Συνέντευξη με τον ηθοποιό Αντώνη Καλομοιράκη

Ο Αντώνης Καλομοιράκης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι απόφοιτος της σχολής Θέατρο των αλλαγών και φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών. Συμμετοχές του σε παράστασεις: Εμπενίζερ Σκρουτζ, η πιο χριστουγεννιάτικη ιστορία (2016) Χώρος Τέχνης Ασωμάτων, Ο άνδρας με την πουά γραβάτα (2016) Αυλητής Art. Αυτή την περίοδο τον συναντάμε στο Θέατρο Μπιπ όπου ενσαρκώνει μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, τον Ιάκωβο Λέδερμαν στο έργο: “Ο άντρας με την πουά γραβάτα”.

O Αντώνης Καλομοιράκης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου.


Ε.Α: Αυτή την περίοδο, βρίσκεσαι στο θέατρο Μπιπ και συμμετέχεις στην παράσταση: «Ο άντρας με την πουά γραβάτα». Θέλεις να μου πεις δύο λόγια αναφορικά με αυτή τη συμμετοχή σου;

Αντώνης: Ο άντρας με την πουά γραβάτα είναι ένα κείμενο που έχει γραφτεί από τη συγγραφική ομάδα ΕΛ ΡΟΙ+ ΑΒΓ. Είναι μια πολύ ευτυχισμένη μας στιγμή στο θέατρο γιατί φέτος πάμε τρίτη χρονιά με αυτό το πολύ αγαπημένο μας έργο. Είναι ας πουμε μια στιγμή που ενώ όλα γύρω σου είναι τόσο μαύρα, είναι ένα έργο που μέσα από όλη τη μαυρίλα, καταφέρνει να σου δώσει φως μέσα από μια συνθήκη πολύ περίεργη. Με μια συνθήκη που μιλάει για κάτι μαύρο: μιλάει για το θάνατο. Αυτό νομίζω ότι είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ως προς την επιλογή του έργου. Διαβάζοντας αυτό το έργο, είδα ότι με αφορούσε. Συγκεκριμένα, με αφορούσε μια σκέψη φωτεινή μέσα από αυτή τη μαυρίλα. Παίζουμε με τον Μάρκο Δεληγιάννη, την Ηρώ Βερβεράκη και την Κωνσταντίνα Αλεφαντινού. Είμαστε κάθε Τετάρτη στο θέατρο ΜΠΙΠ στις 20:30μμ.

Ε.Α: Διαβάζοντας το πρόγραμμα της παράστασης, πρόσεξα ότι έχετε επιμεληθεί τη διασκευή του κειμένου. Πόσο απαιτητικό είναι το εγχείρημα, δηλαδή, το να διασκευάσεις ένα υπάρχον έργο χωρίς να αλλάξεις το νόημα του;

Αντώνης: Ξέρεις, αυτό καμιά φορά είναι και ένα μεγάλο στοίχημα, να μπορέσεις να πεις με λέξεις αυτό που δημιουργήθηκε σε σένα διαβάζοντας το ως αίσθημα. Ένιωσα ότι δεν μου έλειπε κάτι πάρα πολύ, αλλά ήθελα να το κάνω πιο άμεσο. Για μένα, σύμφωνα με αυτό που εγώ πιστεύω. Ήθελα μια πιο περισσότερο καθημερινή απόδοση, μια σκέψη πιο απλή πάνω στα πράγματα. Η δυσκολία σε όλο αυτό ήταν να μην το «μασήσουμε» πάρα πολύ. Απλό, άμεσο και να μας αφορά, αυτό ήθελα να γίνει με τη διασκευή. Είναι δύσκολο γιατί έχεις πάντα στο νου σου ότι δεν πρέπει να περάσω κάποιες γραμμές που θέτει και το κείμενο και η ομάδα. Αλλά το ενδιαφέρον βρίσκεται μέσα σε αυτή τη δυσκολία γιατί σιγά- σιγά και αυτό, γίνεται παιδί σου.

Ε.Α: Ενσαρκώνεις τον Ιάκωβο Λέδερμαν, έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει κρίση ταυτότητας. Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο μόνος και απαισιόδοξος;

Αντώνης: Αυτό τώρα είναι ένα μεγάλο θέμα. Κατ’αρχάς, ο Ιάκωβος είναι 33 ετών, σε μια πολύ δημιουργική ηλικία. Όπως λέει το κείμενο, συγκεκριμένα, βρίσκεται 26 ορόφους πριν από την απόλυτη επαγγελματική καταξίωση και 24 από το πεζοδρόμιο. Υπάρχει μια μεγάλη αντίθεση μέσα στο έργο: αυτή που σου λέει ανεβαίνουμε, φτάνουμε πιο ψηλά και τελικά που φτάνουμε, στον πάτο. Έχουμε χάσει τις αξίες μας, τα κίνητρα μας, τους σκοπούς μας και είμαστε λίγο μετέωροι ως προς την ίδια μας την ύπαρξη. Δηλαδή: Εγώ, τι σκοπεύω να κάνω στη ζωή μου; Και αυτή η ζωή τελικά, πόσο με βοηθάει να μπορέσω να υλοποιήσω το όνειρο ή την τάδε επιθυμία που είχα κάποτε. Είναι πολύ υλιστικός ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Έχουμε ένα σκοπό να γίνουμε όλοι πλούσιοι, αυτό το πράγμα είναι πολύ δύσκολο. Νιώθω ότι χάνουμε τα βασικά μας: την ανθρωπιά μας, την ψυχική μας ηρεμία. Χάνουμε την ισορροπία μεταξύ πνεύματος και σώματος.

Ε.Α: Η οικονομική κρίση πιστεύεις ότι αποτελεί ένα μεγάλο παράγοντα αναφορικά με το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποφάσισαν να γίνουν αυτόχειρες;

Αντώνης: Πως δεν παίζει! Είναι βίαιο αυτό που γίνεται σήμερα. Μια αυτοκτονία είναι ένα κοινωνικό έγκλημα. Πιστεύω ότι πέρα από αυτό όμως, υπάρχει μια άλλη απώλεια και είναι η απώλεια της αξίας που ορίζει ο καθένας για τον εαυτό του. Δηλαδή, χάνουμε το στόχο μας και όταν ένας άνθρωπος δεν έχει στόχο, αυτόματα χάνει την όρεξη και την ενέργεια του για να ζήσει. Όλο αυτό που συμβαίνει με την οικονομική κρίση είναι ένα αποτέλεσμα πολλών παραγόντων που ο βασικότερος είναι αυτή η έλλειψη αξιών και στόχων.

Ε.Α: Θέλεις να μου μιλήσεις για την πρώτη σου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο;

Αντώνης: Η πρώτη επαγγελματική δουλειά ήταν πριν από τρία χρόνια με το έργο: «Ο άντρας με την πουά γραβάτα».

Ε.Α: Το ίδιο έργο;

Αντώνης: Ναι, ναι. Ήταν το πρώτο και συνεχίζει μέχρι και σήμερα.

Ε.Α: Νιώθεις ότι αυτό το έργο εκτός από παιδί σου όπως προανέφερες, είναι και κάτι το οποίο σου φέρνει γούρι, σου φέρνει τύχη;

Αντώνης: Αυτό μου το έλεγε μια φίλη μου. Ναι, φέρνει. Και μετά σου λέει: «Μην τα πιστεύεις», κατάλαβες; (γέλια). Είναι ένα φοβερό πράγμα, όποτε παίζω αυτό το έργο να συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα γύρω μου, άκου τώρα να δεις. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που παίζω αυτό το έργο, μου δίνει φοβερή ενέργεια και νομίζω ότι αυτό φτιάχνει όλα αυτά τα καλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω.

Ε.Α: Σε ενδιαφέρει καθαρά η υποκριτική ή σε ενδιαφέρει η συγγραφή κειμένου;

Αντώνης: Κοίταξε, η συγγραφή με την υποκριτική δεν νομίζω ότι ποτέ γίνονται μαζί. Πιστεύω ότι η υποκριτική θέλει εξωστρέφεια, να έρχεσαι σε επαφή με άλλα πράγματα, να βγαίνεις, να παρατηρείς. Η συγγραφή θέλει χαμηλούς τόνους, θέλει κλείσιμο στο σπίτι. Θέλει να συγκεντρώνεις τη σκέψη σου, να μαζέψεις όλο αυτό το υλικό που έχεις και να το κάνεις λέξεις. Είναι αντίθετες έννοιες αλλά αγαπώ πολύ και το να γράφω.

Ε.Α: Ο Σοπενάουερ είναι ένας υπαρξιστής φιλόσοφος, ο οποίος είναι κατά βάση πεσιμιστής. Στο έργο, του δίνεται μια πιο θετική εκδοχή, περιβάλλεται με αισιοδοξία. Βλέποντας το, θεώρησα ότι μακάρι μες την όλη απαισιοδοξία του να είχε και λίγο μαύρο χιούμορ. Δεν ξέρω πως το βλέπεις εσύ.

Αντώνης: Αυτό ήταν ας πούμε από τα πιο μεγάλα κίνητρα διαβάζοντας το έργο. Μου άρεσε πάρα πολύ που τον αισιόδοξο ρόλο τον έπαιζε ένας απαισιόδοξος και τον απαισιόδοξο ένας φοβερά αισιόδοξος που ενώ είχε αποφασίσει να τελειώσει τη ζωή του ήταν απόλυτα σίγουρος και ήξερε πολύ καλά για ποιο λόγο το κάνει και είχε και όλους τους λόγους, που τους παρουσιάζει ως το απολύτως λογικό. Αυτό ήταν για μένα πολύ ενδιαφέρον. Έχει μόνο του χιούμορ αν το καλοσκεφτείς.

Ε.Α: Αναρωτιέμαι γιατί ο Ιάκωβος Λέδερμαν μετανιώνει στο τέλος για αυτή την πράξη και λέει: «Μπορώ να την πάρω πίσω τώρα;»

Αντώνης: Ο Ιάκωβος μετανιώνει γιατί είναι ήρωας εκ του ασφαλούς. Την ώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει πραγματικά τα σκούρα, λέει ότι θέλει να πάρει πίσω αυτή την απόφαση.

Ε.Α: Μήπως τελικά είναι αντιήρωας;

Αντώνης: Είναι αντιήρωας μέχρι να πέσει γιατί μετά παίρνει δύναμη. Παίρνει δύναμη και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Καταφέρνει να ξεπεράσει το φόβο του λίγη ώρα πριν συγκρουστεί. Για μένα είναι το πιο επαναστατικό πράγμα, αυτό που κάνει ο Ιάκωβος λίγο πριν πεθάνει.

Ε.Α: Πιστεύεις ότι οι ίδιες μας οι σκέψεις μας σκοτώνουν πολύ πριν βιώσουμε το βιολογικό μας θάνατο;

Αντώνης: Βέβαια. Ξέρεις, το πενήντα τοις εκατό της πραγματικότητας είναι η πραγματικότητα και το άλλο πενήντα είναι ο φόβος. Ο φόβος έχει τεράστια δύναμη πάνω μας, είναι αρρώστια. Είναι αρρώστια γιατί ξεπερνάει το σημείο της άμυνας και φτάνει σ’ένα επίπεδο πια παθολογικό.

Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;

Αντώνης: Συζητάμε τώρα, έχουμε πει κάποια πράγματα. Το επόμενο θα είναι ο Ταρτούφος σε μια πιο φρέσκια ανάγνωση του Θοδωρή Τούμπανου, τον οποίο αγαπώ και εκτιμώ απεριόριστα σαν συνάδελφο και είμαστε και φίλοι. Ετοιμάζουμε και μια αστυνομική κωμωδία αλλά είμαστε σε συζητήσεις.

Ε.Α: Δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμη, σωστά;

Αντώνης: Όχι ακόμα. Ο Ταρτούφος είναι αλλά θέλουμε λίγο για να πούμε ότι ξεκινάμε επίσημα.