Συνέντευξη με την ηθοποιό Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου

H Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ηθοποιού. Προσδίδει πάντα στους χαρακτήρες που παίζει την δική της πινελιά, μαρκάροντας τους έτσι ανεξίτηλα στην μνήμη μας. Την έχουμε απολαύσει σε πληθώρα θεατρικά και τηλεοπτικά έργα. Αυτήν την περίοδο μας συστήνεται ως Μάσα στις “Τρεις αδερφές“ του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.

Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στις Ελένη Αναγνωστοπούλου και Μαριαλένα Δογγούρη.

ΤΚ: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση “Τρεις Αδελφές”.

Μαρούσκα: Στο σπίτι των Πρόζορωφ, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του στρατηγού πατέρα την ημέρα της γιορτής της μικρότερης κόρης Ιρίνα, η οικογένεια και οι οικείοι του μαζεύονται για το μνημόσυνο. Η απουσία της εξουσίας του πατέρα /δυνάστη θα απελευθερώσει τα κρυμμένα πάθη, τις ανομολόγητες επιθυμίες, τα απωθημένα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα που η παρουσία της απέτρεπε. Οι ήρωες διεκδικούν το δικαίωμα στην ευτυχία, κάποιοι θα την αγγίξουν, για να ματαιωθούν από πιο “σκληρούς” δυνάστες την αδράνεια, την αβουλία, τη μοιρολατρία, τη φθορά της καθημερινότητας… τη ζωή!

ΤΚ: Ποιο ρόλο υποδύεστε; Πείτε μας κάποια βασικά χαρακτηριστικά της ηρωίδας σας.

Μαρούσκα: Υποδύομαι τη Μάσα την μεσαία αδερφή της οικογένειας, παντρεμένη με τον καθηγητή Κουλίγκιν. Η Μάσα είναι μια γυναίκα που διψάει να ζήσει και να ερωτευτεί με πάθος. Καταπιεσμένη, όπως όλοι, από τον πατέρα παντρεύτηκε στην προσπάθεια της να ξεφύγει τον λάθος άνθρωπο και εγκλωβίζεται σε έναν χλιαρό συμβατικό γάμο. Πνίγεται, δεν βλέπει διέξοδο πουθενά. Αυτή η γεμάτη χυμούς γυναίκα, στραγγίζει σιγά σιγά, σκληραίνει κι απελπίζεται. Μέσα της όμως το καζάνι βράζει και θα εκραγεί όταν μπει στη ζωή της ο Βερσίνιν. Θα αφεθεί να παρασυρθεί από το πάθος της, για να βιώσει τελικά τον έρωτα στην πιο σκληρή μορφή του. Τον ανεκπλήρωτο.

ΤΚ: Πόσο διαχρονικό και επίκαιρο είναι το έργο;

Μαρούσκα: Υπάρχουν δυο κατηγορίες αυτού που λέμε “καινοτόμοι” συγγραφείς. Αυτοί που φέρνουν κάτι το καινούριο, αλλά το καινούριο κάποτε παλιώνει, και αυτοί που φέρνουν κάτι το ανεπανάληπτο. Από αυτούς είναι ο Τσέχωφ. Στην Τέχνη το ανεπανάληπτο δεν είναι μια καινούρια τεχνοτροπία, κάτι μοντέρνο που κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα γίνει… παλιομοδίτικο. Ανεπανάληπτο είναι αυτό που σταθερά συμβάλλει στην εσωτερική εμπειρία του κόσμου. Ο Τσέχωφ έφερε μια προσωπική σύλληψη, που προβάλλεται και σκηνικά, της έννοιας Χρόνος. Όχι τη μαθηματική, την αφηρημένη την αόριστα φιλοσοφική, αλλά την ουσιαστική την συναισθηματική την βαθιά ανθρώπινη. Οι ήρωες του βιώνουν το χρόνο, μιλούν για το παρελθόν, βιώνουν τον παρόν. Οραματίζονται το μέλλον. Αυτό τους κινητοποιεί, η προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, και αυτό τους ματαιώνει, το αίσθημα του ανεπιστρεπτί, η φθορά. Αυτό που κινητοποιεί και ματαιώνει δηλαδή τους ανθρώπους ανά τους αιώνες. Ο μέγας αυτός ανθρωπιστής μίλησε για αυτούς τους καθημερινούς ήρωες και τους δικούς τους αγώνες. Για την αναγκαιότητα του να δουλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Την ανάγκη να αναζητάμε διαρκώς την ουσία της ύπαρξής μας. Γιατί ζούμε; Γιατί υποφέρουμε; Πόσο διαχρονικό είναι αυτό;

ΤΚ: Οι “Τρεις Αδελφές” είναι ένα κλασικό πολυπαιγμένο έργο. Ποια πινελιά προσθέσατε εσείς στο ανέβασμα σας;

Μαρούσκα: Θεωρώ ότι κείμενα σαν αυτό δεν έχουν ανάγκη από πινελιές. Αυτό που έχεις να κάνεις είναι μια ουσιαστική ανάγνωση και να τα αφήσεις από κει και πέρα να σου αποκαλύψουν τα μυστικά τους. Με οδηγό το Δημήτρη, ψάξαμε τη δική μας σκηνική γλώσσα για να επικοινωνήσουμε το έργο. Μια γλώσσα σύγχρονη όχι μοντέρνα με την στείρα της σημασία.

ΤΚ: Ο θάνατος του πατέρα λειτουργεί καταλυτικά όσον αφορά τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Πώς λειτουργεί ο πατέρας σαν σύμβολο στο έργο;

Μαρούσκα: Ο θάνατος του πατέρα στο έργο είναι ορόσημο. Είναι η αφετηρία για να ανοίξει ο “ασκός του Αιόλου”. Ο ίδιος ο πατέρας , η σκιά του, υπάρχει παντού. Και καθορίζει. Ο απόλυτος ηγέτης/εξουσιαστής , που ευνουχίζει τα παιδιά του και συνεχίζει να καθορίζει τις συμπεριφορά τους ακόμη και μετά το θάνατό του.

ΤΚ: Το ανέβασμα που κάνετε εσείς ακολουθεί τις ρεαλιστικές επιταγές της γραφής του Τσέχωφ;

Μαρούσκα: Εξαρτάται πως ορίζει κανείς το “ρεαλιστικές επιταγές”. Αν με αυτό εννοούμε τη βαθιά αλήθεια της γραφής του, ναι.

ΤΚ: Τι σας εκφράζει πιο πολύ μέσα από το έργο;

Μαρούσκα: Η φράση του Βερσίνιν: «Σκέφτομαι πολλές φορές: πώς θα ήταν αν άρχιζε κανείς τη ζωή του από την αρχή, όμως εντελώς συνειδητά; Αν η μια ζωή που έζησε ήταν κάτι σαν προσχέδιο και η δεύτερη το τελικό κείμενο;” Το έχω σκεφτεί κι εγώ αρκετές φορές!

ΤΚ: Τα μελλοντικά σας σχέδια;

Μαρούσκα: Το καλοκαίρι θα πάμε περιοδεία με την παράσταση που παρουσιάστηκε πέρσι στο θέατρο Badminton “ ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ :ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ” σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη , με εξαιρετικούς συντελεστές και τον Θάνο Μικρούτσικο επί σκηνής! Είναι μια παράσταση που αγαπώ πολύ και χαίρομαι που θα έχουμε την ευκαιρία να την ταξιδέψουμε σε όλη την Ελλάδα.