Συνέντευξη με την ηθοποιό Ιουλία Γεωργίου

Η Ιουλία Γεωργίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Σπούδασε στο θέατρο Τέχνης και τώρα κάνει το μεταπτυχιακό της στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο με θέμα «Θέατρο και Εκπαίδευση». Έχει πληθώρα συμμετοχών στο θέατρο, όπως στην παράσταση «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, «Καληνύχτα Μαργαρίτα» και « Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου. Από τις 27 Ιουνίου θα την δούμε στην παράσταση «B. Οund, το σκηνικό που φοβάται» στην τρίτη της συνεργασία με την Μάνια Παπαδημητρίου, στο δημοτικό θέατρο Πειραιά.

Η Ιουλία Γεωργίου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: «B. ound, το σκηνικό που φοβάται», πες μας λίγα λόγια για αυτήν την παράσταση.

Ιουλία: Η παράσταση διαπραγματεύεται το θέμα της ταυτότητας, το θέμα της μνήμης και το θέμα της γλώσσας. Το θέμα της ταυτότητας, τι σημαίνει; Ποια είναι η ταυτότητα του καθενός, τι βιώματα κουβαλάει, ποιες είναι οι προσδοκίες του, από που έρχεται, που πηγαίνει, τι καθεστώς επικρατεί στο μέρος που έχει γεννηθεί και άλλες τέτοιες απορίες. Κάθε ηθοποιός σε αυτήν την παράσταση κάνει διάφορους χαρακτήρες γιατί υπάρχουν διάφορες συνθήκες κρατών, δηλαδή κράτος σε καθεστώς ειρήνης, κράτος σε πόλεμο, κράτος μετά από διαίρεση και ούτω καθεξής. Έχουμε ιστορίες ανθρώπων που ζουν κάτω από συγκεκριμένα καθεστώτα. Τώρα για τους ανθρώπους που έχουν μετακινηθεί, η παράσταση μας δείχνει πως λειτουργεί η μνήμη για όσα άφησαν πίσω τους. Η γλώσσα που πρέπει να μάθουν για να επιβιώσουν σε ένα νέο περιβάλλον. Αυτό είναι μεγάλο μέρος της παράστασής μας. Από την αρχή ως το τέλος έχουμε κρατήσει ανθρώπους που μεταφράζουν αυτά που λέμε σε μαύρη γλώσσα. Στην παράσταση έχουμε και ζωντανή μουσική που έχει γράψει η Μαρίνα Χρονοπούλου, η οποία θα είναι στο πιάνο σε όλη την διάρκεια της παράστασης. Επίσης προβάλλεται στην παράσταση μια κλίμακα ανθρώπων, από πρόσφυγες που δεν έχουν τίποτα στην ζωή τους μέχρι έναν βουλευτή. Αφηγήσεις ανθρώπων όλων των βαθμίδων.

ΜΔ: Τι χαρακτήρες κάνεις στην παράσταση;

Ιουλία: Κάνω αρκετούς χαρακτήρες. Ο βασικός μου χαρακτήρας είναι μια αλληλέγγυα γιατρός σε μια εμπόλεμη ζώνη, η οποία μένει και δουλεύει στην εμπόλεμη ζώνη και ερωτεύεται έναν άνθρωπο, ο οποίος με την έναρξη του πολέμου εξαφανίζεται, και εκείνη αργότερα μαθαίνει πως τελικά είναι ελεύθερος σκοπευτής. Κάποια στιγμή τραυματίζεται η ίδια από ελεύθερο σκοπευτή και υπάρχει αυτός ο παραλληλισμός ότι το έχει κάνει ο αγαπημένος της. Αυτή είναι η κεντρική μου ιστορία, από εκεί και πέρα υποδύομαι μια οικονομολόγο, ένα πρόσφυγα, είναι πολλές οι ιστορίες, αλλά η κεντρική μου είναι αυτή της γιατρού σε μια εμπόλεμη ζώνη.
ΜΔ: Τι σε δυσκόλεψε πιο πολύ;

Ιουλία: Έχω ξανασυνεργαστεί με την Μάνια και ο τρόπος που δουλεύει όσο αφορά τις τεχνικές που χρησιμοποιεί μου είναι γνώριμος. Το πιο δύσκολο είναι να μπεις πολύ γρήγορα μέσα στην ιστορία που υποδύεσαι, καθώς η εναλλαγή των σκηνών και των ιστοριών είναι γρήγορη. Όλες μαζί οι ιστορίες συνθέτουν το «Σκηνικό που φοβάται». Η παράσταση μάλιστα είναι με τέτοιο τρόπο σκηνοθετημένη, ώστε όλοι οι ηθοποιοί είναι επι σκηνής, και συνθέτουν αυτό το οποίο εγώ αφηγούμαι ως γιατρός στην εμπόλεμη ζώνη για παράδειγμα. Οπότε πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις και να ξέρεις με ακρίβεια το επόμενό σου βήμα.

ΜΔ: Τι προσδοκάτε να πάρει το κοινό από αυτήν την παράσταση;

Ιουλία: Όπως λέει και στο σημείωμα της παράστασης: προσδοκούμε να μπει ο κόσμος μέσα σε αυτό το οποίο αναπαρίσταται, το οποίο είναι γνώριμο σε αυτούς. Ελπίζουμε να κατανοήσουν ότι οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να επιβιώσουν σε όλα τα καθεστώτα. Επίσης, να ακούσουν τις ιστορίες κάποιων ανθρώπων οι οποίοι έχουν να σου δώσουν κάτι που εσύ δεν έχεις ζήσει ακόμα.

ΜΔ: Πιστεύεις πως το θέατρο μπορεί να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους σχετικά με το προσφυγικό πρόβλημα;

Ιουλία: Ναι, βέβαια γιατί πια στην εποχή που ζούμε με το ίντερνετ και όλη την ενημέρωση, το προσπερνάμε και πάντα πάμε παρακάτω. Δεν το βιώνουμε, δεν του δίνουμε το χώρο που πρέπει. Το θέατρο, εφόσον είσαι θεατής ενός πράγματος, σου δίνει το χρόνο και τον χώρο που απαιτείται για να βιώσεις σε ένα βαθμό αυτό που θέλει να σου πει ο σκηνοθέτης ή οι συντελεστές της παράστασης.

ΜΔ: Πιστεύεις όμως πως ο θεατής είναι έτοιμος να βιώσει κάτι τέτοιο;

Ιουλία: Σε ένα βαθμό ναι. Σίγουρα θα πάρει πράγματα από μια παράσταση που θέλει να δώσει πράγματα. Το ποσοστό βέβαια εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο.

ΜΔ: Από ότι καταλαβαίνω η παράσταση μας ταξιδεύει σε πολλά και διαφορετικά μέρη.

Ιουλία: Ναι, το σκηνικό αλλάζει πολύ συχνά και για αυτό λέγεται «το σκηνικό που φοβάται». Μια ανάγνωση δική μου είναι αυτή, ο καθένας μπορεί να το αναγνώσει διαφορετικά. Και το θέατρο είναι μια τέχνη που βοηθάει στο να καταλάβεις πως όπως ένα σκηνικό αλλάζει τόσο γρήγορα και με μια σχετική ευκολία, έτσι και στην ζωή όλα μπορούν να αλλάξουν, όλα μπορούν να ανατραπούν.