Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά

Γεννήθηκε στις Σέρρες στις 20 Ιουνίου του 1973. Παράτησε τη Νοσηλευτική Έδεσσας και τις σπουδές του ως βοηθός Ορθοπαιδικού-Τραυματιολόγου και σπούδασε Δημόσιες σχέσεις, Μarketing και Διαφήμηση στο Ε.Ε.Σ. ΕΚΕΣ στη Θεσσαλονίκη ενώ παράλληλα ξεκίνησε μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό εργαστήρι Παράθλαση. Τελείωσε τη Δραμματική Σχολή Αθηνών του. Γ. Θεοδοσιάδη (1998) και παρακολούθησε μαθήματα Συγγραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο με τον Στάθη Βαλούκο. Από το 2000 εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση και τα τελευταία χρόνια σαν σκηνοθέτης θεάτρου, ενώ ταυτόχρονα κάνει και τις πρώτες του συγγραφικές απόπειρες. Από το 2012 είναι συνιδιοκτήτης και έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια του Πολυχώρου Vault (ένας εναλλακτικός Πολυχώρος στο Βοτανικό με πυρήνα του το θέατρο, με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο στις δύο σκηνές του, εκθέσεις, εκδηλώσεις, φεστιβάλ κλπ)

Ο Δημήτρης Καρατζιάς σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και την Εύα Αγραφιώτη.

Η φωτογράφιση έγινε αποκλειστικά για τη συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι από τη Νίνα Παπακαστρισίου.

Ε.Α: Πείτε μας λίγα λόγια για το «THE CURING ROOM».

Δ.Κ: Το «The Curing Room» είναι ένα αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα του David Ian Lee το οποίο στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία άντλησε ο ίδιος ο συγγραφέας από ομολογίες και συνέθεσε το έργο. Πραγματεύεται την ιστορία επτά Ρώσων στρατιωτών στην Πολωνία του ’44 κλειδωμένοι από τους Ναζί σε ένα κελάρι ενός εγκαταλελειμμένου μοναστηριού εκεί όπου άφηναν τα κρέατα να ωριμάσουν γυμνοί χωρίς τροφή και νερό. Είναι ένα έργο το οποίο αναφέρεται στα ανθρώπινα ένστικτα. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται στην έσχατη θέση να επινοήσουν τρόπους για να επιβιώσουν ενώ η ελπίδα τους μέρα με τη μέρα χάνεται. Είναι επτά άνθρωποι που είναι καταδικασμένοι να δεχτούν την κατάσταση.

Ε.Α: Μιλήστε μας για τους χαρακτήρες του έργου.

Δ.Κ: Οι επτά άνδρες δέχονται τον έσχατο εξευτελισμό με τη απουσία των ενδυμάτων τους, χάνουν την αξιοπρέπειά τους, δέχονται τον εγκλεισμό τους και μέσα από δυσχερείς συνθήκες βγαίνουν στην επιφάνεια πλευρές που ούτε οι ίδιοι είχαν φανταστεί. Μέσα από τον κάθε έναν ξεχωριστά αναδύεται ένας άλλος εαυτός που φτάνει στα όρια της τρέλας, γνωρίζουν πως δεν υπάρχει σωτηρία γι αυτούς και συνεχίζουν τις προσπάθειες για την επιβίωσή τους, παρ΄όλα αυτά όταν η σκέψη χάνεται και επικρατεί μόνο η επιβίωση μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια και να παραβούν τους κανόνες. Τότε ξεχνούν τον «σύντροφο» και θυμούνται το θήραμα. Στην πραγματικότητα οι δυο στρατιώτες που αυτοκτονούν στο έργο, παραμένουν ζωντανοί απελευθερώνονται τους παρέχεται γεύμα, ρούχα και ύστερα τους εκτελούν. Μέσα από αυτό προδίδεται το τραγικό και το τετελεσμένο.

Ε.Α: Το κοινό χρειάζεται να είναι διαβασμένο σε σχέση με το έργο ;

Δ.Κ: Το κοινό δεν είναι απαραίτητο να είναι «διαβασμένο» καθώς αυτό που θέλω να περάσω δεν είναι ούτε μια απλή καταγραφή γεγονότων, ούτε μια πράξη για να γνωρίζει ιστορικά γεγονότα το κοινό. Το σημαντικό είναι ότι το έργο πραγματεύεται τις πράξεις του ανθρώπινου όντος όταν φτάνει στα άκρα και πως βγαίνουν τα ζωώδη ένστικτα του μπροστά στην απόγνωση. Πως ένας πόλεμος μέσα στον δικό τους «πόλεμο» παίρνει μορφές και ξετυλίγεται. Βέβαια το «The Curing Room» μπορεί να δώσει τροφή για σκέψη και αναζήτηση των πραγματικών γεγονότων και αυτό επίσης θα είναι επιτυχία.

Ε.Α: Πως αντιμετωπίσατε το υλικό- ηθοποιούς που είχατε στα χέρια σας;

Δ.Κ: Δουλέψαμε πάνω στο κείμενο διεξοδικά, ερευνήσαμε κάθε πτυχή του έργου, των χαρακτήρων, της εποχής και των γεγονότων για να προσεγγίσουμε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Ο κάθε ηθοποιός ξεχωριστά έκανε τη δική του έρευνα πάνω στον ρόλο, το πώς είναι ένας στρατιώτης την εποχή του ΄44 τι βιώνει, πως το βιώνει στήνοντας ένα δυνατό background. Η αίσθηση του εγκλεισμού τους και την ανάγκη της τροφής και του νερού προέκυψε μέσα από τις πρόβες, χρησιμοποιώντας τη βιώσιμη ανάγκη τους να μην πιούν νερό ή να τραφούν, επίσης ο χώρος του VAULT προϋποθέτει την αίσθηση αυτή του να είσαι κλεισμένος σε ένα κελάρι, ένα άλλο μέσο που χρησιμοποίησα ήταν η παρουσία του καφέ στη σκηνή καθώς προκαλεί σιγά σιγά την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα κλειστό δωμάτιο από την μυρωδιά που αναβλύζει.

Ε.Α: Πόσο επίκαιρο είναι το έργο στην κοινωνία του σήμερα;

Δ.Κ: Σε μια Ελλάδα του 2017 όπου όλα είναι πλέον ρευστά, όλα είναι ένας κινούμενος πόλεμος σε διαφορετικές μορφές. Είναι μια εξομοίωση της σημερινής κοινωνίας που κάνει τον κύκλο της. Συνάδει τόσο πολύ με τα γεγονότα της Συρίας δεν είναι τόσο μακριά σε μας, τα Μ.Μ.Ε μας προβάλλουν όλα όσα γίνονται και παρελθόν, παρόν και μέλλον τελικά γίνονται ένα. Είναι τόσο επίκαιρό όσο το ανθρώπινο γένος θα τρέφεται με τους πολέμους και ταΐζονται τα μεγάλα συμφέροντα με αυτούς.

Ε.Α: Το «The Curing Room» κατά πόσο ήταν μια «αίθουσα ωρίμανσης» για σας στην μέχρι τώρα πορεία σας;

Δ.Κ: Η αλήθεια είναι πως μέσα από όλο αυτό η αντιστοιχία ωρίμανσης και Curing Room συνδέεται απόλυτα, με έκανε να ανακαλύψω εγώ και οι συνεργάτες μου όλα αυτά τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος και πως η ψυχολογία του μπορεί να επηρεάσει το καθετί, όταν σταματά ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω σου και γίνεσαι έρμαιο. Μας έκαναν να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, όπως τα κρέατα τα αφήνουν να ωριμάσουν έτσι και μείς θεραπεύοντας τους εαυτούς μας μέσα από αυτό το τόσο συγκινητικό έργο.