώπινους στα μάτια μας – όσο είναι αυτό δυνατό σε ένα τόσο ψυχρό και σκληρό θεατρικό σύμπαν σαν αυτό που τους τοποθετεί ο Μάρτιν Κριμπ.
ΜΔ: Τι μηνύματα ευελπιστείτε να περάσετε στους θεατές μέσα από το συγκεκριμένο έργο;
Χρίστος: Η Τέχνη είναι για μένα μια εξομολόγηση, μια αφορμή να προσπαθήσω να καταλάβω κάτι περισσότερο για τον κόσμο τις ανθρώπινες σχέσεις την αγάπη την απώλεια, την προδοσία, το θάνατο. Το έργο είναι ανοιχτό σε πολλές ερμηνείες. Ένας συγγραφέας όπως ο Μάρτιν Κριμπ που γράφει την Πόλη για έναν σύγχρονο κόσμο όπου κάθε δίδαγμα του Διαφωτισμού καταρρέει το τελευταίο πράγμα που θα δοκίμαζε θα ήταν να μιλήσει για μήνυμα. Και θα ταυτιστώ μαζί του. Τα μηνύματα στην εποχή μας είναι πολύ ύποπτα και επικίνδυνα.
ΜΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα “Πρώτες ύλες”.
Χρίστος: Το σχήμα δημιουργήθηκε το 2001 και μέσα στα χρόνια άλλαξε η σύνθεση του. Επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2005 έως το 2011.Τα τελευταία έξι χρόνια ο θεσμός των επιχορηγήσεων δεν υφίστατο. Μόλις πριν από λίγες μέρες όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου πληροφορηθήκαμε ότι θα επανέλθουν οι επιχορηγήσεις . Είμαστε λοιπόν σε αναμονή. Αυτά αφορούν την ιστορία του σχήματος και την σχέση του με τους θεατρικούς θεσμούς.
Αυτό που ορίζει σήμερα την θεατρική ουσία του σχήματος είναι το πάθος, το ταλέντο και ο κοινός θεατρικός κώδικας που κτίζεται συστηματικά εδώ και δύο χρόνια με πρωταγωνιστές τον καταξιωμένο ηθοποιό Θοδωρή Οικονομίδη που η καλή τύχη μας ένωσε καλλιτεχνικά από το 2011 – και που ήταν ο καταλύτης για μένα μιας θεατρικής επανεκκίνησης, και οι ταλαντούχες πρωτοεμφανιζόμενες ηθοποιοί Ανδιανή Κυλάφη και Σταυρούλα Καρτσακλή. Είναι οι ιδανικοί ενσαρκωτές του οράματος για την συγκεκριμένη παράσταση αλλά και για τα θεατρικά σχέδια που θα ακολουθήσουν. Μας ενώνει η κοινή αισθητική και τα ίδια πιστεύω για το σύγχρονο θέατρο και το να δουλεύουμε μαζί είναι για μένα τιμή και συγκίνηση γιατί κανένα στερεότυπο δεν όρισε αυτή την καλλιτεχνική σχέση.
.
ΜΔ: Μελλοντικά σχέδια;
Χρίστος: Οι παραστάσεις της Πόλης θα συνεχιστούν και μετά το Πάσχα στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης, ενώ έχει ήδη προγραμματιστεί η επόμενη παραγωγή του σχήματος για την περίοδο 2017- 18 στο ίδιο θέατρο. Ταυτόχρονα ξεκινά σεμινάριο θεατρικής εκπαίδευσης πάνω στην Αμερικάνικη υποκριτική μέθοδο Sanford Maisner μέσα στο Μάρτιο στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης.
