Συνέντευξη με τον ηθοποιό Πέτρο Αποστολόπουλο

Ο Πέτρος Αποστολόπουλος είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Μελετάει τους θεατρικούς του ρόλους προχωρώντας σε μια βαθιά ανάλυση και κατανόηση τους. Έχει τελειώσει τη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Στη συνέχεια, ασχολήθηκε με αυτοσχεδιασμούς στο θέατρο Επί Κολωνώ και παρακολούθησε μια σειρά σεμιναρίων με ηθοποιούς από την ομάδα του Peter Brook. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας, καθώς επίσης και με τους θιάσους Γιάννη Μόρτζου, Γιώργου Κιμούλη και Τζένης Φωτίου. Έχει παίξει σε έργα του Σαίξπηρ, Ανούιγ, Κάφκα, Πίντερ, Ιονέσκο, Αισχύλου, Σοφοκλή. Αριστοφάνη, Ξενόπουλου και άλλων. Η δεύτερη μεγάλη του αγάπη είναι η συγγραφή και η σκηνοθεσία θεατρικών έργων. Αυτή την εποχή παίζει σ’ένα έργο σταθμό που εγείρει προβληματισμούς, τη Σιωπή.

Ο Πέτρος Αποστολόπουλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και την Ελένη Αναγνωστοπούλου.

Ε.Α: Το έργο «Στη σιωπή»… διανύει το δεύτερο χρόνο επιτυχίας. Πως είναι να σκηνοθετείτε τον εαυτό σας επί σκηνής;

Πέτρος: Νομίζω πως δεν τον σκηνοθέτησα με την κλασική έννοια του όρου. Μάθαινα τα λόγια κι έπειτα χανόμουν στις στιγμές, αυτοσχεδίαζα, άφηνα το κείμενο να με καθοδηγήσει. Χωρίς ενοχές αν κάνω λάθος ή κάτι δε στέκει όμορφα. Ουσιαστικά το κείμενο με σκηνοθέτησε. Το εμπιστεύτηκα κι αφέθηκα στη σοφία του. Είναι εντελώς πρωτόγνωρη για μένα η διαδικασία αυτή.

Ε.Α: Η «σιωπή» ως θεατρικός μονόλογος, φωτογραφίζει τις συνέπειες της αποξένωσης ενός ζευγαριού. Η έλλειψη επικοινωνίας κατά πόσο επηρεάζει το άτομο ως οντότητα και ως ομάδα;

Πέτρος: Ο κάθε άνθρωπος νομίζω πως είναι από τη φύση του εξαρτώμενος από τους άλλους. Είναι φύσει συνεργάσιμος. Για να επιδιώξει, γιατί εγώ νομίζω ότι επιδιώκει, την απομόνωση και την αποφυγή της επικοινωνίας, έχω μια αίσθηση, ότι κάτι μέσα του τον πλήγωσε, κάτι τον αναγκάζει ν’ αποσύρεται, ως άμυνα, για να νιώθει πιο ασφαλής. Ενδεχομένως όμως να είναι κι ένα είδος εκδίκησης. Και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

ΕΑ: Ο Γιώργης ακροβατεί στα όρια της παράνοιας. Για ποιο λόγο επιλέγει να μη μοιραστεί το πρόβλημά του με άλλους ανθρώπους;

Πέτρος: Αποφεύγει καν να κάνει αναφορά. Εδώ λέει ότι δεν κυκλοφορεί ποτέ με τη σύντροφό του έξω. Πιστεύω ότι βασανίζεται από τις ενοχές. Ενοχές για τη στάση του, που την ξεγέλασε κάποτε για να την κατακτήσει και να την παντρευτεί. Κι οι ενοχές τον οδηγούν στο να τιμωρεί τον εαυτό του. Γιατί με την ενοχική αυτή στάση του, δεν τιμωρεί μόνο τη σύντροφό του. Μάλλον αυτομαστιγώνεται απ’ τις σκέψεις.

Ε.Α: Το γεγονός ότι το έργο αυτό είναι μια ιστορία που συνέβη στην πραγματική ζωή, σοκάρει για το λόγο ότι αναπαράγονται στενόμυαλες αντιλήψεις που αφορούν την αποφυγή του χωρισμού. Γιατί οι ήρωες επιλέγουν να αλληλοβασανίζονται;

Πέτρος: Ένα μεγάλο θέμα στους ήρωες, αλλά και σε πολλούς από μας, είναι ο μαζοχισμός. Και δεν εννοώ μόνο στις σχέσεις τις ερωτικές, εννοώ σε όλες τις σχέσεις. Ακόμα και στη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Σαν να μας ελκύει το πρόβλημα, η φαγωμάρα. Εκεί έχουμε να λύσουμε πολλά θέματα, τα οποία πηγάζουν απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Διότι αν σε απορρίπτει στα παιδικά χρόνια, λέω σαν παράδειγμα, ένας γονιός, συνέχεια θα αναζητάς ανθρώπους να σε απορρίπτουν και να σε ταλαιπωρούν. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ σ’ αυτούς τους ανθρώπους που αναζητάς. Οι ήρωες στο έργο μένουν μαζί ενώ ταλαιπωρούνται. Λύνουν, προσπαθούν να λύσουν, τα θέματά τους τα παιδικά προφανώς. Αυτό λοιπόν τους ενώνει. Και μένουν αφοσιωμένοι εκεί, στην κουρασμένη αλλά λυτρωτική σχέση τους.

Ε.Α: Το έργο έχει ψυχολογικές προεκτάσεις. Προσεγγίσατε ψυχαναλυτικά το ρόλο του Γιώργη;

Πέτρος: Πρόσφατα ασχολήθηκα αρκετά με την ψυχανάλυση, λόγω του Φρόιντ που έπαιζα στο θέατρο. Οπότε, χωρίς καν να το επιδιώξω, τον Γιώργη τον πέρασα από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Κι ενώ έχω κάνει τόσους μήνες προβών και τόσες παραστάσεις, δε σας κρύβω ότι ακόμα τον ψυχαναλύω. Μαζί μ’ αυτόν κι εμένα. Και για να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενά μου, εννοείται πως δίνω τη δική μου ερμηνεία αδόκιμα, δεν είμαι ψυχαναλυτής, απλώς προσπαθώ κι εγώ να κατανοήσω κάποιες αντιδράσεις. Μπορεί και να κάνω λάθος. Άλλωστε συχνά αναθεωρώ τις σκέψεις μου.

Ε.Α: Έχω ακούσει να λέγεται ότι η σκηνή επιλέγει αν θα κρατήσει τον ηθοποιό ή όχι. Ο μονόλογος είναι μια τέτοια περίπτωση; Δοκιμάζει τον ηθοποιό;

Πέτρος: Με όλες τις ισορροπίες πάνω του…; Όχι μόνο τον δοκιμάζει, τον ταρακουνά εκ βάθρων. Ειδικά ένα κείμενο σαν της Σιωπής που όσο περνά η ώρα, από ρεαλιστικό και άμεσο γίνεται ποιητικό κι αλληγορικό, κι από απλό κι απτό γίνεται φιλοσοφικό και ψυχαναλυτικό. Αυτή την εμπειρία είμαι ευγνώμων που τη ζω. Λέω ένα ευχαριστώ στον συγγραφέα, τον Δημήτρη Λέντζο, που μου χάρισε ένα τέτοιο θεατρικό δώρο.

Ε.Α: Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;

Πέτρος: Να ανεβάσω ένα δικό μου κείμενο. Γράφω ξέρετε. Αυτό θα ‘θελα και το προσπαθώ. Και νομίζω ότι ίσως γίνει μέσα στη σεζόν αυτή, για να δούμε…